Nog altijd mooi weer. We rijden door een nog steeds prachtig landschap naar het zuiden. Boven de 500 m. hoogte is het kaal en bar, rotsig en moeras. Daaronder bossen en heel veel water, omgeven door bergen. We stoppen bij het bord poolcirkel. De hele omgeving van de stopplek is omgeven door honderden steenhoopjes. Iedere bezoeker lijkt er een aan toe te willen voegen. Foto. Met een veer steken we een fjord over. Mooie bergen op de achtergrond. Mooie filmer ( Rudi) op de voorgrond. 
Oversteek van een fjord per ferrie
Mooie bergen op de achtergrond. Mooie filmer (Rudie) op de voorgrond
Schoonheid ( links of rechts???) bij tankstation.
Straks verwacht ik een telefoontje van de interviewster van het paardentijdschrift Bit. Hoe is je band met een paard, als je zo lang intensief met elkaar optrekt? Dezelfde vraag geldt voor de hond.
Antwoord zal zijn: Wij drie zijn niet alledrie van jongs af aan samen. Dus was er geen band voorafgaand aan mijn tocht. De relatie tussen ons drie is primair funktioneel. De dieren moeten doen wat ik van ze verlang. Doorlopen, stilstaan, recht vooruit op de weg. Verkeersmak zijn. Over bruggetjes of grote bruggen, over roosters durven lopen, door water, over keien, door greppels, over boomstammen en door struiken. Met in elke arm een sterk dier is dat voor mij vaak uiterst moeilijk en enerverend. Dan is er geen tijd voor gezellige strelen over Tosca’s bol of amicale schouderklopjes op de schoft van het paard Leon. Leon had er een handje van, om op kruispunten stil te staan, om eerst alle ( vlucht?)wegen goed te verkennen. In het bos is dat best, maar midden op een drukke kruising in de grote stad Burgos is dat op zijn zachtst gezegd een beetje onhandig. Omdat ik beide handen gevuld heb, kan ik dan niet anders dan Leon aansporen met mijn been, zoals ook een ruiter dat doet, alleen ziet mijn aktie er op een kruispunt niet zo vriendelijk uit. Maar wat wil ik? Overreden worden? Zo zijn er veel voorbeelden dat mijn benadering van de dieren op de noodzakelijke momenten anders was, dan bij een hobbydier, waar je gezellig een ommetje mee maakt. Toch geloof ik dat we met zijn drieën wel een vertrouwensband hadden, want ’s morgens renden hond en paard vaak, ter begroeting, naar elkaar toe en leek het paardje vrolijk dat we weer samen waren en dat hij weer op weg mocht. Als ik Leon los liet liep hij nooit echt ver van mij vandaan en liet zich gemakkelijk weer pakken. Ik kon onder hem liggen zonder problemen. Dus er is wel een en ander te vertellen over pony Leon. De keren dat hij verdwenen was, de keer dat hij op hol sloeg door een passerende ambulance met loeiende sirene. Het lopen door drukke winkelstraten met ons drieën naast elkaar, het vastgebonden aan een lantaarnpaal wachten in de regen, terwijl ik een koffie dronk in een café in de binnenstad enz. enz.
We strijken neer op Øysand Camping ten zuiden van de mooie en gezellige stad Trondheim. Het valt ons op dat het al veel vroeger donker is (9.30uur) dan een paar dagen geleden, toen we nog meer dan 1000 km. noordelijker zaten, nl. in Alta. Rudi boekt een overtocht met het veer naar Denemarken voor zaterdag a.s.
Hoewel ik me realiseer dat mijn blog niet meer interessant is, houd ik het toch nog een paar dagen bij, tot thuis, bij wijze van dagboek voor mezelf.
Interessant is lijden, afzien, grote vreugde, aktie, onverwachte wendingen, eros. Voor zo ver aanwezig lijkt dat, als het überhaupt al aanwezig was, nu voorbij, of we moeten al een eland overrijden, zinken met het veer of gered worden door een wolk van een zeemeermin.
Voor de eros heb ik een foto gemaakt van de schoonheid die ons opwachtte bij onze lunchplek bij een tankstation.
Doet me denken aan het boek van Rudi, dat ik in de auto aan het lezen ben, van Joris Luyendijk: onder bankiers, waar hij beschrijft met welke auto en pitspoes sommigen uit het management zich presenteren. Ik vraag me af met wat voor autootje ik de dame op de foto zou moeten vervoeren? Met een kruiwagen?
We vinden een plek op Drammen Camping, niet ver van Oslo.
Hoewel ik me realiseer dat mijn blog niet meer interessant is, houd ik het toch nog een paar dagen bij, tot thuis, bij wijze van dagboek voor mezelf.
Hoi de foto’s waren weer prachtig,en dan het weer is toch niet te geloven dat je nu eenmaal huiswaarts gaat ,jullie steeds het zonnetje mee hebben 🙂
Dat je blog ,zo als je zelf zegt nu niet meer zo interessant is ,dat heb ik een beetje gemerkt ,je heb twee keer het zelfde geschreven 🙂 🙂 of komt het dat je nu niet meer zo alert hoeft te zijn op de dingen regelen ,het word nu voor je geregeld toch ook mooi zo .
Kom goed thuis hou jullie taai ,gr Harrie,Marlies 🙂 .
hola, heb ik twee keer het zelfde geschreven. Komt omdat ij na 3 of 4 d. niet meer wist wat precies horde bij welke dag. nou ja, dan is het in ieder geval duidelijk. Gr.