Donderdag 2 april 2015 Waldroden 30 km

De eigenaar bleek verwoed visser

Net als overal in Spanje wordt ook hier gekaart

Oude schaapskooi door gemeente in ere hersteld

Info voor Epense herders Janine en Ger over steuncommitee voor kudde

Nog eens voor Ger en Janine, als voorbeeld/ idee

Vlak land, hier met veel bos

Onprettig lopen langs de weg

En niet zonder gevaar

Soms over bospaden. Kan Tosca los, maar wel modderig

Soms over rustige fietspaden

Vandaag 15 km langs drukke weg. Loopt lekker door. Tosca afleren naar auto’ s te blaffen

De berm wit van de hagel

Tosca onder de regenparels

Ook de Aller uit haar oevers

Zo, vandaag weer vooruit met de schuit. Beginnen aan het tweede deel van mijn tocht. Want ik zit ongeveer op de helft: zo’n 3700 km. Uiteraard stop ik niet. Grapje! Was 1 april. De hele dag door zeer wisselend weer: striemende hagelbuien, lekkere zon, soms beetje regen. De eerste 15 km. kon ik Tosca los laten, waar ze dan ook volop gebruik van maakte. Toen had zij haar 30 km. al er op zitten. Maar de tweede 15 km. was constant op het fietspad langs een niet zo rustige weg. Dat blijft toch altijd oppassen, getuige de plek van een ongeluk. Zie foto. Nu heeft Tosca er een handje van om luid blaffend achter of voor passerende auto’s aan te rennen. Die schrikken zich dan “een hoedje”. Langs zo’n drukke weg kan ik haar dat mooi afleren. Van elke situatie moet je wat maken. Toeval bestaat minder dan je denkt en geluk moet je ook een beetje afdwingen. Dus toevallig heb ik het geluk een coöperatief paardje en een goede hond te hebben gevonden vlak voor mijn vertrek. Geluk en toeval?
Walsroden is een aardig plaatsje. Er zijn nogal wat woningen tot monument verklaard. Er is een vvv en in de omgeving wordt van alles aangeprezen. We zitten hier aan de rand van de Lüneburger heide, voor zo ver ik weet een van Duitslands grootste heidegebieden. Ik zie dan ook veel bos.
Aangekomen in mijn pensionnetje, Hotel Hannover, Lange str. 5, mag Tosca mee op de kamer, al ben ik daar, gezien haar manieren, niet zo kapot van. Maar ze zijgt in elkaar en verroert zich niet meer, terwijl ik mijn verhaal noteer op de I-pad. O.k. dan. Vanmiddag voor een paar euro een vette hap genomen en nu voor vanavond iets soortgelijks zoeken. Eén jaar junkfood zal qua ongezondheid toch niet zóveel zoden aan de dijk zetten, hoop ik.
Zonder paard heb ik nauwelijks of niet meer aanspraak. Niet dat dat erg is, maar het valt wel op. Mèt paard vind ik het hier helemaal niet te doen en zou ik ook niet zo kunnen opschieten als nu. Dus ik ben niet rouwig om mijn beslissing om Leon thuis te laten. Verder heb ik niet veel te melden. Morgen 24 km. lopen naar Soltau. Daarna 5 uur in de trein naar Aken, richting thuis.
In Soltau kom ik op de E1- wandelroute. Dat is de grote zuid-noord route van Zuid-Italië naar de Noordkaap. De signalering daarvan zou afgelopen jaar zijn klaar gekomen. Ik ben eens benieuwd. Die E-1 gaat helemaal door Zweden, terwijl ik door Noorwegen ga, omdat dat het land is van dochter Marieke. Door Noorwegen is wel honderden km. extra.
Het is onderhand bedtijd. Ik at bij een Griek, die geen Griek was, maar Kosovariaan( geen hagedis dus) voor nog geen 10 E mijn buikje rond.
Nog vergeten te zeggen, dat Omroep Krijtland een 17 min. durende reportage besteedde aan Mama Alice van Fréderique Kallen en aan mijn tocht. Toch leuk, toch (zonder t).