28 December 2014. Billes, dat is maar één huis, 7 km ten zuiden van Captieux

Zondag.
We liepen vanochtend bij een temp. van rond het vriespunt het mooie dorp Roquefort uit. Het café, waar we de sleutel hadden gekregen, was nog dicht. Dan laten we de sleutel maar op het tafeltje in het voorportaaltje van de de zeer povere miniherberg. Na 1 km. lopen begon het gesode… al: een smal houten bruggetje, waar men op kwam via een stuk of zes steile treden. Dat vond meneer Leon te veel gevraagd, dus, terug het dorp in en via een omweg op de route Saint Jacques zien te komen. Terug naar het dorp. In het dorp passeerden we de café waar we de sleutel van de herberg kregen gisteren. Intussen was die café blijkbaar wel open, want de waard kwam naar buiten gerend, vragen om de sleutel. Op de tafel. Moet ik hem dan zelf halen ( 300 m.), mopperde de waard. U was nog niet open, zeiden wij. Nog wat gepruttel, maar ik wilde niet onnodig lang door de hoofdstraat lopen om die sleutel in ge herberg op te halen, want Leon is dan altijd erg nerveus, dus ik liet de sleutel waar hij was.
Het was verder een mooie, rustige dag, maar het werd wel steeds kouder en meer noordoostenwind. Vorst van min 6 graden is voorspeld voor de komende nachten. Dan komen de zenuwen weer. Met zo’n kou de komende tijd, kan ik Tosca niet buiten laten, zelfs niet met een deken. En voor Leon, met zijn regendekentje, ben ik ook bezorgd. De laatste tijd krijgt hij alleen nog bermgroen en weidegroen. Hij lijkt er niet onder te lijden, maar, ja, als het zo koud wordt! En dan zit ik met al die rot feestdagen. Vaak moet je je voor onderdak in een herberg eerst melden bij het gemeentehuis. Die zijn veelal gesloten deze dagen. Mijn telefoon heeft vaak geen bereik hier in de binnenlanden, en ik kan me bij deze kou niet permitteren geen onderdak te vinden voor mezelf en de dieren. Dus morgen maar proberen te bellen voor morgenavond, overmorgenavond en misschien ook maar voor de rest van de week. En dat is weer moeilijk, als we het dagprogramma willen afkrijgen, want al dat bellen houdt lang op. Servé is met oudjaar weer terug naar huis, dus het wordt over een paar dagen weer alleen ploeteren hier in de kou. Sommige mensen waren jaloers, mailden ze, dat ze niet ook zo’n leuke tocht konden maken. Nou, leuk is niet de juiste kwalificatie: spannend, afzien, cool, soms leuk, maar vooral zorgelijk. Niet echt ontspannen, al lijkt het dat voor de buitenwereld misschien wel. Vaak ervaar ik het als een overlevingstocht, met ook zijn boeiende en mooie momenten. Ik moet denken aan mijn overleden ex-associé Sjef. Toen een oude vrouw stierf, zei Sjef: ze heeft toch haar mooie momenten gehad. Wat een heel andere benadering is dat, dan dat het leven alleen zinvol is, als het maar steeds leuk is. Deze tocht ervaar ik als zinvol, maar lang niet altijd leuk. Sjef, je woorden maakten dus indruk op mij.
Bij een prachtige, monumentale kapel in het gehucht Bourriot Bergonse gepicnict (foto’s). Daarna zagen we pas de bar: Dus daarheen, koffie bestellen en voor vanavond bellen. We waren welkom, mèt dieren. Pffff, geregeld. Billes bleek een hutje op de hei. Eén oud huis met een heel krom, mager vrouwtje van in de 80, in een oude trainingsbroek en smoezelige, blauwe trui. De kinderen waren met de feestdagen eerder vertrokken dan verwacht en daarom waren hun kamers vrij. We hadden geluk, zei ze. De cv werd nog gestookt op een centrale houtkachel. De vliering via welke wij op onze slaapkamer kwamen, was ijzig koud en de wind waaide er gewoon doorheen. Onze slaapkamer was wel (nog) goed warm, maar voor hoe lang? In elke ruimte maar één peertje of lamp, die direct werd uitgemaakt als het licht niet meer nodig was. Ze dekte voor ons drieën. We aten haar soep, haar brood, een gekookt ei van haar en daarbij onze trekkersmaaltijd. Wat gepraat, maar ze hoorde niet goed meer. Na het eten de route bestudeerd voor de komende week. Servé ligt te lezen en gaat dalijk vroeg naar bed. Ik om 21 u. We verkeren vanavond in vroeger tijden. Leon aan een touw in dik gras, Tosca in de waranda