16 november 2014. Morille

Na ’t eten gaat Leon op de brug staan. Touw weer te lang

Zondag 16 nov ’14 Morille
Opgestaan in onze noodalbergue in Pedrosillo de los Aires. Wc-bril bestaat uit 2 losse stukken, boiler van 100 l. Dat ging nog. Eén stopcontact, peertje hangt aan één draad aan het plafond, spinnen all over the place, geen verwarming, buitendeur schuurt over de grond en kan niet op slot. Beheerder Eustachius, kortweg Stakie, had speciaal voor ons met potlood, waterpas en boor één haakje aan de muur gemonteerd. Heel aardig. Hij had ooit een stuk van de Santiagoroute gelopen, daar een Amerikaanse ontmoet, en woonde nu de ene helft van het jaar in de VS en de andere helft in zijn geboortedorp in Spanje. Ze kortten zijn naam af als “Stakie”. In Amerika als SirTaki.
Weer lopen. Het paard Leon weet al, dat als ik ho roep tegen hond Tosca, Leon even gras kan vreten. Maar soms roep ik ho tegen Leon en dat denkt Leon ook, dat dat ho bedoeld is om te eten, terwijl dat niet zo is. Leon vliegt dan met die zware kop de berm in, hond Tosca aan een touw (de riem is al 5 x doorgebeten) om of onder de benen van dat paard heen, ik aan het keke (schreeuwen). Meestal gebeurt dat als een auto aankomt, of als Tosca het vee wil opjagen. Dat komt hond Tosca dan op een gleujetig pak zjwens (een discreet tikje) te staan. En ik sjangeneer (erger) me kapot. Sorry van al die Limbismen, maar ze passen mooi bij de gevoelswaarde.
Al vroeg komen we aan in Morille. Leon vastgebonden aan de pijler van het bruggetje, centraal in het dorpje, zodat hij wat vreten kan onder de brug. Maar even later blijkt hij vanuit de droge beekbedding toch liever op de brug te gaan staan, midden op de doorgaande weg.

Plien getracteerd door plaatselijke bobo, wrsch. burgemeester, op grappa. Wij ook maar.

Tosca moet een paar uur wachten op de cementen binnenplaats van de herberg en lijkt daar al helemaal aan gewend. Zielig? Ze heeft ook de hele dag vrij kunnen rondrennen, door ijskoude plassen water, blaffen naar varkens, ezels, koeien en paarden, zich kunnen wentelen in kadavers en haar voeding kunnen aanvullen met allerlei soorten “excrementen” (mooi hè). Chancen met maximonsters, die zó uit Jurassic Parc hadden kunnen komen. Welke hond heeft dat geluk? Ongelooflijk, die honden hier. Vaak groter dan een sintbernard, altijd buiten, vaak zonder enige beschutting en bij elke groep dieren lopen wat van die griezels, als bewaking. Een prachtig blauw ijsvogeltje gezien. We zitten nog steeds op deze hoogvlakte, 1000 m. hoog, glooiend, 9 gr. C.
We hebben al een paar dagen geleden de Estremadura (3 x Zwitserland) verlaten en zijn Castilië y Leon binnengewandeld, het historisch gezien meest toonaangevende deel van Spanje. Al zou dat kunnen veranderen, als Tosca en Leon hier gepasseerd zijn. De mensen beginnen al ons accent over te nemen. Ola! wordt al overal waar we geweest zijn oladeladio (van die Chinees die een radio liet vallen: hola, de radio). De dorpen zijn hier goeddeels verlaten. Er staat veel te koop. Veel gebouwen staan op instorten. Voor onderhoud is geen geld. Nauwelijks verkeer. Eindelijk weer bomen, zelfs populieren, af en toe dennen. Veel struiken met kweeperen, nauwelijks meer wijngaarden. Vooral kilometers ver mediterrane eikenplantages en weiden met struiken, waarop veeteelt: vooral koeien, alles zeer grootschalig en extensief. Heel anders dan de Estremadura.
Rob en ik hadden meer Spaanse schoonheden verwacht. Volgens Plien wonen de mooiste in Cordoba. Waarom zitten we dan hier? Waarschijnlijk hebben ze hier het beste karakter, of de beste ontwikkeling. Vooral in de dorpen van de laatste dagen. Hier zouden 80 mensen wonen. Vorig dorp nog minder. Onder ons middageten komt opeens de guardia civil binnen. Ik schrok al. Misschien heeft Leon wel de pijler onder de antieke brug uit getrokken. Maar ze kwamen alleen maar om heel dicht bij Plien te staan. We hoopten op broodje worst, typisch voor hier: boccadillo. (Boca=mond. Dillo zal dan wel worst betekenen). Wij hadden een pons asinorum (ezelsbruggetje) nodig om het te onthouden: bocadildo. Intussen kwam de camerera (serveerster) vragen wat we nog wilden. Rob en mijn Spaans is niet zo goed. Wij wilden nog wel wat. Plien nam flan (zo’n trillend minipuddinkje met de consistentie zoals Rob en ik ons een meisjesborst voorstellen). Discussie over of dit geplubliceerd kan worden, allà). We begrepen dat het om een toetje ging. Rob: ’n ieske! Kwamen ze bij Rob wisky over de pudding doen. Ze hadden voor ieske whieskie verstaan. Ook goed! Plien had nog Anschluss met een local, waarschijnlijk de burgervader, die lont rook. Hij trakteerde haar op een grappa. En wij dan ? Alla da (vooruit dan). Onder het eten altijd een fles wijn. Die Krijg je hier automatisch, en wij nemen zowiezo een of meer pilsjes. Thuis ga ik me wel aanmelden bij de AA (anonieme alcoholisten). Tot dan nemen we het nog even ervan.
Hoe moet dat gaan als Plien en Rob er niet meer zijn? Plien wijst met het boekje in de hand steeds de weg, belt naar de herberg, doet de bestelling van het eten en bereidt de route voor de volgende dag voor. Rob en ik verzorgen het commentaar op Spanje en zo lachen we ons de dag door. Straks heb ik weer één hand nodig voor Tos, één voor Leon, één voor het routeboekje, één voor mijn bril. ‘T groeëtste leid is wat me zich zellef adeit (geleerd in de Vijlenstraat). Wat doen we na ’t eten? Een ommetje maken, rondje om de kerk, ’t is zondag. Als ’t maar niet gaat regenen.