Laat op: 7.30 u. Terwijl ik mijn spullen nog bij elkaar zocht zaten Noël en Lee de bazin, een niet-Lustige Witwe, te interviewen. Ze leek wat triest. Hollandse dame (Hoogervorst), minstens onze leeftijd, sinds 4 jaar weduwe van een Duitser, kinderloos. Gelukkig zongen wij al vanuit bed luid een ochtendtriootje, dat ongetwijfeld tot ver op de gang werd gehoord. Knapte ze misschien een beetje van op. Wij in ieder geval wel. Vogeltjes die vroeg zingen zijn voor de poes. Er werd een mop verteld over een rups, een vogel en een poes en zo was de stemming alweer snel er in. Lee was een handschoen kwijt, ik vond mijn i-padtas niet. Oplossing: i-padtas hing op de slaapkamer onder een jas en Lee kreeg van mij een “heisj” (handschoen) te leen.
Een telefoontje met mien leeste (mijn liefste) leerde me, dat er weer aandacht was besteed door radio en streekkrantje aan mijn tocht. Lijkt wel publiciteitsgeilheid. Ik hoop dat Mama Alice er garen bij spint, want wat moet ik met alle aandacht? Ik heb geen diepere boodschap. Wel wat cliché- opmerkingen: dat home, sweet home toch wel lekker makkelijk en gerieflijk is. Dus niet zo gauw ontevreden zijn. Dat een oudere jongere als ik, met een niet geopereerde hernia en een gescheurde kuitspier, toch best met belasting van rugzak duizenden km. kan lopen, als men maar wil. Dus niet te veel zaniken. En dat iedereen aardig is, als je ze dito benaderd. En dat het overal goed toeven is, als je er maar iets van maakt en nog zo wat andere “ontdekkingen”.
Veel reeën gezien. Lee, de natuurman, spreekt professioneel over een hoge populatiedichtheid. Hij noemt dit een coulissen-landschap, overwegend vlak tot licht glooiend, met bossages en houtwallen ertussen. Hij zag samen met Noël een goudvink. Een heel verhaal over de nesten goudvinken, die Lee vroeger probeerde op te trekken. En zo keuvelen we de avond vol.
Het plat-Diets hier lijkt veel op onze oost-Nederlands plat, getuige de naamborden. Foto. Ook zag ik aankondigingen van voorjaarsvuren, zoals wij ook hebben in Epen, het Burckbrenne. Schijnbaar is dit een vóórchristelijk gebruik dat verspreid in Europa nog voorkomt. Foto.
De mannen hadden bij een, zoals zij het noemden, paffende wijkverpleegster, ( daar vallen zij op, of voor) geïnformeerd naar onderdak in Kellinhusen. Die attendeerde op een pension van twee heren in Brockstedt en mij werd doorgegeven daarheen te tippelen. Eindelijk, de pijp leeg, in Brockstedt aangekomen, bleek er niemand te zijn, de boet (zaak) gesloten. Sms naar Noël: ik kreeg Lee aan Noëls telefoon. Ja, blijkbaar zijn ze al zo close, dat ze elkaars handy mogen gebruiken. Waar leidt dat toe, waar houdt het op? Ze waren nog eens 3 km. verder, op een boerderij, waar het veel goedkoper was, maar ook minder schoon. Een soort paardenboerderij. Boven en naast onze kamer was een hoop gestommel. Volgens de naambordjes buiten, waarschijnlijk van Alice of Nadine. Terwijl wij onze nieuwe woonplaats bespraken, kamerdeur open en Lee volop met uitzicht op de gang, kwam één van de betrokkenen op de gang langsgelopen en trok direct onze deur dicht. Dat krijg je nu er van. Hadden Noël of ik daar gezeten, was er ongetwijfeld een geanimeerd gesprek op gang gekomen. Lee toch, ke’eleman!
We bespreken de plannen voor morgen: nog eens 25 km. naar Nortorf, waar de twee dan dinsdagmorgen op de trein stappen homeward bound.
Nadat Noël en ik het tweepersoonsbed bestegen (Lee zou op een matras op de grond gaan liggen want wNoël en ik zouden knoflook eten) besloten de heren 3 km. terug te wandelen naar een restaurant in Brockstedt, en daarna weer 3 km. retour naar de boerderij. Brengt mijn totaal boven de 36 km. vandaag.
Over nagerecht was nog spraakverwarming. Noël bestelde Eiskugeln mit Geschlachtsroom. Er ontstond enige discussie over zijn bedoeling. Maar tevreden togen we die 3 km. huiswaarts. Vanavond douchen of morgen? We kregen geen handdoeken, dus vanavond maar gebruik maken van de gemeenschappelijke sproeiïnstallatie, zodat onze eigen handdoeken vannacht drogen kunnen. Tosca heeft een plaats onder een afdak in het stro: Romantisch. Morgen meer.
Zo zo Harrie,nu ben je toch echt beroemd aan het worden ,vandaag bij ons het zondagsdienst ,en wie stond er in ? Met foto en mooi verhaal ja onze troubadour ,en viervoeter .
Jullie hebben weer een mooie prestatie geklaar met de kilometers ,en de nodige flauwekul 🙂
Morgen nog maar eens goed genieten ,voor je er weer alleen voorsta .
Hou jullie taai gr Harrie,Marlies.
Hoi Harrie,
Leuk je verhaal weer van je wandeltocht, heerlijk om te lezen….en te lachen! Zijn inderdaad “grote” dagafstanden…rond de 30km steeds! Knap hoor…en dat met een “niet geopereerde hernia en een gescheurde kuitspier”….zoals je zegt: niet zanikken…als men maar wil dan kan veel.
Nog 1 dag met zijn 3-en en dan weer alleen met Tosca… Veel loopplezier.
Groet Gerda
Je weet het, hè, de uitdrukking over het onkruid dat niet vergaat. Alleen is inderdaad ook maar alleen, maar ja, alles, of bijna alles went. Gr