Zondag 5 juli 2015 Rävfallstugan 23 km

Bij herhaling komen wij de “oranje” Zuid-Zweedse tegen, die ook de Kungsleden loopt, om de drukte van de stad te ontvluchten. Zij tent.

Traditioneel Samenhuisje

Vroegere Samenwoning

Vertrek uit Ammarnäs

Han op de Kungsleden, het koningspad

Hoog in de bergen in Lapland, het land der Samen

Bijna bij de hut Rävfallstugan

Saunahuisje aan de overkant

Han maakt sauna klaar van hut Rävfallstugan

Han maakt sauna klaar              Samenhut van binnen

Kerkje Ammarnäs

Nog eens

Boh, dat viel me zwaar, die eerste paar uur berg op. Het viel zowel Han als mij op, dat onze kuitpijn van het door de sneeuw baggeren een paar dagen geleden, over was. Gelukkig trok Tos vandaag goed en vrij recht vooruit en regelmatig. Geen rendieren gezien. Wel een vos en lemmingen. Prachtig landschap. Deed denken aan het begin van mijn droom in Mongolie. Die eindeloze, lege landschappen, bergen aan alle horizons, bedekt met sneeuw. Prachtig weer, toch lekker koel en windje. Als het hier elke zomer zo’n weer was, zou ik elk jaar terug komen: eindeloze natuur, onbewoond, sneeuw, zon, water, vergezichten. Pauze op het hoogste punt. Even Boris uitlaten. Het bleek the best pis we ever had. Tosca mocht los. Na haar middaghapje had ze weer ontembare energie en dat is knap lastig aan de riem. Wegens de rendieren moest ze even later weer aangelijnd. Ze ging aangelijnd foelle poelle (in volle vaart) de berg af, wat mij een pijnlijk schoudergewrichtskapsel opleverde. Na 7 uur i.p.v. de beschreven 9 u. hadden we de etappe af. We passeerden een hangbrug. De sauna, behorend bij de hut, zagen we aan de overkant van de rivier al liggen, direct aan het water. Een prachtige plek bij een wilde rivier.
Bij de Rävfallstuga ontmoeten we Darius uit Canada, uit de buurt van Kelona. Studeert communicatiewetenschappen in Stockholm. Ook hij wandelt de hele 450 km. Kungsleden, maar dan in de tegengestelde richting van ons. Een Zweed die we onderweg tegenkwamen zei dat hij een stuk noordelijker van hier, ten zuiden van Abisko, met sneeuwschoenen had moeten lopen, om door de sneeuw te komen. Maar Darius had dat traject gewoon op zijn atletiekschoenen afgelegd en met een broek, waarvan het kruis onder de billen helemaal open was gescheurd, zoals dat hoort tegenwoordig. Bovendien was zijn wittige broek intussen zwartbruin.
We eten gedrieën op het houten terras onze compactmaaltijden. Han gaat aan de rivier de sauna opstoken, terwijl ik met de Pakistaans uitziende Canadees Darius nog wat praat. Hij studeerde in Canada, Groningen, ergens in Duitsland en nu dus in Göteburg. De bevolking van Scandinavische landen en ook Nl horen bij de 5 meest tevreden volkeren, zegt Darius. Hij overweegt mede daarom in Zweden te blijven wonen. Overal onderweg ontmoet ik landverhuizers, zoals blijkbaar ook de Pakistaanse ouders van
Darius en nu weer Darius zelf. Als ik dan denk over mezelf, moet ik toch weer constateren dat ik heel tevreden ben met mijn stukje limland. Veer hubbe heij alles noavenant, de sjoenste meidskes vaan ’t land…. etc. zingt een Maastrichts carnavalsliedje. Damn right!
De sauna was heerlijk. Ijskoud rivierwater over je kop. Han en Darius hielden het langer vol dan ik. Ik had al genoeg mineralen uitgezweet tijdens het lopen, met het in bedwang houden van mijn wilde furie Tosca. Alleen die verrekte muggen, ook als je de sauna uitkomt om in de rivier af te koelen. Volgens Han zijn er nauwelijks muggen. Maar op Tosca’s zwarte vel zitten er vaak wel tien. Op de sneeuw rolt ze zich voortdurend ondersteboven, van gekkigheid, maar mogelijk ook door jeuk. Han kan waarschijnlijk veel beter tegen die krengen dan ik. Ik ben zoals “das rote Pferd” (Duits carnavalsliedje over paard en muggen). Maar goed, terug naar het saunaverhaal. Kwam je er uit, om je te koelen in de ijskoude rivier, dan voelde ik me lekgestoken. Dus één saunaronde vond ik wel welletjes. Maar je kikkert er wèl van op.
Water voor het avondeten, de afwas, bekkie te schrobben, moeten we weer halen uit de 100 m. dieper gelegen rivier.
Han zet zijn tent op. Darius en ik hebben ieder een eigen grote kamer met de keus uit een stuk of 8 stapelbedden. Omdat het de hele nacht licht is, merk je niet, dat je een punt moet breien aan weer een geslaagde dag.