Zaterdag 9 mei 2015 terug in Oslo

Stal van Martin en Drude, ingericht als gastenkamer Geslapen bij Martin en Drude, door mij vaak verwisseld met druïde. Dochter Marieke kreeg ongeveer 10 j. geleden contact met hun en hun levensinstelling sprak Marieke aan. Met als gevolg dat Marieke een zomer naar Noorwegen ging om kennis te maken met hun leef- en werkwijze. Martin is van oorsprong Zwitser. Hij deed een opleiding in biologische landbouw, leerde een Noorse kennen en begon, samen met haar een biologisch boerenbedrijfje in de outbacks van Z-Zweden. Omgeven door bergen, meren en bos ploegt hij daar met een oude handploeg, lopend achter 2 paarden (foto’s), werkt met paarden, ook onder het zadel. Ze houden enige tientallen schapen van een Noors ras, verbouwen wat gewassen. Zij is gespecialiseerd in rietvlechtwerk (foto’s). Ze ontvangen groepen cursisten, geven part time les op een school, hebben toeristenaccomodatie, hebben op de boerderij opvang voor sociaal zwakkeren en houden zo, op een voor hun bevredigende wijze, de zaak aan het draaien. Martin sprak met me over contact met de bodem, over een bepaald soort filosofie, die ook raakt aan slow food en aan slow city. Dit laatste staat nu ter discussie in de raad van gemeente Vaals, meen ik te hebben opgevangen. Geeft weer stof tot nadenken. Hoogst interessant en ook wel rakend aan mijn instelling ten aanzien van mijn tocht: back to basics, nietwaar. Maar, zoals ik al eerder zei: fly like an eagle and scratch with the chickens. Doe beide en beleef beide kanten van het leven.
Marieke is intussen al een jaar of tien daar. Ze is zo’n soort bedrijfsleider. Na een nacht halfziek in hun kleine behuizing te hebben geslapen, met mijn hond, hun twee honden, waarvan één 8 puppies heeft, regelde Marieke betere behuizing voor mij, nl. bij Martin en Drude. Nog gezellig met hun beide(M en D) + 15-jarige dochter de avond al pratend doorgebracht, het puuske in en vanochtend retour Marieke en haar Alf Rune voor gezamenlijk ontbijt, wandeling met de honden, bijpraten, kleren uit de was gehaald en retour Oslo, 7 uur lang. Weer dezelfde weg terug, door de bergen en de sneeuw. Af en toe sneeuwde het wat. De lucht was grauw. Temp. wisselde van 1 tot 9 gr. Ben benieuwd hoe dat hier wandelt. Helemaal gerust was ik er niet op. Maar allé, on verra.
Onderweg borden die waarschuwden voor elanden. Ik heb er veel bijna gezien, maar allemaal net niet.
Na een voorspoedige rit arriveerde ik 5 min. voor de afgesproken tijd, 5.30 u., in Oslo. Maar hoe kwam ik bij die Hertz-garage? Die was bij het centraal station. Maar mijn gps wilde mij allerlei eenrichtingsstraten insturen. Ten einde raad maar ergens onder het CS een parkeergarage ingereden en te voet gaan zoeken waar het Hertzkantoor ergens was. Het CS ligt in een enorm warenhuizencomplex, met allerlei kantoren, hotels, horecagelegenheden en winkels daarin, vele parkeergarages eronder, sommige privé, andere niet. Voor mij één grote warboel. Te voet aangekomen bij het Hertzkantoor, een uur te laat, legde de dienstdoende juffrouw mij uit, hoe ik om de blok bij de goede parkeergarage kon komen. Dat leverde mij een aantal keren kilometers rijden rondom de blok op, met bruggen en een spoor in het tracée. Nu had ik er genoeg van. Een taxi aangehouden en die wees weer een bepaalde kant op. Een volgende taxi wees me nog verder. Uiteindelijk in weer een andere parkeergarage aangekomen, zei de medewerker daar, dat ik aan de andere kant van het blok moest zijn. Ik zei, dat ik al minstens 5 keer aan de andere kant van de andere kant was geweest. O.k., zei de (weer) allochtoon, stapte in zijn auto en reed voor mij uit naar de Hertzgarage. Hèhè. Eindelijk. Intussen was ik een uur overtijd. Ja, ook mannen kunnen dat zijn. Wat bleek? Herzkantoor gesloten. Sleutel in een brievenbus deponeren. Maar de tomtom paste niet door de gleuf van de brievenbus. Dan maar weer terug naar de auto, tomtom in de achterbak gelegd en opnieuw naar het hertzkantoor om de sleutel nu dan definitief in die bus te doen. Het was 6.45 u., 3 kwartier te laat. Nog een kwartier te gaan tot winkelsluitingstijd. Vanochtend viel mijn camera nl. met uitgestoken lensje, precies op de lens. Het mechanisme werkt dus niet meer. Nu nog 15 min. tijd om een nieuwe camera te kopen. Ik geloof 2 etages lager meneer. Ik geloof een etage hoger meneer, links, rechts, bij …. Om de hoek en dan… etc. Lange gangen afgelopen naar de trappenhuizen: afgesloten. Lange gangen terug. Tosca en roltrappen gaat niet, de lift stopte niet waar ik wilde. Bleek later dat er tussenetages waren. Zeer verwarrend. Dan met de rugzak op de poekel en de tegenstribbelende hond van 30 kg. op de arm toch maar de roltrap af. Net voor sluitingstijd was ik in de fotozaak. Nee meneer, wij verkopen alleen dure kwaliteitscamera’s. Onder de 500 E kunt u hier niet terecht, maar, u kunt het daar en daar, elders in de stad, eens proberen. Morgen is zondag en daarna ben ik weer op weg in de binnenlanden.
Dan maar een taxi naar de jeugdherberg en telefonisch regelen waar ik morgen echtgenote Sonja, Paul en Oesj tref. De kamer deel ik met twee Amerikaanse jongemannen, rond de twintig en een Turkse van de zelfde leeftijd, die boven mij ligt. Niet bovenop, lees wel! Even kennis gemaakt, wederwaardigheden uitgewisseld. Afkomstig uit Izmir. Ze studeert Engels, maar in Düsseldorf. Maakte vaak goedkope stedentrips in Europa.
Iemand vroeg eens aan een Arabier, waarom hun vrouwen zo uitdijen, nadat ze kinderen hebben gekregen. Waarop hij antwoordde: het is ’s winters warm in bed en ’s zomers heb je er schaduw van! Geldt ook voor andere nationaliteiten hoor.