Vrijdag 3 april 2015 Soltau 24 km. Daarna met trein naar huis voor 3 d.

Poster op treinstation Soltau. Het doel bepaalt de weg!

Tosca achter in de bus na 24 km. lopen. Trein kwam niet. Met bus naar ander station vervoerd

Vandaag is de dag van de Heimkehr. Homeward bound. 24 Km. wandelen naar Soltau. Daar heb ik dan de grote internationale E 1 wandelweg van Zuid-Italië naar de Noordkaap bereikt, zoals ik gisteren al beschreef. Geeft me het idee weer een mijlpaaltje bereikt te hebben. Dat is natuurlijk niet echt zo, maar ja, je moet jezelf toch blijven motiveren. In Soltau op de trein, 5 uur lang, naar Aken. Hoe later op de dag ik ga, hoe later ik thuis ben en ook hoe duurder de Fahrkarte. Na wat rekenen besloot ik uit het pension te vertrekken om 8.30 u., niet te pauzeren, geen langere, mooiere weg te zoeken, maar regelrecht in ijltempo af te stevenen op Soltau. Dat lukte dus. Het was droog, beetje zonnig, niet te gek veel wind en langs de weg constant fietspad. Geen kip op straat de eerste uren. “Karfreitag”, Goede Vrijdag. Blijkbaar heeft Dld. dan vrij. Dat wordt niet gebruikt voor fietsen enz., maar voor uitslapen, zo te zien. Ik had mijn 24 km. in 4,5 u. er op zitten. Bestelde aan een kaartjesautomaat moeizaam mijn Fahrkarte”, nestelde me op het perron in het zonnetje op een bank en begon voor Tosca en mezelf onze voedselpakketjes te openen. Hoor ik vanaf een ander perron iemand van de Deutsche Bahn, volgens haar pakje, roepen op die man met die hond. Wat nu weer? De trein komt niet! U moet met een bus naar een ander station (in het Duits). Ik dacht: zeker weer een suicide? Afijn. Met de bus helemaal dezelfde weg terug, 24 km., die ik vanmorgen in racetempo had afgerend, naar het station bij mijn slaapplek van afgelopen vannacht. Demotiverend? Och, dan zou ik aan het eind van mijn tocht de hele reis demotiverend moeten vinden. Op het station weer een bord: der Weg ist das Ziel. Foto. Waar ik het dus niet helemaal mee eens ben. Dat geldt vooral om je in te dekken voor het geval je je doel niet haalt. ‘De weg is het doel’ geldt, als je zwerft met hooguit een vaag doel in gedachten. Ik zwerf niet en mijn doelen zijn duidelijk: de Noordkaap voor de winter, ping ping voor Mama Alice. En wat de weg mij allemaal brengt en/of leert, daar ben ik benieuwd naar, dat is boeiend, spannend, soms vervelend, maar alles is mooi meegenomen.
Ook moest ik nog denken aan het smsje van gisteren, waarin F me vertelde dat een patholoog-anatoom, waarmee hij veel gewandeld had, hem zei: vertrouw nooit je arts. Dus ook niet mijn 1-april- mededeling dat ik er de brui aan gaf. De patholoog anatoom heeft altijd gelijk. Artsen stellen waarschijnlijkheidsdiagnoses. De patholoog anatoom heeft meestal het laatste woord wat betreft de diagnose. Alleen moet hij daar weefsel voor hebben: dus snijden, puncteren, materiaal voor onder de microscoop. En omdat dat snijden meestal niet zo leuk is, blijven we toch maar waarschijnlijkheidsdiagnoses stellen, en gelukkig meestal ook wel juist. Vertrouw ook nooit de advocaat. Aan advocaat Sterk werd gevraagd wat ze na zijn overlijden op zijn steen moesten schrijven. Hij antwoordde: ” hier rust een eerlijk advocaat”. Dan zegt toch iedereen: dat is sterk! Zo heeft ieder beroep zijn grapjes. En zo houd ik me dus bezig onderweg.
Ook vallen me de massa’s borden op van heilbrengers: oosterse bewegingstechnieken, buddha’s, Indische goden, heilpraktikers, krakers, strijkers, massages in allerlei soorten, heilgymnastik. Blijkbaar is er een grote markt voor al die heiltherapeuten. Of hun diploma’ s bestaan, nationaal erkend zijn, of ze onderworpen zijn aan normen, zoals bij een tuchtrecht. Keine blasse Ahnung. Misschien moet ik ook maar eens zo’n plank tegen de muur timmeren. Er schijnt veel vraag te zijn naar heil.
Gisteren op facebook ponyanddogtrip de uitzending bekeken van Omroep Krijtland over Mama Alice en mijn tocht. Ik hoop dat Mama Alice’ s straatkinderen in Peru daar baat bij hebben.
Overmorgen vieren wij met het gezin Pasen: kleinkinderen, eitjes zoeken, paashaas, je weet wel. Maandagavond familiereunie van Sonja’s kant, in Nijmegen. Inbrekers die dit lezen moeten eerst de natuurlijk woedende wisentstier passeren, dan een groep schotse hooglanders met zóóó’n horens en daarna onze hongerige herder. Hij houdt van je! Dat is wat messing keukengerei niet waard, toch?
En dan dinsdag retour vanuit Nijmegen naar Soltau, waar twee vrienden met hun fietsen een week komen zorgen voor gezelligheid. Wordt weer dolle pret.
Omdat er ook hondenmensen mee lezen, even een paar opmerkingen over Tosca: ze was eigenlijk door haar vorige eigenaar bestemd om politiehond te worden. Ze is zeer waaks, blaft snel, maar helaas ook naar drukke, schreeuwende of spelende kinderen. En ballen maken haar wildenthousiast. Vooral de combinatie van voorgaande zaken. Dat levert weer afkeurende reacties op. Eten doet ze alles wat vies is en geen groter genot dan zich wentelen in mest of liever nog in een kadaver. Dat is wel lastig als je aankomt bij een pension of in de bus. Gelukkig is ze zindelijk en ook wel leerbaar. De laatste weken een paar keer in de bus ging goed. Vandaag in de trein ook, op een paar blafjes na. Wel is nog opvallend, dat de eerste conducteur me er op attendeerde, dat ik voor Tosca een kinderkaartje had moeten kopen, maar hij zag het door de vingers. Vlak voor Aken weer controle, nu door een andere conducteur. Hij keek naar Tosca, maar zei er niets van. Zie je, overal alleen maar aardige mensen. Of zou ik inmiddels op een arme pelgrim zijn gaan lijken? Tsjuus.