Woensdag 1 april 2015 Hassbergen 30 km

Veel gebodsbepalingen

Is nu overal alles dicht?

Herinnering aan wintersport

Doet denken aan onze herder in Eperheide

Lunchpauze in een eetcafé

Tosca amuseert zich

Cafeetje, gesloten!

Vakwerkkerk

Ooievaarsnest, vlak bij ooievaarsmuseum

“Ooievaarsnest” gesloten

Gesloten

Ook gesloten

Vakwerk

Geboden, verboden

Weg langs de Wezer

De Wezerdijk

Getuigenis van het noodweer

Veel boerderijen met zonnecollectoren

Is dit back to basics of basic instinct?

Iedereen klaagt over het weer. Je neemt toch zeker een rustdag met deze storm? Bomen ontworteld, pannen van de daken, overal takken op de weg. Geen takkewijven. Heb ik nog nergens ontmoet, mijn hele reis niet. Ik word lekker vooruit geblazen en Tosca vervult de rol van trekhond. Loopt best goed. Na 3,5 u. lopen eindelijk een wegrestaurantje gevonden, dat open was. Na allerlei aanplakbiljetten en – borden naar romantische thuiscafé’s en naar officiële imbissen vergeefs te hebben gevolgd (zie enkele voorbeelden op foto’s), laat ik me niet meer “kulle” (in het ootje nemen) ben ik maar gewoon doorgestieveld. Nu zit ik achter een fatsoenlijk grote kop koffie. Tijd om het aardige, bemoedigende smsje van F en M uit Mechelen te beantwoorden, wat sms-en te versturen naar dierbaren, voor ze me vergeten zijn, een paar notities te maken voor mijn blog, Tosca wat rust gunnen, en om tijd te rekken, zodat ik niet te vroeg aankom. Als mijn loopconditie met rugzak zo vooruit blijft gaan, kan ik  grotere afstanden lopen met langere pauzes. Nu maar eerst even “huisch” (kalm aan) Haike. Al blijft natuurlijk het probleem van de volgende dag bestaan: iets boeken. Vaak, als ik door een nederzetting paradeer, zie ik “Zimmer frei”. Maar die staan meestal niet op internet en dus boek ik via mijn i-pad vaak iets, wat goedkoper had gekund. Maar ja, ik wil het er niet op aan laten komen. Was ik nu veel jonger, en liefst van de andere kunne, dan vond ik natuurlijk altijd zó wat. Als ik nu iets boek, zeg ik er soms bij, dat ik geen zwerver ben. ‘T is me wat! Ik heb, jaren geleden, een zwerver gehad, die sliep ’s winters in het voorportaaltje van mijn praktijkpand. De buitendeur was altijd open, zodat patiënten bij de muurtelefoon in het voorportaaltje konden voor nood. Aanvankelijk werd de man gewekt door mijn toenmalige assistente met koffie. Had ik ook wel gewild. Maar toen de kerel het portaal ook als wc begon te gebruiken, was mijn geduld op. Maar hij vertikte te vertrekken. Elke ochtend lag hij er weer. Eigen richting mag niet in Nl., maar is wel het enige dat werkt. De politie greep ook niet in. Ik dacht aan ongewenste poezen en gooide een paar keer ’s morgens een emmer water over hem. Met veel gevloek en gegrom nokte hij uiteindelijk af. Tja, wie. niet horen wil moet voelen. In de tegenwoordige opvoeding mag dit principe niet meer, maar ik ben het ook niet helemaal eens met die softe aanpak.
Hier uit de radio schalt carnavalsmuziek, die doet denken aan de après ski, met ” Joanna, geboren um Liebe zu geben”. Mijn skigroep raakte destijds licht beneveld van de biertjes. Ik deed natuurlijk niet mee. Verstandig zijn. Ik hield het bij thee, Jägerthee wel te verstaan. Overdag een Jägermeistertje, om harder te kunnen afdalen. Hier vind ik de herinneringen aan die wintersport in de berm: foto flesje Jägerthee, met Tosca. Zo baas, zo hond. Leuke associaties. Dat is het fijne van zo wandelen. Ik kan mijn gedachten de vrije loop laten. Countrymuziek uit de radio. Doet denken aan de periode dat ik country dansen deed: leuk, maar er was eigenlijk altijd te weinig tijd, zodat ik moeilijk de cursus kon volgen. Soms als ik wandel blik op oneindig, verstand op nul, soms leuke associaties en soms: ik stop ermee.
