Zaterdag:
Over de politie in Zamora moest ik nog denken aan die anekdote van een man die geverbaliseerd werd door de bereden politie en die antwoordde: ik ben gewend aan een lul onder het paard, maar hier zit die er op.
Boeiende route. Als je houdt van zeilen
Ik bied hongerige Leon stro aan, maar dat versmaadt hij toch. Goed teken?
Terwijl ik film bietst Tosca mijn kaas. Ik kan haar geen ongelijk geven
Op elke kerk en op veel hoogspanningsmasten ooievaarsnesten. Dames opgepast!
Af en toe een stuwmeertje, meestal met wat chiquere buitenhuizen, want water lijken ze gek op
Vandaag 28 km. Om 16.30 u kwam ik aan in weer zo’n piepklein dorpje, Riego del Camino. Werd ook tijd, want eerst moet ik Dorito, de even piepkleine burgemeesteres zien te vinden, met haar de formaliteiten regelen om in de pelgrimsherberg te mogen (paspoort, pelgrimsboekje afstempelen, betalen: 5 E). Dan Leon afzadelen, kijken of ergens eten is te krijgen (nee dus), voer zoeken voor Leon, zelf koken, bed opmaken, eventueel douchen, alle electronika opladen, route van morgen bestuderen, bellen voor een plaats in de herberg morgenavond en als er nog tijd is even het dorp bekijken. Nu heb je die gehuchtjes gauw bekeken en meestal ben ik er al 3 x doorheen gelopen voor ik de herberg, de winkel of bar en een plaats voor Leon gevonden heb. Voor mij is de functie van de bar eten, voor alle duidelijkheid, al gaat een pilsje op zijn tijd er ook wel in na zo’n hele dag flaneren.
Maar back to the roots: de ochtend. Op om 6.45 u. Vertrek om 8.30 u. uit Roales del Pan. Weer aangename temperatuur, zwak zonnetje, uitgestrekte vlaktes met alleen akkers, (foto), meestal licht glooiend. Ik heb hier pas één keer een buizerd gezien. Maar zoals bij ons de buizerd voorkomt, zo zie je hier heel vaak de wouw, bij ons zeldzaam. Vandaag telde ik er 14 bij elkaar. Veel slangenkruid, nog bloeiende marjolein, mmmm, een paar anjertjes. Bij ons allemaal niet of zeldzaam. Veel patrijzen. En heel weinig mensen. Enorm groot zijn die landerijen, maar geen bewoning. Ik vermoed zeer grootschalig grootgrondbezit, met eigenaren in de stad?? Het was gewoon rustig lopen, ontspannen. Tijdens het picknikje, waarvan de foto met de rotskerk, terwijl ik Leon op z’n donder gaf, omdat die op mijn brood uit was, jatte Tosca de kaas uit mijn rugzak: op!
Van alles in mijn brein passeert even de revue. Sonja, die nu alles alleen moet bestieren, thuis. Mijn onbestorven weduwe. Uiteraard altijd los niños, die allemaal bezig zijn met hun leven in te richten en waarover ik tevreden ben en geen zorgen maak. De kleinkinderen, die ik helaas even moet missen. En mezelf hier, een beetje belachelijk, maar ik ben in ieder geval van de straat, of beter, op weg, lekker bezig. Een van de vele zinnige dingen die schoonmoeder zegt, is: der Mensch muss müssen. Ik geloof dat ze dat van Nitsche heeft, of Nitsche van haar. Of misschien komt het van een andere grote Duitser: Angelika ? De praktijk en mijn prettige medewerksters die een jaartje het praktijkbootje zonder mij drijvend moeten houden. Waarschijnlijk gaat het dan veel beter!, wah, Merie?
Vanavond weer lekker alleen in de albergue. Twee trekkersmaaltijden klaargemaakt en opgegeten. Bij een Gerardo Lardinoirdo, de lokale herder, hooi gekocht. 2 E voor een halve zak. Vond ik wel wat veel, maar van onze Epense herder Ger heb ik geleerd, dat schapengeld gauw is geteld. Dus ik gunde het hem. Om 17.30 u kwam burgemeesteres, de kleine Dorita, ook nog met 3 kg haver. Mijn geweten wat betreft Leon, waarover ik toch wel zorgen heb, is nu weer even gestild.
Ik was van plan morgen een lange dag te maken van 34 km. naar Benavente, maar Dorito zegt, dat de herberg daar gesloten is. Dan wordt het Barcial del Barco, 24 km. Het opbellen naar de hospita aldaar lukte al vrij aardig. Voor Leon hadden ze ook plek. Gelukkig. Kan ik morgen tenminste ontspannen tippelen. Nu nog kijken of de douche hier warm water heeft, maar omdat hier geen verwarming is, krijg ik na een eventuele douche mijn handdoek dan niet meer droog. Ook niet het ergste.
In dit dorp is geen wifi, dus deze notities worden pas later een keer on line gezet.
Maar ik wilde nog iets plenair mededelen aan eventuele meelopers: laat je niet afschrikken door mijn afstanden. Ik probeer nu vooruit te lopen, zodat ik, samen met eventuele amigos, kleinere stukken kan afleggen. Bovendien zijn er nog altijd bussen. Dus vrees niet EN, vergeet niet Mama Alice!!
Harrie ,wat zijn die mensen daar vriendelijk en medelevend wat ik zo allemaal lees een mooi gewaarwording toch voor een mens zo alleen met viervoeters onder weg dat ze met jullie begaan zijn .
En wat een mooie uitleg over flora,en fauna en dat je dan geen mens onderweg ziet ,is misschien maar beter zo kun je genieten van de stilte,en de rust ,de rest komt wel weer als je in een dorpje bent .
Kun je niet Skype, of face time met het thuisfront ,zou best leuk zijn om de kleinkinderen dan te kunnen zien en de rest van de Fam .
Harrie hou je taai de gr Harrie ,Marlies.
Bootje vaart, maar de dames missen je wel! Altijd vrolijk, hard werken,nooit iets te veel. Een groot gemis dus! Xx
Hoi Harrie en Marlies, och, zo wat voor de vuist weg schrijf iknde frustratie vd dag v me af, of leg ik juist de leuke ervaringen vast. Een soort dagboek. Heb ’s avonds tenminste wat leuks te doen. Leuk dat jullie meeleven. Gr
Gelukkig dat de dames altijd vrolijk zijn, hard werken en nooit iets te veel is. Zo is het toch bedoeld, hė. Adië