Zondag 22 maart 2015 Haaksbergen 31 km

Na een goede nacht in boerderijpension “de Hofkamer” in Halle werd bij het overvloedige ontbijt nog even de route bekeken op de i-pad. Alle straat- en plaatsnamen genoteerd op een kladje, afrekenen met de gastvrouw, foto van ons beide gemaakt en wegwezen. Met het penske gevuld en met 3 koffie en nog een glas sinaasappelsap moet ik het toch weer redden tot ver in de middag. Ik vond het buiten maar kil, maar gelukkig geen regen. Na 15 min. wandelen vond ik mijn routekladje niet. Ik heb ongeveer 10 zakken in mijn kleding zitten. Hoewel er wel een bepaalde orde zit in de inhoud van elke zak, zou ik het briefje natuurlijk onachtzaam buiten de orde kunnen hebben weggestoken. Moeilijk om alle potentiële vindplaatsen te controleren, vooral met de twee banden van de rugzak om, de riem van de hond om nek en schouder en de jas bovenop mijn vest. En dan gaat ook nog de telefoon: Meneer, op de onbijttafel vind ik een briefje met route-aantekeningen. Hebt u dat nog nodig? Nou en of. Ik kom het u met de fiets brengen. Waar loopt u? Wat een schat. Menig echtgenote (niet die van mij!!!?) zou denken: de sloddervos. Laat hem maar zelf er achter komen.
Afijn, de route was duidelijk en makkelijk, hoewel lang en veel over asfalt. Dus was ik ook veel vastgekluisterd aan mijn wandelpartner Tosca.
De ene helft van de bevolking heeft een hond, de andere helft heeft er een hekel aan, lijkt het. Steeds meer borden overal tegen hondenpoep. Zelfs speciale hondenpoepplekken. Wel begrijpelijk. Maar als je bedenkt hoeveel chemische troep wij op ons lichaam spuiten, onder o.a. oksels, hoeveel chemicaliën we door de wc sprayen, i.p.v. het ruitje open te zetten, hoeveel tonnen mest op het land worden gedropt en in sloten terechtkomt, en tenslotte dat paarden wel op straat mogen poepen, dan geeft het bord bij deze landweg wel te denken. foto. Vlak voor Eibergen stopt een auto. Nu was ik dat wel gewend, maar normaal ging het altijd over pony Leon in plaats van over mij. En Leon, die is er niet meer bij. Hé Harrie! Hé, Jolanda. Nou, is dat even toeval. Jolanda en “dat va mich” (mijn liefste) leerden elkaar kennen op een cursus in het midden van het land, een jaar of 15 geleden. Ze bleven altijd contact houden. Jolanda en Henk leven al lang en gelukkig in Haaksbergen. O.K. Mee en down, de fauteuil in, wachten op de noodzakelijke shot caffeïne. Even gepraat over Henks vroegere duiven, over de huidige kinderen en kleinkinderen, Henks vroegere motor, met beide over hoe het leven is op deze leeftijd: heerlijk dus, over mijn ervaringen. Binnenkort vieren ze hun huwelijksjubileum. Een paar handschoenen gekregen. De buurvrouw ontmoet, die vertellen kwam, dat haar schoonmoeder rustig overleden was. Henk vergezelde me nog een stuk richting Haaksbergen. En zo eindigde weer een leuk intermezzo op mijn route van vandaag.
Aangekomen rond 18 uur in Haaksbergen wordt Tosca vastgebonden aan het fietsenrek en ga ik de Chinees binnen, eten en bloggen, tot Rilo en Mattieu thuis komen uit Nijmegen, om 19 uur. Daar mag ik de nacht doorbrengen. Rilo is een klasgenoot van Sonja van de middelbare school. Ze zijn altijd contact blijven houden voor het geval ik ooit ook onderdak zou zoeken in Haaksbergen. Nu is het dan eindelijk zo ver. Dus hooggespannen verwachtingen over en weer. Over 30 min. is het grote moment daar. Een groepje wat luidruchtige jongeren aan de tafel hiernaast maken mij wijs dat Tosca los loopt op straat. Gelach al om. Schijnbaar leuke lui, die Haaksbergers. Morgen door naar Hengelo. Dat is maar 15 km, dus geen haast. In Hengelo wonen Mignon en Serge met zoontje Felix, die vandaag jarig is. Mignon heeft bij mij in Mechelen, vele jaren geleden, de huisartsenopleiding gedaan. Haar schoonouders, Niek en Gonny, wonen in Zuid-Frankrijk en hebben in januari een dag met mij meegelopen. Dat was in mijn depri-periode, toen alles tegen zat. Wellicht mede door Gonny en Nieks pep heb ik het nu al gebracht tot Mignon en Serge in Hengelo. Toevallig zijn Mignons schoonouders nu op bezoek in Hengelo, dus morgen is weer een leuke reunie.