Fotograaf midden in Périgeux
Mijn gastvrouw op Leons rug, niet op haar eigen!
Mijn gastheer, wonend op zijn landgoed op zijn nog niet 40-ste. Was ex-parachutist. Blijkbaar verdienen die goed. Nu al met pensioen
Leon verzorgd met hooi en water terwijl ik verloren boekje ga zoeken
Duivenhok hoog in de bomen voor de jacht.
Zondag.
Omdat het alweer laat is wordt dit een kort relaas. Het regende katten en honden toen ik opstond, maar bij het vertrek om 8.45 uur was het “droog”. Weer door een prachtig heuvellandschap, met weer mooie dorpen, heel langzaam gesjokt richting Périgeux. Leon wilde niet sneller, met die gevoelige voeten, zonder hoefijzers. Het enige débacle vandaag was, dat ik opeens mijn routeboekje door Frankrijk niet meer in mijn binnenzak had zitten. Daar stond de hele planning in genoteerd voor deze week, dus telefoonnummers, adressen. Bovendien heb ik het nog weken nodig. Holy shit!, wat dat ook betekenen moge. Een paar km. terug hing opeens een hoefschoen los bij Leon. Omdat het een drukke weg was, had ik haast om die hoefschoen af te doen. Had het routeboekje heel even op Leons rug gelegd, en daar moet het dan vanaf zijn gegleden. Terug! Weer stijl bergop, op Leons elfendertigste. Na een paar 100 m. had ik genoeg van dat gesukkel, stopte bij een afgelegen boerderij naast het pad, legde in een paar zinnen de situatie uit en vroeg of ik Leon even mocht vastbinden op hun erf. Leon vastgebonden bij een boerderij. Zo gezegd, zo gedaan. Een paar km. teruggelopen in een moordtempo, waar ik ’s avonds nog stijve spieren van had, voor het eerst deze reis. Het boekje lag braaf op me te wachten in de berm. Weer een pak van mijn hart. Terug naar Leon bij de boerderij. Die had intussen van de boer hooi en drinken gekregen: foto. De 2 daar samen wonende families wilden net buiten gaan barbeknoeien. Het rook heerlijk. Ik had wel trek, want sinds ik vanmorgen de restjes had opgegeten van het feestje van de kasteelbeheerder, had ik niks meer in het buikje gekregen. Dat rammelde nu, zo rond 2 uur ’s middags. Kijk, dat was nou eens echt leuk geweest, lekker mee bikken bij de agrariërs op het niet-platte platteland. Een aardige jonge boerin kwam me al zelfgemaakte varkensworst brengen (foto). Maar Leon vorderde zo verdomde langzaam, dat ik dit buitenkansje voor dolle pret niet durfde aan te nemen. Doodzonde, want er huppelde ook nog een demente oude oma rond tussen de kippen, weet je wel, zo een met een plak (hoofddoek) op het hoofd, wat vroeger volstrekt normaal was, maar nu taboe volgens sommige opvattingen. Ik had al eerder overwogen wat in mijn reis prioriteit moest hebben: sociale contacten, culturele aspecten of de Noordkaap halen voor de winter. Ik had gekozen voor het laatste. Tja, in de beperking toont zich de meester.
Onderweg nog een foto gemaakt van de installatie voor duivenjacht. Duiven schieten, en niet van klei, is hier een regionale sport. Veel mensen fokken houtduiven. In een kooi, hoog in de bomen, worden ze kort voor de jacht losgelaten, zoals men vroeger bij ons met fazanten deed. Nu is dat met die fazanten bij ons verboden. Hier blijkbaar niet.
Het was weer donker toen ik door de grote stad Périgeux van links naar rechts paradeerde, met een flink opgewonden, dus superlastige Leon en nerveus trekkende Tosca. Vele keren vroeg ik de weg, een paar keer belde ik ergens aan om hulp. Tis maar wat je leuk vindt, nietwaar. Na veel vragen en aanbellen heb ik het logeeradres uiteindelijk gevonden. Onderweg, midden in de stad, wilde iemand een foto maken: ik heb in mijn straat nog nooit een paard gezien. Zie foto. O.K. Zei ik, maar dan moet jij mij helpen dat adres te vinden. Onderweg bood een hulpvaardige man mij nog aan om het paardje Leon bij hem thuis in een stal te zetten. Deze zelfde barmhartige Samaritaan heeft mij tenslotte ook gebracht tot aan mijn onderkomen voor de nacht.
Ik werd door het koppel waar ik had afgesproken gratis opgenomen in het gezin, kreeg eten, wijn, voor Leon een wei die hij moest delen met een ezel en ik werd verwend, zoals dat ook hoort. En dat alles voor niets. De man was ex-parachutist, al voor zijn 50ste met pensioen en woonde nu met zijn gezin op een mooi landgoed, gelegen op een helling, met riant uitzicht over Perigeux. Dochtertje wilde nog op Leons rug. En welke fee heeft dit geregeld? Lil!, mijn schoonzusje, die in Frankrijk woont. De mater de perpetua secursa, moeder van altijddurende bijstand, de laatste dagen een beetje mijn engelbewaarder. Grosses bises, Lil!!
Zo zie je maar weer,waar het ene voor het andere goed voor is ,ook al moet je daarvoor wat kilometertjes in barre omstandigheden terug ,maar dan krijg je ook waar voor je geld ,pardon inspanning ,je heerlijk laten verwennen dat is n.l goed voor het menselijke gestel .
En voor Leo mag ik ook hopen dat het met de hoeven weer goed komt.
Hou je taai gr Harrie,Marlies.
Klinkt weer als ‘ up’ na een kleine ‘ down’ . Goed zo! X