Vrijdag 16 jan. 2015 Bonavoi bij Mouhers bij Cluis 26 km

Voor vandaag regen voorspeld en flinke wind. En wat schonken de weergoden? Hele dag droog en geen wind! Dat was ook wel nodig, want ome Harrie heeft een “rume”-tje (frans voor een kou) opgelopen een paar nachten geleden. En niet gevangen, hoor! Ik werd wakker en merkte dat ik te weinig dekens had. Daarvandaan. Dan maar een sjaaltje om.
Ik las mijn ver

cafeetje

tatou-cafeehoudster laat zich niet goed zien

dieren wachten buiten op dorpsplein

mijn huisbaas Toonen

slag van

deze kleur blauw komt veel voor in de streek

haal van gisteren nog eens door. Wel een beetje van de hak op de tak, nietwaar? Men moet weten, hoe dat gaat. Moe, slap van de honger; koude, vieze, natte handen van het leidtouw, kom ik aan. Paard afzadelen, touwen knopen, alle electronika opladen, eten maken, eventueel douchen, route voorbereiden. En dan vlak voor het slapen nog even gauw, gauw het verslag tikken, zonder het nog eens te heroverwegen. Nu hoeft het ook geen literatuur te worden. Voor mij is het een soort dagboek, een manier van contact met de buitenwereld, een verslag voor Mama Alice. N.b. Mama Alice vernoem ik van tijd tot tijd, zodat zij niet wordt vergeten!!
Over vandaag weet ik niet veel boeiends te melden. Het was toch wel een lange ruk, met maar een korte pauze in een café. De beestenboel weer vastgebonden aan een bank op het kerkplein. Zie foto. In het café het gebruikelijke ‘waar gaat de reis naar toe? Pelgrim? Mijn gebruikelijke korte uitleg. Wat oh’s en ah’s. De waardin was een 50ster, met een minispijkerrokje en daaronder een zwarte legging met een of ander patroon. Daar heb ik verder maar niet meer op gelet. Wat tatoe’s op de armpjes. Grappig. Ze hield wél de discussie gaande, want het andere duffe koppel zei niks anders dan bonjour. Onderweg nog een paar foto’s van typische kasteelmottes gemaakt, althans, zo stond het op het bordje. Net zoals die in Gulpen, aan de Kieuwegracht. Verder, behalve kippen, geen kip gezien onderweg. Daarom werd de dag extra opgevrolijkt door telefoontjes van neef Miel, Arjan, sms uit Vijlen, sms uit Spanje. En daar moeten we het maar mee doen vandaag.
Gelukkig eindelijk in het mooie dorpje Cluis. Nu nog even een paar km. verder naar het middeleeuwse Mouhers. Dan zou het nog 1,5 km zijn naar het gehucht Beauvois. Daar nog maar eens de weg gevraagd aan een boer. Nog 1 km of verder, aan het eind van het weggetje. Gelukkig, het plaatsje bestaat dus echt. Maar zo wordt de weg naar Cluis wel erg lang. Dus nu ben ik voorbij Bonavois, bij Mouhers, bij Cluis, bij fam. Thoonsen, out in the middle of nowhere. Een mooi apart huisje met alles er op en eraan, met veel weides en speelruimte, al heb ik daar niet veel aan, maar wel goed voor Leon. De baas, dhr. Thoonsen, kwam even kennis maken. Zijn ouders emigreerden in 1946 van hun boerderij in Neerbos-Nijmegen naar Frankrijk, omdat daar meer ruimte was. Maar hijzelf is helemaal Fransoos, alleen dan groot en met blauwe ogen. Morgenavond kom ik ook weer bij een Nederlandse familie. Het lijkt wel of de helft van Frankrijk bestaat uit niet-Fransen. Xenofobia wordt dan wel ingewikkeld. Voor de afwisseling lees ik mijn blog nog eens na en met een verkeerde vingerbeweging is alles weg. Sapristie zou oud-premier van Acht vloeken. Weer 30 min. typen naar de verdommenis. Maar, om even interessant te doen, Tsjechisch schrijver en politicus Watzlac Havel schreef ooit: niets is voor niets.