Maandag 27 juli 2015 Daertahytte 25 km

Met Max en Anja in de hondenafdeling van de Daertahytta, kleren drogen boven kachel Deel van de Daertahut> Door de laaghangende bewolking zijn de bergen, waar ik naar omhoog moet, niet te zien Wind en muggen zie je niet op een foto. Wel de markeringen, ” steenmannetjes”. Het fijnste van deze wandeldag is, dat hij voorbij is. Pokkenweer, winter, 8-10 gr. C. Met een sterke wind, zó sterk, dat hij je uit balans blies, en Tosca soms van het bergpad werd geblazen. Daarbij regende het maar één maal, nl. van de ochtend tot de avond, soms uren lang in mijn gezicht, bij verandering van richting soms een poos in de rug, wat dan een verademing was. Het begon al met een klere-eind bergop vanaf de Dividalhut. Tosca had, zoals vaker de laatste tijd, geen zin om mij omhoog te trekken, dus die had ik ook regelmatig op sleeptouw. Het bleef maar stijgen. Ik raakte steeds meer in de wolken, alleen letterlijk natuurlijk. Nu moet je weten, op deze route Nordkalottleden, kom je geen kip tegen, hooguit sneeuwhoenders. Een beetje onprettige gedachte. Het rammelde karkassen en schedels, waarschijnlijk rendieren, of zijn er ook Noren met een gewei? Ik fotografeer Tosca niet meer met steeds weer een ander bot of gewei in de muil. Wordt afgezaagd. Dat is ook maar om aan te tonen, dat het voor haar spannend is. Ze houdt zich prima bezig met het verorberen van muizen en lemmingen, knagen op een gevonden poot of stuk gewei. Dat is ook maar goed, want met dit vieze winterweer vind ik geen plek om droog en windvrij te pauzeren of te lunchen. Na mijn ontbijt heb ook ik niks meer gegeten of gedronken tot vanavond 8 uur (behalve een stuk chocolade). Het was een heel lange etappe en alle onprettigheden had het, die het maar hebben kan, behalve muggen: koude handen, ijskoude rivieren doorwaden op plastic schoenen. Dan aan de andere kant proberen droog te worden in de koude wind en regen, sneeuwvelden, waar je tot je knieën in weg zakte. Omdat het de hele nacht en dag regende waren alle paadjes beekjes geworden, dus moest je ernaast lopen, door de natte, stugge struiken. Alle beekjes waar je normalerwijs over of doorheen kon stappen, waren nu zo groot en diep, dat je ze met springen van steen tot steen moest proberen te overbruggen. Tot overmaat van ramp vergat ik Tosca’s riem bij het doorwaden van de zoveelste rivier. Doodmoe, met lege maag en kleumend, had ik niet meer het lef om wéér de rugzak af te doen en neer te zetten in de nattigheid, wéér mijn schoenen uit te trekken en nog eens twee maal door weer en wind de rivier door te gaan en dan andermaal in de wind en regen op te moeten drogen. Ik weet niet of je het raadt, maar ik haalde ondanks alles toch de Daertahut, al was het twee uur later dan ervoor stond volgens het boekje. Volgens mij is die schrijver ook een mooiweerwandelaar, die einde zomer, als alle beken droog staan en de moerassen minder water hebben, hier een paar dagetappes komt maken?
In de Daertahut komen gelijk met mij twee Oostenrijkers aan: een koppel, Anja en Max. Hij doet sportopleiding. Grote hobby rotsklimmen. Anja doet pedagogieopleiding. Ook alles prietsje-pratsche nat. We maken de haard aan, spannen een touw en binnen de kortste keren hangt heel de kleine ruimte (4×3 m) vol met natte plunje, waartussen wij met zijn drieën zitten te eten. Er is een opkamertje met ’n twee-persoonsmatras en op de begane grond is een divan voor mij. Ik vroeg of ze al eens eerder samen zo’n inspannende of grote reis hadden gemaakt. Ik geloof van niet. Ja, vervolgde ik, een vriend van mij is met zijn toenmalige vriendin een poos naar Nepal geweest. Daarna zijn ze getrouwd. Er volgde wat verlegen gelach, maar geen zinnig antwoord. Bij nader inzien gaan de Oostenrijkers toch maar slapen in het andere deel van het huis, bij de Zweed, waar ze een eigen kamer hebben, en waar ze ook hun tent kunnen uithangen om te drogen. In mijn kot is daar geen ruimte meer voor.