Zondag 14 dec. 2014 Cirauqui Ongeveer 16 km.

In plaats van een rustdag vandaag, gevolgd door 2 normale wandeldagen, hebben we 3 korte dagen gepland. Dus al vóór 2 uur kwamen we aan in Cirauqui. Over de route is niet veel nieuws te zeggen: goed te doen. Onderweg kwamen we een ultraloper tegen. Die rennen zo’n 50 km. per dag en doen zó de weg naar Santiago. Onderweg zagen we weer een plaatsnaam in 2 verschillende talen., Nl. Lorka en Lorca. Officiële en streektaal. Lijken wel veel op elkaar. Fijn dat je nu, ongeacht je taal, weet waar je bent! (zie foto). Volgens Jan is de medische zorg voor pelgrims gratis. Af en toe, zo hier en daar, hopelijk meer dáár, zie je een kruis voor een overleden pelgrim. Zie foto. Niet hèt kruis, maar één kruis. Nu komen die wel direct in de hemel. Gezien mijn gewichtsafname lijk ik daar ook een beetje naar op weg. Dus vreet ik me rond, als ik de kans krijg: mijn eigen portie èn wat Jan niet op kan. Jan zegt, dat ik een maag heb als een wollen trui. Ich vaar in wie ne sjurgsdrèsjer. (Zeg ik t goed, Betty?) maar Jan kan er ook wat van. Zie foto. Over dat regionalisme vertelde Jan de volgende anekdote. Catalanen staan bekend als superzuinig, net als Hollanders. Een Duitser krijgt in Catalonië een verkeersongeluk. Eindelijk vinden ze iemand met dezelfde zeldzame bloedgroep als hem en de Duitser wordt gered. Terug in Duitsland stuurt hij als dank een Mercedes naar de Catalaan. Later krijgt de Duitser wéér een ongeluk in Catalonië. Krijgt weer het bloed van de Catalaan. De Duitser stuurt nu als dank een brommertje. Nog later verongelukt de Duitser weer en krijgt weer bloed van de Catalaan. Nu brengt de Duitser een bloemetje als dank. De Catalaan vraagt, waarom slechts een bloemetje.? De Duitser antwoordt: ik heb nu voor 3/4 Catalaans bloed! Daarom pas ik altijd zo op, dat ik niet in Holland een ongeluk krijg.
De herberg Maralotx, die open zou zijn èn diervriendelijk, was gesloten. De beheerder gebeld. Een heel verhaal. Hij was van dit dorp, maar woonde in Barcelona. Daar gescheiden. Ik dacht nog aan de volgende wijsheid: als een koppel trouwt denkt zij: ik verander hem nog wel. En denkt hij: ik hoop dat ze nooit verandert. En beide krijgen ongelijk. Na de scheiding gaat hij terug naar zijn geboortedorp. Oude woning gekocht en opgeknapt en nu verhuur aan pelgrims, zwart. Dat bedoel ik financieel. Leuke vent. Komen jullie met een paard? Ja, met een paard. Heb ik toch aan de telefoon gezegd, aldus Jan. Ja, maar ik dacht dat het een grap was. Bekende, maar nog altijd leuke (vind ik) paardengrap: Balkenende gaat op staatsbezoek n de VS. Obamen vraagt: do you have hobby’s? Balkenende: yes, I fok horses. Obamen: pardon? Yes, paarden!
Tosca mag in de garage, naast de biljart en de 2 motoren. Jan voelde zich door die motoren ook direct thuis. En nu middageten.
Een Marokkaan is hier, in het café, met een constante grijns op zijn gezicht kleren aan het verkopen. Tot de laatste gast blijft hij aandringen, en met succes. Leuk om te zien. Om 15 u gaat iedereen naar huis en is de zaak leeg, op ons en de Marokkaan na. De grond is, niet alleen, zoals gewoonlijk, bezaaid met rotzooi, maar ook met zand en zaagsel. Por que? Omdat het anders te glad wordt door de natte schoenen (foto). Praktische mensen, die Spanjaarden.
Maar terug naar de route: vlak voor ons einddoel komen we bij een zogenaamde Romeinse weg, die over een oude, Romeinse?, brug loopt, maar half weggespoeld is, de weg dan. Daar kom je met Leon nooit overheen, zegt Jan. Zie foto’s. Leon zag ik denken: ich zal dich ’s ’n puupke loate ruke. Verschillende foto’s en een film voor cameraman Ruud bewijzen dat Leon een geweldig stuk is voor een Ijslander.
Terwijl ik mijn blog afmaak in het café, waar in een hoek de kastelijnsfamilie zit te eten en moele, gaat Jan alvast terug om het poesje te douche’ en daarna even de stramme ledemaatjes rust te gunnen. Het avondeten wordt door onze gastheer voor ons zwart gekookt.