Maandag 30 maart 2015 Petershagen 29 km

Dat was een lekker bed. Tosca hield zich muisjesstil vannacht, vastgebonden aan de radiator, die uit was. Ze heeft er een handje van op bedden, stoelen en tafels te springen. Daarom moet ze vast liggen. Ook trekt ze graag beddengoed en kussens kapot. Hartstikke leuk. Net als een kussengevecht, maar dan met de tanden er in.
Het ontbijt werd aangevuld met ontbijt voor Tosca en met een zelf georganiseerd lunchpakketje voor ons beiden. De dame van het wellnesshotel adviseerde zelfs nog om een lunchpakket mee te nemen, niet wetend dat ik daar al mee bezig was. Voor Tosca zat er ei, haring, zalm, ham enz. bij. Mijn hele rugzak stonk naar de vis.
Opgewekt na de goede nachtrust en de verschillende contacten gisteravond aan de telefoon, en omdat ik vanmorgen wakker werd met de zon in de kamer (sunshine in my heart, zingt een song), ging ik op weg. Het Wiehengebirge is een tientallen kilometers lange, smalle, beboste heuvelrug, met mooie wandelpaden er door. Ik doorkruiste het en liep de hele dag over meestal heel rustige weggetjes en paden. Veel reeën gezien. In een wetland, behalve witte reigers, ook nog een ooievaar. Afwisselend lekker zon en dan weer felle regen- en hagelbuien. Steeds in de rug, dus geen probleem. Ik liep 5 uur aan een stuk, zonder pauze, zonder eten of drinken, omdat ik nergens een bank, steen of boomstam vond om op te zitten, of omdat het juist plensde. Eindelijk, om een uur of 4, weer een bushuisje, met bank. Tijd voor de hammetjes. Tosca vloog daarna nog harder over de velden. Vandaag bijna geen dorpen bezocht. Er schijnt hier een auto-fietsroute te zijn langs alle vakwerkdorpen. Misschien iets voor later. Lübbecke, Minden, Petershagen, Stoltzenau, Nienburg (Weser), verden, Rothenbrück-wümen, Buchholtz (Hamburg).
Als ik de tocht af heb, wil ik mijn aantekeningen uitwerken, aanvullen met wetenswaardigheden van de streken en plaatsen waar ik doorheen kom en voorzien van commentaar. Dan ben ik weer een paar jaar onder de pannen. Hele stukken wil ik dan opnieuw doen met fiets of auto, met Sonja, alleen, of met anderen.
Zo mijmer ik bv. over het marskramerpad, dat ik vorige week liep. Die lui liepen van Mazurië, aan de Witrussische-Poolse grens naar Nederland, met hun koopwaar op de rug. Van de schamele penningen die ze “bijein kretsde” ( bij elkaar schraapten) moesten ze onderdak betalen, eten enz. Voorwaar geen lolletje. Ik slaap tenminste nog in luxe, al is dat vanavond dan in een JEUGD!herberg. Waren die lui getrouwd? Hadden ze een gezin te onderhouden? Wat een leven. Lopen, eten, slapen. Net als ik, en eigenlijk iedereen. Toch eens wat meer over gaan lezen. Dat bedoel ik dus met uitwerken van mijn notities.
En dan heb ik nog allerlei andere, onsamenhangende associaties. Zo bv. over de vele boekvinken die ik zie. Dat die diertjes, net als mensen, overal hun eigen accent hebben. Ik heb in de VS een man ontmoet, Zaharowitz heette hij, die gepromoveerd was op de accentverschillen van een of ander soort vogeltje in Denemarken.
In Wittem, vroeger, kreeg ik eens bezoek van H V, een man uit Wahlwiller. Vroeger hingen daar in Wahlwiller de vinkenkooitjes massaal aan de buitenmuur van de woonhuizen. De vinken”tjoepers” telden het aantal afgemaakte vinkenslagen per minuut. De beste won. De bezoeker kwam in mijn tuin en zei: hé, du has ‘ne pötje beer (je hebt een potje bier). Ik zei: wat? E pötjebeer! Oet Vols! De vinkenslag van de boekvinken uit Vaals eindigt met potjebier, terwijl de vinkenslag van die van Eijsden een andere uitgang hebben… ben ik vergeten. Inderdaad had ik de “pötjebeer” gekocht in Vijlen, bij Vaals. Het schijnt dat die van Vaals bij voorkeur paren met die met dezelfde slag. Ik heb het nog over boekvinken! Nou ja en zo vliegen de gedachten van links naar rechts.
Inkopen gedaan in het dorp, vooral hondenvoer. Op de terugweg bij een Italiaan binnen gelopen. Pizza besteld. Daarna ook nog maar spaghetti, want 30 km. met rugzak door heuvels en regen verbruikt meer calorieën dan één pizza leveren kan. Ik vraag de Italiaan en zijn Italiaanse vrouw, waarom ze naar dit koude klimaat zijn gekomen. Een onduidelijk antwoord, in onduidelijk Duits, over zoiets als je bent jong en je wilt wat. Nu is het te laat, zegt hij met volgens mij weemoed in zijn stem. Tja, dacht ik, had je ook beter naar je vader moeten luisteren!
In de jeugdherberg, aan de Mindenerstrasse 51, zijn drie verdiepingen, met in totaal meer dan 130 bedden. Op mijn etage, de derde, ben ik alleen, in mijn 4 bedden kamer. Tosca mag me gezelschap houden. Omdat ze dan op het zeil moet liggen, heb ik haar in de garage gelaten. Bij het vuil van de jeugdherberg stond een nog redelijke matras en die heb ik voor Tosca ( betere vrienden mogen Tos zeggen) in de garage gelegd. Alleen: morgenvroeg om 7 u. komt een of andere technicus werken in die garage en dan moet Tosca weer weg zijn. Zien we dan wel weer. On verra. Het is intussen alweer 21.30 en ik moet nog infrastruktureren: route voor morgen, onderdak voor overmorgen etc. Welterusten.