Zondag.
Weer 24 km. er op zitten. Ik was graag nog wat verder gegaan, nl. Naar Benavente, maar daar is de herberg gesloten was mij verteld. En hier zou een opvang zijn voor hond en paard.
Het regende al toen ik opstond om 6.45 u. Een verwarming had ik niet afgelopen nacht, maar er waren dekens genoeg. Tosca heb ik, op hoop van zegen, maar op de paardenregendeken laten slapen, met het grote risico, dat die verscheurd zou zijn vanochtend. Het bleek goed te zijn gegaan. Zou ze verstandiger worden? Lekker 2 koppen koffie gezet op mijn primus, want een keuken is hier niet. Het filterkoffiesysteem, dat ik kreeg van schoondochter Danya, doet mij dus steeds met plezier aan haar denken. Slim bedacht van haar. Vrouwenlist is menigvoud, of slaat dat op andere situaties?
Onderweg kwam ik op het punt waar mijn Via de Plata uitkwam op de Camino Frances, dat is de Route van de Pyreneen naar Santiago. Zie foto bovenaan.
Na de middag hield het op met regenen. Niet dat het me veel deerde, want ik was er op gekleed. Terwijl ik bang ben dat Tosca het koud heeft, rent ze, nat als ze al is, door alle plassen en vaak zijn die wel 40 m. lang. Dus over de temperatuursgevoeligheid van honden begin ik toch anders te denken. Ze vond een half vergane poot, een haas? Later een paar oude botten, waarvan één zo bros, dat ze het opeten kon. Wanneer ik Leon vaak een minuut of 5 à 10 liet vreten, als ergens vers gras stond, ging Tosca lekker liggen in de regen in het gras, om te knauwelen op een handschoen of gevonden stuk plastic of maiskolf, of om gewoon even te rusten. Over Tosca geen zorgen. Ze amuseert zich de hele dag, trekt sprintjes achter een mus en is constant op jacht, naar muisjes of ander gefantaseerd wild. Maar Leon ziet er afgeleefd uit, vind ik. Wat aan de magere kant, erg slecht in zijn vacht, door dat pakzadel en alle riemen. Hij loopt nog steeds probleemloos, maar hoe lang nog? En dan nog een hoefijzer los. Vandaag heb ik een aantal maiskolven geplukt, een zak oud brood in een winkel gekregen, een gebietste suikerbiet meegenomen. Overdag liet ik hem veel meer grazen dan anders en vanavond kreeg hij al het verzamelde, samen met een kilo gemengde granen. Ik erger me aan de enorme nonchalance van mijn overigens aardige gastheren/vrouwen ten aanzien van paard en hond. Men wijst mij plekken voor hond Tosca, zonder enige beschutting tegen regen en wind, op een cementen of betonnen vloer buiten, vastgebonden, en soms gewoon op de natte leembodem. Voor pony Leon geen haar beter. Bv. nu staat hij op een binnenplaats, vastgebonden, weliswaar onder een afdak, zonder stro om op te liggen, op beton. Ik heb hem het verzamelde voer gegeven, maar borstelen gaat niet, omdat hij nat is. Een hoefijzer zit los. Dan morgen maar proberen met de hoefschoenen. Ook weer een gedoe om die aan te krijgen. Tosca ligt op dezelfde binnenplaats, ook vast aan een touw. Ik gaf haar een stuk karton om op te liggen. Zo moest ik de dieren achterlaten om 16.30 u. De binnenplaats werd afgesloten. Morgen mag ik pas weer bij ze. Zo kan ik Tosca niet vannacht in de herberg smokkelen, waar ik weer de enige ben.
Van de binnenplaats loop ik een paar honderd meter naar de herberg. Ik wil morgen heel vroeg vertrekken, want ik had een lange dag gepland, 34 km, naar een herberg, die tenminste fatsoenlijk lijkt. Nee, morgen vóór 8 uur mag ik niet bij de dieren. Dat betekent, dat ik nooit vóór 9 uur op weg kan zijn en dus morgenavond pas in het donker mijn einddoel bereik. Voor mij is dat niet erg, maar dan is er weer weinig tijd over, om Leon veel te laten grazen onderweg en om krachtvoer ergens te ritselen voor hem. Loop dan minder, zou je zeggen. Het is een heel gepuzzel, om er achter te komen of de beoogde herberg voor de volgende dag, open is en of je er terecht kunt met een paard. Dus de afstanden heb je niet altijd voor het kiezen. Bovendien heeft mijn mobieltje vaak geen bereik om iets af te spreken. Daarbij versta ik de Spanjolen maar zeer matig.
