3 Januari 2015. Saint Astier, officieel 24 km

Kasteelkamer voor de nacht

Politie vindt Leon en mij Politie vindt Leon en mij

Zaterdag.
Ik heb onderweg gewoonlijk ‘sochtends, believe it or not, 1.5 uur nodig van de wekker tot het definitieve moment van vertrek. Dat i.t.t. normale werkdagen thuis. Dan red ik het, z.n., in 15 min. Vandaag vertrokken om 8.45 u. Ik heb een boekje met de routebeschrijving, maar daarin staan massa’s onduidelijkheden, bv. in het bos het 3e pad links. Wat noem je een pad? Ik heb heel veel op de gps gelopen, maar in de bediening daarvan ben ik ook niet echt handig. En dan zijn onderweg de batterijen weer leeg enz. Veel fout gelopen, dolend door de Z-Franse binnenlanden en bossen. Hele dag regen. Prachtige dorpjes. Ik loop nu op andere schoenen. Resultaat: beginnende blaren. Ook al niet echt leuk.
Op een gegeven moment liep ik weer over zo’n drukke weg. Voor de zekerheid maar buiten de vangrail gaan lopen, in een schuine berm door nat, hoog gras. Een riviertje? Verdraaid, de berm hield op, de vangrail liep door tot aan de brugrailing en ik moest dus 400 m. terug door het natte gras. Dat was al niet zo leuk, want dat kost weer tijd, maar wat veel minder leuk was, was dat er een ambulance met loeiende sirene ons achterop kwam. Dus Leon op hol geslagen. Ik maar rustig er achteraan, want wat moest ik? Weer had ik een engelbewaarder. Ongeveer een km. verder, aan de andere kant van de drukke weg, had een vriendelijke man Leon opgevangen. Ik weer verder, nu via een andere route, weg van de autobaan. Maar eerst stopte nog een trut, die me even liet weten, dat ze het toch nodig had gevonden de gendarmes te bellen. Tut hola, dacht ik, die vinden me toch niet meer. Maar wie schetst mijn verbazing, toen ik na 30 min. toch werd gedetecteerd (mooi woord, hè) door de blauwen, midden op de drukke markt van Mussidan, waar ik de weg weer eens niet kon vinden. U ziet toch dat er niets aan de hand is, verduidelijkte ik de wouten. Alles in kannen en kruiken. Een mak paard, brave hond, ik pelgrim, storm in een glas water. De gendarmes en ik, en waarschijnlijk ook Leon en Tosca, hadden lol en tenslotte wilden ze, de gendarmes, wel met mij op de foto.
Onderweg vond ik dat Leon maar niet doorliep. Zo komen we nooit voor donker aan. Hij kan toch niet zo moe zijn? Hij bleek 2 hoefijzers kwijt, een 3e hing los. Die heb ik er dus maar af gehaald. Het werd donker en ik vond het kasteel waar ik zou overnachten maar steeds niet. Ik was bij de manoeuvre van Leon met de ambulance mijn thermosfles kwijtgeraakt, maar wat erger was: mijn bril. Ik kon dus de gps nauwelijks lezen, mijn routeboekje niet, de telefoonnummers niet van de adressen waar ik vanavond en ook de komende dagen heen moest. Hopeloos. Stemming dus in mineur. Uiteindelijk kwam ik na veel ronddwalen in een stikkedonker bos aan bij Chateau PuyFerrat. Prachtig. De beheerder van het slot woonde naast het kasteel in een woning, waaronder stallen waren. Hij zou die avond een nieuwjaarsfeestje houden met zijn vrienden, natuurlijk in het kasteel en uiteraard met veel goed eten en drinken: oesters, champagne, een paar honden die om de tafels liepen. Net een breugheliaans bachenaal. Ik mocht ook aanschuiven. Ik vertelde over mijn reis, mijn tegenslagen, zoals de verloren bril en binnen een paar minuten had ik een nieuwe leesbril. Ik vergoedde hem de Hemaprijs en we waren weer beide blij, vooral ik. Bovendien nu een blitse gouden bril i.p.v. zo’n zwarte dodengraverskleur, al stond dat laatste misschien wel voornamer. Kan ik wel gebruiken, gehuld in mijn huidige plunje. Mijn suite was geweldig, inclusief torenkamer. Een en al luxe, en dat voor 15 E. Alleen de kasteelkeuken was nog als in de jaren 1600. De dieren werden goed verzorgd: Leon een heuse stal, vol met hooi, Tosca lag bij hem, op een paar oude stoelkussens. De stallen lagen onder het woonhuis van de kasteelbeheerder, vlak naast het kasteel. In de stallen had ik wifi, dus daar, in het halfdonker, op een kussen op de grond, in de kou, heb ik de blogs van de laatste dagen eindelijk kunnen publiceren. Te laat naar bed. Voor het slapen nog gebeld voor onderkomens voor de rest van de week. Gebeld voor morgenavond (zondag) in Périgeux, overmorgen (maandag) in Sorges, dinsdagavond Thiviers. Als het mag houd ik daar een rustdag. Dan zou ik dus ook woensdagnacht nog in Thiviers zijn. Ik nog iets zoeken voor donderdagavond in La Coquille, voor vrijdagavond in Flavignac, voor zaterdagavond in Limoges. Maar misschien loop ik om de grote stad Limoges heen. Moet ik nog bekijken. Ik zag het de laatste dagen even bijna niet zitten. Nu weer goede hoop.

Reacties

  1. Phoe he dat was me weer een trip met ups,en downs ,maar eind goed al goed en ook nog met een blitse bril met goud behangen en onderkomen in een kasteel wat wil je nog meer ?
    Harrie hou je taai:) gr Harrie,Marlies.

  2. Agnes Augenbroe zegt:

    Ha die kasteelheer
    Wat een UPS en downs ja u slaat zich er goed doorheen en u twee viervoeters ook
    Ben blij dat het weer goed gaat en u schiet al aardig op de hoop mag u niet laten zakken
    Iedere dag gaat er een gebedje naar u beschermengel veel wandelgenot groet Agnes

  3. Harrie Huijben zegt:

    Gaat weer veel beter nu. Gr

  4. Harrie Huijben zegt:

    Weer eens dank voor de betrokkenheid. Gr

Geef uw mening

*