Maandag 6 juli Stjuultjie 25 km

Tosca aan ladder

Han ontwaakt in zijn tent in Rävfallstugan

Korte pause: Han, ik en Tosca

Samenhuisjes

Helicopter brengt vissers naar hun visplaats

Rendieren. Tosca is bijna niet te houden

Soppen door natte moerassen

Moeilijk lopen met trekkende Tosca

Overnacht in hut Stjuultjie met Duitser, op achtergrond. Zweeds koppel in midden gaat verder

 25 Km. berg op en af door Lapland, soppen door moerassen, springen over snelstromende beken. Ergens op de boomloze uitgestrekte fjäll, hoogvlakte, zijn we na een lunchpauze van de route afgeraakt. Nu was die toch al niet duidelijk hier. Allerlei paden kruisten elkaar, verschillende markeringen voor zomer, -winterroute, sneeuwscooterroute , rendierpaden enz. maakten van het routeplan een ratjetoe. Hele stukken omlopen om een te diep stuk moeras of groot sneeuwveld te vermijden, om dan weer voor een bergriviertje te staan waarvan niet zichtbaar was waar je eroverheen kon komen. De moerassen waren soms te belopen, waarbij je een paar cm wegzakte in water, maar soms stroomde het water er hard en was het plotseling 10-15 cm diep of meer. Bovendien waren de moerassen grotendeels volgegroeid met dicht kreupelhout, 20-50 cm. hoog. Daar doorheen met een hond aan de lijn is, zoals men in het Engels zegt “a pain in the ass”. Steeds hing de lijn vast, de knieën moesten hoog opgetild worden, je moest springen van pol naar steen, een paar passen rennen door een dieper stuk water. Onder een sneeuwveld kon een beek lopen en je wist niet of de sneeuwlaag over een bergstroom dik genoeg was om je gewicht te dragen. En Tosca had zo haar eigen opvattingen over wat de beste route was. Loslaten kon ik haar absoluut niet, want ze is verhekst op de rendieren. Een keer heeft ze al een groepje dieren honderden meters opgejaagd en dat mag niet nog eens gebeuren. Ik had de “piep lèèg”, maar ja wat wil de kleine man? Dóórgaan is het antwoord, en “leuk” is geen optie. Han had een of beide voeten zijknat. We kunnen toch niet verkeerd zitten? De kaart weer er bij gepakt, compas. Dit grotere meer hier rechts is toch dàt meer op de kaart. Maar het stikt hier van de meren. En waar blijft die aftakking naar de hut? De wolken zakten, de bergen rondom ons, de toppen waren maar 200 m. hoger dan wij, waren al in de wolken. Flinke wind en de eerste druppels.
Eindelijk bij de onbemande Stjuultjiehut kreeg ik de deur niet open. Verschrikt keek een man, later bleek het een 59-jarige Duitser te zijn, door het deurraam naar buiten. Ho, ho klonk het. Hij had de deur in de opening vastgebonden, want die hing maar in één hengsel. Binnen bleek een tafel te staan met 3 smalle banken tegen de wanden. De houten banken waren eventueel te gebruiken als brits. Terwijl ik 300 m. verder aan het meer water ging halen, waren 8 nieuwe gasten gearriveerd. Die konden onmogelijk allemaal in de hut slapen. Eerst uit de naburige brandhoutkeet een paar spijkers losgewrikt en toen met een bijl als hamer het deurhengsel van onze hut provisorisch gerepareerd. Een Zweeds koppel en de Duitser aten samen met ons, waarna de twee Zweden vertrokken om 10 km. verderop ergens een kampeerplek te zoeken. Een andere Zweed met drie Amerikanen gingen hutje mutje in het zaagsel liggen in de voor hun te kleine houtkeet. Daarom moest Tosca, die ik daar had ondergebracht, plaats maken voor hun en naar buiten. Han ging van lieverlee ook maar de tent opzetten. Tenslotte bleef de kleine hut met drie smalle banken over voor de Duitser en voor mij. Haal je hond toch binnen, zei hij. Dat zou hij met zijn Duitse Staande langharige jachthond ook hebben gedaan. Nou, prima, de overbevolkimg was opgelost en Tosca onder de pannen.
Grappig was dat alle nieuwkomers al wisten over een Hollander met een hond die Europa doorkruiste. Er werd verteld over een Duitser die vlak voor me zit en ook naar de Noordkaap onderweg is. Iedereen heeft het over iedereen en er is toch een algemeen gevoel van samen. We zijn al echte woudlopers geworden: drinken uit beekjes, poelen en rivieren, uiteraard wildplassen!, we ruiken niet meer naar aftershave, okselspray, Calvin, Joop, Gühl of lelietjes van dalen. We genieten ervan weer een dag te hebben overleefd. Eindelijk back to basics. Cool wah! Han is net als Tosca, niet kapot te krijgen, met o.a. dit verschil dat hij niet achter rendieren jaagt en niet blaft. Hij blijkt insectenproof, zou op een spijkerbed nog goed slapen, loopt bij temperaturen onder de 10 gr. en met koude wind in alleen zijn hemd en lijkt bij diepe moerassen wel Jezus die over het water loopt. Is 1,95 m. lang en kan met minder eten toe dan ik. Terwijl Tosca mij als een trekhond de berg opsleept, sjörg( sjouwt) Han zijn 100 kg. op louter eigen kracht de berg op. En hij kan beter kaart lezen. Straks moet ik het weer alleen doen. Misschien kan ik me dan aansluiten bij deze of gene. Is de vraag of die dat willen, want hier lopen ook nogal wat einzelgänger rond. Zo onze Zweedse juf in oranje, die we overigens achter ons hebben gelaten. Foto. En Magnus en een Schot, die de zwermen muggen trotseerde in korte broek en korte mouwen. Waarschijnlijk stonk hij er genoeg voor.
Terwijl Han de primus installeerde, haalde ik water uit het 250 m. verder gelegen meer. Het meer was onbereikbaar door het moeras. O.k., dan maar moeraswater. Verschrikt vluchtte twee volwassen sneeuwhoenders weg. Terwijl de moeder deed of ze lam was, rende het kuiken door het lage struikgewas de andere kant op. Sneeuwhoen staat hier, net als rendier en eland, op de menukaarten.
Han sliep in zijn tent. Ik met de jongere oudere Duitser op een brits in de hut.