Zondag 2 aug. 2015 Nog vakantie in Kilpisjärvi

Tosca wil aandacht. Nestelt zich tussen mijn benen

Binnen in sauna. Lens beslaat van schrik

Uitwasemen in de kou

De fotograaf probeert mij in het ijskoude en onstuimige meer te krijgen. Doet ‘ie ’t of doet ‘ ie ’t niet?

Kaarten bestuderen en fotograferen

Gisteravond maar eens in de sauna gaan zitten. Ik had er niet veel zin in, maar ja, de voorziening is er en ik ben nu in hèt land van de sauna’s, dus dit stukje cultuur moet ik ook maar eens proeven. Mannen en vrouwen gescheiden, maar om buiten af te koelen en zeker als je het ijskoude meer in wilt, is het weer samen. Twee aparte meren, een voor de marsmannen een voor de venusvrouwen, zou ook wat veel van het goede zijn. Ik zat met een leeftijdgenoot samen in de halfdonkere ruimte. Zwijgend. Om te demonstreren dat ik geen behoefte had aan een waarschijnlijk pigean-English gesprek, sloot ik meditatief de ogen. Wel was de man zo vriendelijk een foto te maken buiten aan het meer. Ook als late inwilliging van het verzoek van Fréderique op facebook, een dag of 10 geleden, waarbij ze foto’s miste van de toenmalige sauna! De foto binnen is mislukt, omdat de lens direct besloeg. Waarschijnlijk van de schrik.
Het blijft vies, nat, koud, mistig weer. Temp. rond de 9-10 gr. C. Dinsdag wil ik verder. De weergoden beloven beterschap vanaf dinsdag: 12-15 gr. En minder regen. Over de muggen staat niets vermeld. En ik maar plannen: de hutten allemaal in beeld gebracht, de afstanden ertussen, aantal slaapplaatsen. Er is namelijk kans dat de hut, als ik laat aankom, vol is en ik alsnog buiten in mijn te kleine tent moet overnachten met Tosca. De rugzak moet dan buiten, in het open, blijven, afgedekt met mijn poncho en maar hopen dat niet alles doorweekt, of de poncho loswaait. Weet je, de oplossingen lijken allemaal zo simpel: dan zet je toch gewoon de tent op. Dat kan ook, maar niet zomaar. Zoals ik al eerder schreef: Tosca en ik passen er niet samen in. Tosca knaagt graag van alles kapot, en dat moet ik niet hebben aan mijn donsslaapzak. Ze jaagt op de insecten die de tent zijn binnengekomen, is smerig en, mogelijk net als ik, nat. Je slaapt met kleren aan. Die kunnen nat zijn van de regen of van het zweet of condens onder de poncho of alledrie. Koken met mijn Tosca-monstertje in dat minitentje is niet mogelijk. Eten sowieso al moeilijk met een grote herdershond op mijn schoot. Ik kan er niet rechtop in zitten. Koop dan een grotere tent. Mijn tentje is 800 gr. Een grotere is al gauw een paar kilo extra. Terwijl ik nu voor de komende 180 km. al 15 kilo extra moet meenemen. Dat komt in de buurt van de 30 kilo totaal. Ik mag dan intussen geoefend wandelaar zijn, maar powerliften is niet mijn hobby. Dus elke oplossing heeft zijn keerzijde.
Dus plannen, meten en wegen. Loop ik elke dag grote afstanden, dan hoef ik voor minder dagen mee te sjouwen. Maar als het slecht weer is, extra moeilijk terrein, of veel rivieren oversteken, dan haal ik die grote afstanden niet. Neem ik voor alle zekerheid méér mee, dan schiet het niet op. Neem ik minder mee, dan heb ik misschien te weinig te eten en kom ik door gebrek aan energie helemaal niet vooruit. Nou vind ik dit improviseren ook wel een echte uitdaging, spannend. Zou ik weer die pijn op de borst krijgen, waarvan ik het houd op pijnlijke ribben, maar “man kann nie wissen, wie die Hühner p…..” In ieder geval zal ik in dat geval heel veel vaker moeten pauzeren. Geen lekker gevoel.
Tosca zit deze dagen veel op mijn kamer opgesloten, aangelijnd. Gisteren had ze alweer een pen en een scheermesje gemold, terwijl ik haar al een rendierbot te knagen had gegeven. Het wordt tijd dat we weer op gang komen.
Vandaag inkopen gedaan voor de komende 180 km. naar Kautokeino. Voor mijn avondeten een pak gekocht, waarvan ik dacht dat het een volledige avondmaaltijd was. Tenminste daar zag de foto die op de verpakking stond naar uit. Van de Finse tekst kon ik geen jota lezen. Thuisgekomen bleek het een pak frieten te zijn. Dat krijgen we ook wel op. Terwijl ik aan het aanrecht sta te fisternulle ( knutselen) komen de twee Groningers van 12 d. geleden binnen: Ton, die op zanger Art Garfunkel van Bridge over Troubled Water lijkt en zijn vriend Eric.
