Dinsdag 31 maart 2015 Leese ( Stolzenau) 20 km + paar km om

Het is dinsdagochtend. Hoe krijg je het opgebracht? Elke dag opnieuw, vragen sommigen me. Och, c’est la vie. Elke dag naar die lastige baas, die irritante collega, die veeleisende klant. Dit is hetzelfde patroon, maar dan met de gedachte van: misschien wordt het morgen beter, al wordt het nooit goed ( farce majeur? Tv-progr. vorige eeuw). Bij het ochtendgloren, nog onder de wol, hoorde ik de ” elementen”. Gierende wind, regen. Nu, aan het ontbijt, lekker zonnig. Ik wacht tot de meesten weg zijn, want ik moet nog zorgen voor een lunchpakket voor Tosca en mij en dat moet niet opvallen. Oneerlijk? Ja, een beetje. Ik handel volgens het “Onze Vader”: onze Vader, die in de hemel is, Uw rijk kome, Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel. Maar nu komt het: geef ons heden ons dagelijks brood en vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen… etc. Noodzaak maakt schuld? Schijnbaar sprak dit gebed de armen aan, eeuwen lang. De massa was arm en die gapten natuurlijk wel eens brood. De voorouders van veel witte Australiërs zijn daarvoor verbannen uit Engeland in de jaren 1800. Als hun hun foutjes zou zijn vergeven, zagen Australiërs er nu veel donkerder uit. Over dat Vater Unser is in ieder geval nagedacht.
Vanavond kom ik bij een Italiaane logies-eetgelegenheid: Luigi Pirandello. Klinkt wel echt. Ik mag niet komen voor 17 uur, dus nu tijd zat om rustig op gang te komen. Van spieren en gewrichten helemaal geen last. De voeten eigenlijk ook niet meer, alleen bij het op gang komen voel ik de oude blaren nog even een ietsiepietsie. Een kniesoor die daarop let. Onderweg weer geen dorpen, dus geen koffie, maar met wat ontbijtfruit in de zakken en een beetje water redden we het wel weer tot vanavond.
En nu is het 19.48 u. Nog licht buiten. Vandaag was storm. Niet te veel regen, ook redelijk wat zon. Met de wind in de rug ging het wel, maar bij zijwind werd ik met vlagen uit mijn evenwicht geblazen. Ik probeerde het maar leuk te vinden. Tosca vloog bijna van de weg af. Bij een winkeltje stonden 2 tafels waar je automaatkoffie kon drinken. Ik duwde op “capuccino”, maar werd getrakteerd op een kop watermelk. Stennis maken? Och, is de moeite niet. En mijn vochtpeil was toch weer aangevuld voor een dikke euro. Zoals gebruikelijk wacht Tosca dan buiten, vastgebonden aan het fietsenrek. Zielig, koud? Zodra ik haar los laat vliegt ze weer alle poelen en sloten in en als we langs een plas water lopen, springt ze niet alleen er in, maar spat zich zelf enthousiast nat. Dus de kou doet die dieren niet zo veel.
Ik zie weer veel reeën, allemaal zonder manteltje om, veel kale varkens, die in dit beestenweer heerlijk vroeten in de modder, paarden, schapen, koeien, allemaal zonder het zonodige dekentje. Ook een ooievaar, die niet tegen de stormwind in kwam. Vreemd genoeg eindelijk weer een wouw. In Zuid Europa stikte het ervan. Bij ons zie je ze zelden. Onderweg kwam ik langs een ooievaarmuseum met café. Haha, dat moet ik hebben. Dicht, natuurlijk. Op een gegeven moment liep het op de gps aangegeven pad dood in een moeras. Daar stond een oude, winderige, stal, met lekkend dak. Tijd voor middagpauze. Foto. Tosca lukt het om me een boterham afhandig gemaakte. Een tweede boterham griste ik hem uit zijn muil en heb ik toch maar opgegeten. Van je kinderen ben je toch niet vies, nietwaar?
Te vroeg, dus vóór 17 u., arriveerde ik bij de Italiaan. Daarnaast was een bakker- conditorei. Daar dan maar naar binnen, koffie besteld met een extraatje en maar wachten tot mijn hospita thuis zou komen. Foto. Verkeerd! Om 17 u. bleek dat mijn Italiaan nog wat verderop zat dan ik dacht. Me geïnstalleerd, boodschappen gedaan, routes bekeken voor de komende dagen en nu dan weer pizza.
Voor L en N, die volgende week hier komen fietsen, geef ik mijn laatste en definitieve planning op: morgenavond, woensdagavond, de eerste april, slaap ik in Hassbergen. Donderdagavond, 2 april, slaap ik in Walsrode. Vrijdagavond 3 april, arriveer ik in Soltau. Vrijdag neem ik daar de trein naar huis, om dan dinsdagavond 7 april weer in Soltau terug te komen. Voor dinsdagavond 7 april zoek ik nog onderdak in Soltau. Een week later zullen we ongeveer in Hamburg zijn. We zorgen dat het hun daar nog lang zal heugen!!! Holédeladio. Rome, we kome.