Op weg naar de Dividalhut
Tosca weer blij met een nieuwe vondst
Bij sommige, of eigenlijk alle bruggen beetje oppassen, ook vanwege Tosca. Deze hangbruggen schommelen
Een rendierpoot. Wordt onder het lopen helemaal afgeknaagd
Een gronduil volgde ons een poosje en streek neer in een boom
Regelmatig skeletten
Daar is de uil weer, of een andere?
Een kleine ravijn
Nog eens de canyon
In de Dividalhut kort bezoek van student godsdienstwetenschappen
Om 9 uur waren Barbara en ik weer vertrokken, in tegengestelde richting. Terwijl zij zo kapot was van haar route gisteravond, valt het mij best mee. Geen natte voeten, zoals zij, niet doodmoe en een niet te moeilijke tocht, langs een canyon, over een paar bruggen, die voor Tosca erg oppassen geblazen waren, want de dwarsplankjes van het brugwegdek lagen net ver genoeg uit elkaar om er met haar hondenpootjes doorheen te kunnen stappen. En die rivier was zo kolkend, daar kwam je niet meer levend uit. Als ik haar dan bungelend aan haar halsband, met mijn zware rugzak, omhoog zou moeten takelen, dan zou het ook voor mij nog gevaarlijk kunnen zijn. Dus rust, rustig. Immer die Ruhe.
Omdat het kil was, ongeveer 12 gr. en wat wind, viel het onder het lopen wel mee met de muggen, maar o wee als je stilstond of zat. Dat hebben we dus maar één keer gedaan. En daarom schoot het op. Het Dividal-dal is ongerept. Er zitten beren, lynxen, veelvraat, en vandaag dus Tosca en ik. Twee maal zagen we een uil, die ons een poosje volgde. Ik dacht een sneeuwuil, want hij was lichtgrijs, maar later hoorde ik van een ornitoloog (dat is wat anders dan gynaecoloog), dat het een gronduil was, want de sneeuwuil blijft het hele jaar wit. Wel vreemd, gronduil in boom. Moet kunnen.
Weer veel moeras, veel “sjravele” (sappelen) op soppende hellingen met massa’s grote keien en struikgewas, die het lopen bemoeilijken. Prachtige natuur. Omdat er geen zon was heb ik weinig foto’s gemaakt. Wat gefilmd, maar de batterij is bijna leeg en pas over 4 dagen heb ik weer elektriciteit.
Voor de route stond 6,5 uur, maar na 5,5 u. waren we al bij de Dividalhut.
Opeens begint Tosca weer fel te blaffen. Meestal een teken, dat iemand nadert. Inderdaad. Een Noor uit Z-Noorwegen, student godsdienstwetenschappen, komt op mijn verzoek binnen, thee drinken. Loopt 1 w. hier in Lapland. Slaapt in zijn tent, vist. We vertelden wat. O.a. over de meditatieplekken die op de Kungsleden stonden aangegeven met een bordje. Voor mij absurd. Ik vind heel Lapland één grote meditatie. Ola, zo heette hij, gaf mij gerookte vis. Eén helft had hij zelf al gegeten. Het karkas met de andere helft er nog aan bood hij mij aan. Dankbaar accepteerde ik deze lekkere variatie en aanvulling op mijn menu. Ola-deladio! Na een uurtje ging Ola weer verder. Toch nog even menselijk contact. Toch leuk.
Nog later op de avond komt een Belg binnen. Zo beginnen moppen. Maar dit was echt. Hij was met de auto gekomen tot op een parkeerplaats, 7 km. van hier en ging nu enige dagen rondtrekken. Hoe laat sta je op, vroeg hij. Tussen 7 en 7.30 u., afhankelijk van.. Oh. Dan ga ik in de hut hiernaast slapen, zei hij. Ik ga pas tegen 2 u. naar bed, zei hij. Ik blij dat ik niet in mijn broodnodige niet-nachtrust zou worden gestoord.
Muggen gekilld. Vroeg naar bed.
Geef uw mening