We eten samen. Eerst gaat het over gezamenlijke bekenden van de tocht. Ook zij waren de jonge, Duitse, langharige Morritz tegengekomen en hadden lang met hem gepraat over zijn dilemma, welke studie hij moest gaan doen. Morritz was drummer in vier verschillende heavy metalbands. Mensen hebben vaak een vooroordeel tegen mij, vanwege die muziek, had hij gezegd. Maar wij waren het alledrie er over eens, dat het een sympathieke kerel was, 20 j. oud. En dan het lef om hier vele honderden km. door Lapland te trekken.
We praten over hoe we onze tocht ervaren. Eric, vijftiger, heet 20 j. geleden 1,5 j. doorgebracht in Azië, o.a. in boedhistische kloosters. Toen hij terugkwam in Nl. prevelde hij mantra’s, een gebedssnoer tussen zijn vingers glijdend. Had toen moeite met integreren in onze jachtige prestatiemaatschappij, waar uiterlijkheden de echtheid verdoezelen. Eric ervaart het als bijzonder, dat tijdens dit lopen je denken ongeveer uitgeschakeld is, wanneer je dagen lang moet leven op je zintuigen: reflexmatig je voeten goed neerzetten; je ruikt, voelt, ziet. Wind, water, kou, jeuk, vermoeidheid, maar ook weidsheid, eindeloosheid, rust, nietigheid, betrekkelijkheid en de kracht in je benen. Verstand op nul, blik op de oneindige omgeving. Geen tijdsstress, maar leven op de marge van het bestaan. Het klaart de geest. Mensen hoor ik vaak zeggen dat het leven hier echter is, ontdaan van allerlei franje en van “drum und dran”. Sommige mensen trekken zich terug in een klooster, gaan het zoeken in oosterse of andere wijsheid, worden volgeling van mensen die het menen te weten. Nogal wat wandelaars hier zoeken het in afzondering, in basaal leven, waarvan afzien ook een onderdeel is. Of ze het vinden weet ik niet. Maar het relativeert, geeft een gevoel van echtheid, geestelijke ballast wordt overbodig. In deze richting luidt het antwoord op de vraag, of het leuk is. Wat het dan wel is? O.a. daarover hadden we het onder het eten. In dit kader past ook de opmerking van Australiër Brend, die ik een poos geleden ontmoette op zijn tocht van Noordkaap naar Zuid-Italië. Brend zei: I don’t care what Hillary Clinton does. De Nederlanders Ton en Eric misten evenmin als ik het nieuws, de TV. Ook Ton en Eric hadden Brend ontmoet en gesproken. We hadden het over andere ontmoetingen onderweg. Zo, bv. een Nederlands koppel van midden zestig (oeh, wat oud!). Hij met lange grijze baard. Ik was hun ook tegengekomen, maar had hun nauwelijks gesproken. En over mijn Zwitserse hutgenote, 25 j. jong, van 1 w. geleden, die toen helemaal ausrangiert bij mijn hut aankwam, ook op weg op een route van zo’n 800 km. Mensen met “guts”, die zich ook durven te begeven buiten de platgetreden paden van het burgerleven.
En over wat ik ga doen als ik weer terug ben. Gewoon de draad oppakken en met nog meer tevredenheid en relativering voortzetten waarmee ik bezig was: gezin, werk, hobby’s, contacten enz. Dus geen gat waar ik in val. Het was een interessant avondeten, al waren de ingrediënten wat eenzijdig: frieten, in de braadpan gebakken, met worst en puddingtoetje.

N.b. Ik krijg hier geen emails verstuurd. Daarom via mijn blog de volgende info voor filmer Rudi, die 14 aug. vertrekt uit Nl., om mij op te komen zoeken, om mijn laatste fase vast te leggen en mijn aankomst op de Noordkaap te filmen:
Ik kom in het “stadje” Kautokeino aan tussen 11 en 14 aug. Daar neem ik een paar dagen pauze om de laatste wandelfase te plannen. Dat is nog eens 350 km. door niemandsland van Kautokeino naar de Noordkaap.
Op dat traject tussen Kautokeino en de Noordkaap kunnen we elkaar ergens ontmoeten. Er zijn daar een aantal plekken waar men met de camper aan mijn wandelroute kan komen. Rond eind aug. verwacht ik op de Noordkaap aan te komen.
Als ik in Kautokeino ben, dus tussen, dus 11, 12 of 13 aug. laat ik dat preciezer weten. Tot dusver mijn info voor Rudi.