Tussen de middag dus uitgebreid gepauzeerd, want ik loop als een tie…relier. Foto van een ooievaar op zijn nest, in een dorp. Veelbelovende opschriften lokken me al kilometers van tevoren naar huiselijke en/ of grotere eetdrinkgelegenheden. Alles overal dicht tot de namiddag, zelfs het haringmuseum en het ooievaarsmuseum. Één gelegenheid zou pas later open gaan, maar de deur was open. Kann ich eine Tasse Kaffe kriegen, bitte, zei ik nog er achteraan. Vriendelijk, doch beslist: nee. Regel is regel.
Het viel me op, dat in het hotel gisteren en ook sowieso nogal wat ge- en verboden ophingen. Is dat bij ons ook zo? Eens op letten. In Frankrijk zag ik wel 1000 bordjes cache privée, verboden te jagen. En in Spanje op alle volgekalkte muren prohibido fichar carteles: verboden aan te plakken. Grafitti mocht blijkbaar wel. Verder vielen me daar de regels minder op.
Voor de hondenliefhebbers, de helft dus, want de andere helft zijn hondenhaters: honden mogen niet plassen, niet poepen, niet binnen, niet blaffen, niet los en liefst ook niet in de buurt komen. Kortom, ze mogen niet hond zijn. Alleen zo’n niet-hond wordt getolereerd. Maar goed dus, Tosca werd “pratsche”- nat. Koud? Ze presteert het, om zelfs aangelijnd, tijdens de striemende hagelbui, nog te proberen in een plas te springen. Ze vond in de berm het kadaver van een aangereden, verrotte ree. Mmm, buitenkansje. Later een zak weggegooide frites met 2 hamburgers. Als het haar te saai werd, vond ze wel een stok om mee te slepen. Harrie dierenbeul? Mijn protegé (dat is geen onderdeel van mezelf, hoor) glimt en ziet uit als het eeuwig leven. Vandaag heeft ze maar 35 à 40 km. gelopen. En wij verbaasd over de Nederlandse wolf, die zo’n afstanden afleggen kan. Een beetje hond kan dat ook, zelfs als die met zijn voetkussens de hele dag over het asfalt loopt. Al dat gefiemel met die dikke mormels, met hondenschoentjes, dekentjes en verwèn-voer, liggend op de sofa of op bed. Blijkbaar komen zo veel mensen liefde tekort dat ze als troetel zo’n levend speelgoed er op na houden.
Aangekomen in Hassbergen blijkt mijn Unterkunft, Gasthof Märtens, Hauptstr. 71, gesloten op woensdag. Wat hebben we nu weer? Ik aangebeld. Geen reaktie. Houdt dat gesode… nou nooit op? Nee dus. Dan maar opbellen. Een nog oudere grijsaard dan ik neemt aan. O.k. Het blijkt toch goed te komen. Tosca bij het 37- jaar oude paard in de stal, lekker op stro. Wist niet dat een paard zó oud kon worden. Maar misschien wist die ouwe het ook niet meer zo goed. Want toen ik informeerde naar wifi keek hij, of hij het in Keulen hoorde donderen. En dat is best ver. Het adres dat ik voor morgen in gedachten had, beantwoordt de tel. niet. Dat is balen, want morgen moet ik ook weer 30 km., in weer en wind.
Je ziet, ik moet de avond kapot krijgen. Dus maar veel schrijven. Een sms uit Mechelen viel het op, dat mijn blog opgewekter was, de laatste tijd. Het wordt nog enthousiaster, want…
het is genoeg geweest. Einde flauwe kul. Finito, schluss, this is the end, c’est ca, basta. Met Pasen ben ik thuis en blijf ik thuis. Dat ge-udder met die overnachtingen. Òf cineast Rudie moet zijn 10.000 E bij elkaar krijgen voor de financiering van de film, of Mama Alice moet de 10.000 hebben gehaald. En anders: einde oefening met Pasen. Reis ten einde. Wie doet me wat? Voilà! Lekker gezellig bij de houtkachel, home, sweet home, Chicago (Chicago, omdat het liedje zo gaat). Spinnende poezen, vrouwtje, die mijn pantoffeltjes klaar zet, koffie aanbrengt en de tv aanzet voor de dagelijkse portie ellende. Hoop dat “mijn” Sonja dit niet leest! Ik dacht dat al die alleenstaande Spaanse en Franse hospita’s dat ook wel zouden doen voor een oudere, arme pelgrim, maar aan me hoe.., nee hoor. Ik heb moeten ontdekken dat eigen haard goud waard is. Ergo, einde oefening.
Nu ben ik op de helft van de tocht. Ongeveer 3700 km. afgelegd. Toch niet gek hè?