Pedropilo, pedrofielo, petrodildo, sillypedro. We raken helemaal in de war en dat zonder alcohol of paddo’s.
Maar we beginnen bij het begin van de dag.
Het weer is bar en boos. Hele dag gevets (zie Endepols, Diksjeneer vaan ’t Mestreechs) over een hoogvlakte, 1000 m. hoog. Regen en een “chill factor” door de wind, waardoor het aanvoelt als rond de nul. Omdat de bagage vandaag voor de 2e keer pas in de Eddie-zadelzakken zat gepritsch (geperst) en ik dus nog geen ervaring had met deze pakwijze, kon ik nauwelijks in mijn rugzakken. Ik vernikkelde van de kou. Winterjas had ik in Nl. gelaten. Per slot van rekening zou ik naar het warme Spanje gaan. Moet ik wachten tot de regen overgaat, of stoppen, zadeltassen uitpakken, daarna in de regen weer inpakken? Toch maar gestopt voordat ik ook in een koude, stijve Romeinse mijlsteen zou veranderen. Maar goed ook, want het bleef de hele dag kl… met een rietje. Wel weer mooi landschap, hele stukken Romeinse Via de la Plata waren nog duidelijk te herkennen. Omdat wij afgelopen nacht de lakens erg smoezelig vonden en het gesprek overging op bedwantsen, vlooien, platjes enz., hebben we de oude Romeinse route omgedoopt in Via de los Platjes. Hier en daar droegen ook huizen de naam Villa de la Platjes. Wij vermoedden dat dat een waarschuwing was om daar niet te slapen. Een arend gezien, veel kraanvogels in het veld.
Aangekomen in de herberg bleek er geen verwarming. Aan de doucheruimte werd door een elektriciën gewerkt. Er was een klein boilertje met warm water. Paulien vroeg waar de voordeursleutel was. Die is er niet, want als de deur op slot is, kun je die toch gewoon open duwen! Tosca mag hier gerust binnen, aldus de aardige beheerder. Zal wel, was toch niks te vernielen. Leon kreeg een afgevreten wei, zonder enige beschutting, net als alle andere paarden hier. Ik begrijp niet hoe dat dier dat volhoudt. Ik vroeg aan de beheerder: is hier geen stal? Neen, zei hij, in het hele dorp geen stal.
Dus maar naar de bar Laureano, een paar huizen verder. Daar was wifi, kachel en het hele dorp. Voor de rest vond Rob het er ook bar. Hij had gelijk. Wat wij eten? Pappa’s? We zijn hier bij de kannibalen. Pappa’s bleken aardappels, of patat frites. Wij lachen. Die Spaanse kinderen spreken hun vader aan met aardappel. Een kerel aan de bar zei, dat Nl. veel rozen had. Ja, vooral tulpen, zeiden wij. Rosa achter de bar is onze roos. Onze tulp is Paulien, zeiden wij. Dat had hij al gezien aan haar blos. De 2 jongere oudere meisjes van boven de 70 aan een tafeltje onder de tv, warmden hun pantoffelvoetjes aan een stoofje met as. Zie foto. Hier springen ze op elkaar als padden of als pinguins op de zuidpool, wij dachten om warm te blijven. Zie foto. Daar zaten die 2 van dat stoofje natuurlijk op te wachten. Ik moedigde Rob aan, maar hij voelde zich daar nog niet Spaans genoeg voor. Hoe moet dat dan vannacht in die ijskoude herberg? Misschien krijg je gratis zo’n oudere jongere toegeschoven. Pelgrimspaspoort weer laten afstempelen, anders laten ze je niet in die gratis of zeer goedkope herbergen (foto).
15 november 2014. Pedrosillo

wat een koude,en armoedige belevenis weer en dan denk je dat je je heerlijk kan opwarmen in de herberg vergeet het maar ,dus echt een pelgrimstocht is het kruisje heb je al verdiend
Weer sjoene verhoale haarie!!
Ik zou die met dat rooie jasje nemen
Xx
Hoi Harrie cs,
Gelukkig, je bent er weer helemaal ! Erg genoten van je verhaal over het bezoek à h badhuis : meerdere mooie, geestige woordspelingen . Je wordt, of was wellicht altijd al , spitsvondig en taalkunstenaar.
Je ziet er al uit als een verweerde tanige buitenman ! Lekker goed bezig zo . Hopelijk heb je wel goede warme kleding bij je! De padden en pinguinoplossing is ook niet alles.
Succes en op naar Salamanca, n heel mooi stadje, moet je een dagje blijven.
Groetjes. Paul&anne.
No pain, no gain, Harrie.
Geniet van je verhalen.
Groet Ben en ook van Cobi