Zondag 23 aug. 2015 vakantiedag in Alta

Lekker gemeurd tot na achten. Als ik in de vroege morgen mijn hut uitloop, om een minimum aan lichamelijke hygiëne toe te passen, komt een man op mij toegelopen vanuit een auto met Nederlands kenteken. Wat kan dat nu zijn? Positief: prijs gewonnen? Negatief, belastingdienst? ” Gooiendaag Harrie. Höbbe v’r dich toch gevoonge ( gevonden), zegt een onbekende 20- plusser in Zuid-Limburgs plat. Hé, dat klinkt aangenaam in de oren. Ton, dat is de helft van het Groningse koppel Eric en Ton, waarmee ik dagen samen heb gewandeld op de moordende Nordkallottleden, zei steeds tegen Tosca: oren naar voren. Dat stond Tosca mooier. Als theaterman had hij natuurlijk oog voor presentatie. Ook ik steek mijn oren naar voren. ” Waar kennen jullie mij van? Een van hen had ooit van mijn blog gehoord of misschien zelfs gelezen. De Kroaat aan de receptie attendeerde hun er op, dat er nog een Nederlander op de camping stond. Een die met zijn hond naar de Noordkaap was gelopen. De Kroaat wees hun mijn hut en voilà, daar waren ze in de vroege ochtend. Jongens, even een kop koffie samen drinken. Sven, Joris en Rob uit Reijmerstok bij Gulpen wilden samen naar de Noordkaap. Ze kochten voor 500 E een Subaru, knapten er wat aan op, zoals een nieuwe band en togen gedrieën op weg. Gisteren was hun doel bereikt. Vivelevink!
Nadat ik van hun triootje een koffiekwartetje had gemaakt vervolgden ze hun tocht naar het zuiden, maar niet zonder eerst een bijdrage aan Mama Alice te hebben gedoneerd. Weer eventjes leuk.
Even buurten bij Paulette en Rudi. Die zaten naast hun camper. Dan wandelen met mijn monster. De Kroaat, ik weet zijn naam niet, kwam mij weer aanbieden, gratis zijn mountain bike te gebruiken. Gisteravond laat bij de receptie heb ik nog een poos met hem zitten vertellen, hij dan, over de loonverschillen tussen zijn land en hier, de inertheid van de bevolking in zijn dorp. Dat daar geen initiatieven voor vooruitgang worden genomen enz. enz. Mogelijk dat dit gesprekje debet is aan zijn genereuze tweewieleraanbod.
Met zijn mountain bike rij ik 7 km naar Alta-centrum en ga ter ontspanning lekker zwemmen. Heerlijk, niet je eigen gewicht meer voelen, sauna’s, buiten bubbelbaden, Turks bad enz.
‘S avonds schaar ik de resten spaghetti bij elkaar, die gisteravond de vreetwoede van Tosca hebben overleefd, vul die aan met cheesemacaronie, spekjes en gehaktballen in tomatensaus en de avond wordt ongetwijfeld weer een succes. Op het werk zei ik altijd: wat de hond niet meer eet, eet ik. Is vandaag dus realiteit. Ook zei ik altijd, als Sonja eens een weekend weg was (het zij haar vergund), dat ik dan heerlijk het bed alleen had voor Tosca (de hond) en mij. In mijn eenpersoonstentje is dit vaak genoeg zo geweest, afgelopen jaar. Het was moeilijk, maar het ging. Stagiaires op het werk keken dan vragend naar de assistente. Dus, heet je Tosca en sta je op straat, weet dan, dat er een betrouwbare, zij het beperkte, slaapplek beschikbaar is! Ha, ha, zal ik maar snel er achter zetten. Haha.
De keukenkeet deelde ik met twee hupse deernen van middelbare leeftijd. Where do you come from, vraag ik. Colone. Antwoorden ze. Ik zeg: oh, Kölle, da sjprèk d’r auch Kölsj plat, wah? Nee, dat nu weer net niet, maar het ijs was gebroken. We kokkerelden gezellig samen in de keuken terwijl hun mannen waarschijnlijk achter het bier in hun camper zaten. En zo houden we het een beetje leuk.
Waar we morgen heen gaan weet ik niet. In ieder geval naar het zuiden. Ik voel me net zo onbezorgd als een kind. Hoef niet meer te infrastruktureren en kan achter de ruggen van Rudi en Paulette, net als bij vader en moeder, lekker naar buiten kijken. Het dolce far niente (het heerlijke niets doen). En zo hoort het ook!

Sven, Joris en Rob uit Reijmerstok op bezoek in Alta