Vanavond is er geen eten voor half acht, dus kan ik ook niet extra vroeg naar bed, zoals ik van plan was wegens de lange dag morgen. Morgen vraag ik weer veel van mezelf, hetgeen niet erg is, maar Leon? Hoe lang houdt die het vol, voor hij de pijp aan Maarten geeft? Zo zie je, alleen zorgen over de moeilijkheidsfaktoren, waar ik zelf voor mijn trip om vroeg. Dus op het moment ben ik niet zo ìn voor grapjes. Ik zit nu in de bar, die ook de herberg beheert. De barkeeper bracht mij naar de herberg. Ik mocht van alle bagage die op Leon was geladen, een collectie maken. Die geselecteerde spullen werden om zindelijkheidsredenen in een plastic zak gestopt. Op de binnenplaats achter de herberg werd die plastic zak buiten gezet onder een afdakje en als ik iets nodig had, moest ik het iedere keer buiten uit die plastic zak halen. Wel zindelijk, maar als ik al deze pantomime van tevoren had geweten, was ik hier niet gekomen. Ik voel me dus niet prettig over de bejegening van mijn dieren en over alle ongemakken. Bovendien ben ik praktisch door mijn geld heen en in dit soort plaatsjes kun je nergens pinnen. Met de creditkaard betalen is er niet bij, dus ook dat benauwt me. Dan nog een hoefsmid zoeken, want een hoefijzer zit los. Zonder dieren is al dat geregel veel minder een probleem. Nu ga ik eerst proberen te bellen voor een onderdak voor morgen en maar hopen dat de communicatie lukt in het Spaans. En dat ik het haal, morgen, die 34 km., als ik pas zo laat kan starten. Maar misschien is morgen wel weer een voorspoedige dag. Qui sas, qui sas, qui sas. Maar het positieve is: ik heb het dagdoel weer bereikt, dadelijk komt het warm eten, hier in de bar, ik heb warm water en verwarming vannacht (wat een luxe). De sfeer met de luidruchtige kaarters is wel goed. En ik lust wel een stukje van de hier veel geziene varkenspoot.
Die kaarters zijn grappig: een luidruchtig gemopper, in de zin van: je rijt me een poot uit, kerel. Ha, ha, dan let ook op, dikke. Ze staan toe dat ik er bij kom kijken, al begrijp ik niks van het spel. Toch gezellig. Zie foto’s.

Kaarters in bar Las Eras (met een a, geen o!) in Barcial del Barco. Www.albergueviadelaplata.com voor geïnteresseerden
.
Intussen is het 20.20 u zondagavond. Wat kan de stemming veranderen! Lekker gegeten in “mijn” bar. Wijn hoort in Spanje bij het eten, zoals bij ons (bij sommigen) water. De baas van de bar en herberg heeft me geholpen door te bellen naar het adres van morgen, bij Helena. Over 32 of 34 km. word ik daar morgenavond verwacht, met paard en een hoefsmid zouden ze daar proberen te regelen. Voorlopig weer een paar zorgen minder. Ik heb nog een zak brood en 1 kg. krachtvoer voor Leon, dus hopelijk loopt het allemaal wel los.
Harrie nu heb ik met je te doen ,en vooral met Leo best triest dat er steeds geen goed onderdak voor hem is ,hopelijk komt het met zijn hoef ook weer goed .
En dan nog die varkenspoot zo zou je er eentje moeten bestellen ,want jij bent ook een beetje spits aan het worden ,goed eten en graag ,onderweg zijn zou ik zeggen .
Zo nu wens ik jullie in elk geval dat de volgende trip weer wat rooskleuriger word .
Hou je taai de gr Harrie,Marlies.
Wat een moed Harry! Wat een doorzetter ben jij!
Met veel interesse blijf ik je verslagen lezen.
Je bent nu hard op weg naar Astorga, een etappeplaats op de Camino Frances, de drukst belopen pelgrimsroute naar Santiago, een route die bezaaid is met grote herbergen om ieder jaar onderdak te bieden aan de duizenden pelgrims naar Santiago. Het leuke is, dat je nu de pelgrims tegemoet gaat lopen en nu vaker dan ooit de vraag moet gaan beantwoorden, waar je naar toe gaat lopen.
Reken er maar op, dat er nog altijd veel pelgrims onderweg zijn op de Camino Frances.
Een bordje meedragen op je borst waarop je einddoel vermeld staat, lijkt me geen overbodige luxe. Al die vragen die je gaat krijgen zullen je ook wel tijd gaan kosten.
In Frankrijk wordt het dan weer rustiger, zoals op de Via de La Plata.
Ik moet een beetje spitser worden, anders is mijn dagboek niet meer leesbaar voor anderen. Gr
Van die Camino Frances heb ik alleen de opeenvolgende plaatsen, maar geen herbergen. Zal nog moeilijk worden om die steeds te bespreken, zonder catalogus. Maar zal ook wel weer lukken. Dat is ook onderdeel v d uitdaging. Dat op bord. Op mijn buik is misschien wel een idee. Maar misschien loop ik dan nog meer voor gek dan nu. Qui sas. Gr.
ik heb met jullie drie van doen maar het lukt jullie wel
voor de pony zou het fijn zijn als hij in de nacht droog stond
ben blij dat de hond zo lief is
wat een varkenspoot ik hoop dat u er flink van gegeten heeft
veel wandel plezier agnes
Leuk dat je meeleeft. Dat helpt mee als ik bijna een dood punt heb. Gr., Harrie