Zaterdag 25 juli 2015 Vuomahut 17-20 km. afhankelijk v d gids

id=”attachment_98680″ align=”alignnone” width=”300″] Water halen in rivier, beneden[/caption]Vandaag alweer begonnen met 3 km. bergop langs de Gaskasjåkkarivier en dan nog 4 km. naar de pas op de Coal’bmoai’vi-berg. Goh, wat een kapotmakerij, water, moeras, sneeuw, hopeloze steenvelden (foto), glad en zelfs daarboven, op die hoogte, nog muggen. Tijdens mijn karige, snelle lunch op een grote steen, begon het te onweren. Het hagelde, later regen. Mijn rugzakhoes ben ik al een aantal dagen kwijt. Maar goed, alles zit toch verpakt in plastic. Maar hopen dat mijn spullen droog blijven. Dan vanavond vuur maken en alles te drogen hangen. Met als gevolg, dat je weer ploft van de hitte op je brits. Dan doe je toch minder over je heen, zou je denken. Inderdaad, maar dat levert weer extra muggenbeten op. Leuk hè, Lapland!
Vuomahut. Tosca begon, zoals zo vaak, weer onbedaarlijk te blaffen, maar deze keer hield ze niet meer op. Bezoek? Inderdaad: Barbara, Zwitserse, bek- en bek-af. Ich bin kaputt, was zo ongeveer het enige wat ze er uit kreeg. Ik had juist mijn laatste theezakje voor de tweede keer gebruikt om mijn volgende kop thee mee te maken. Ik bood het haar aan, hetgeen ze dolgraag accepteerde. Ik had nog een stukje chocolade voor haar als entree. Een doodop, drijfnat, eenzaam, 25- jarig juffie, met piercing op haar jukbeen, bied ik graag hulp en onderdak aan. Zo altruïstisch ben ik wel! Haar schoenen waren doorweekt, net zoals haar kleding. Die van mij waren trouwens ook van binnen wat nat geworden, door al dat stappen in het moeras, maar ook, omdat de onweersbui mijn broek helemaal doorweekte, waardoor het water, via mijn broek en sokken de schoenen in kroop. Werk aan de winkel: kachel aan. Barbara werkt als boekhoudster. Relatie met vriend had ze 1,5 j. geleden uitgemaakt. Is op haar 25 ste niet echt tevreden met haar leven. Had er tabak van, altijd binnen, achter die computer. Ze kwam van een boerderij en ambieerde dat country life weer. Ze nam drie maanden onbetaald verlof om 1000 km. door Lapland te trekken. Haar hals en ook de rest zat onder de muggenbeten, alsof ze de waterpokken had gehad. Foto. In ruil voor mijn chocolade en mijn laatste theezakje kreeg ik van haar een beker chocolademelk en een stukje gemberwortel. Door wat af te snijden en in kokend water te dompelen, krijg je gemberthee. Niet gek. We wisselden wat wederwaardigheden uit, aten samen, praatten nog wat en gingen vóór 21 uur naar bed (ieder zijn/haar eigen!). In ieder geval had zij last van heupen, knieën, dood- en doodmoe bergop. Moest dan iedere minuut even pauzeren. Dat deed me deugd. Ik dacht al, Harrie, ben je zo aan het aftakelen? Maar ik blijk gelukkig niet de enige.