Zaterdag 23 mei 2015 Vollheim 23 km.

Inside of my cabin

Glibberpaadjes hoog boven de rivier. Heet dat niet lekker chillen?

Kraanvogels fourageren op het veld

Kraanvogels in de lucht

Opschrift naast kerk van Nord-Sel: afstand pelgrimspad naar Nidaros-Trondheim

Die sneeuw daarachter, moet ik over paar dagen overheen. Gemengde gevoelens

Nagebouwde middeleeuwse boerderij Jorundgard voor de film Kristin Lavransdatter van Liv Ullmann.. Zou ik slapen. Gesloten!

Typisch brievenbussenhuisje met grasdak

Mijn stekkie voor vannacht, met verwarming, water en kookplaat

Uitzicht op de sneeuw van overmorgen

Weer tweepersoonsbed, niet gek voor een pelgrim

Kraan is zodanig vergrendeld, dat ik hem niet op warm kan draaien. Wel erg ” nèj”(Zuinig/gierig)

Gisteravond toch maar verhuisd naar een andere barak, vanwaar minder goed zichtbaar was, dat ik licht aan had. Een beetje spannend, want ik zat illegaal. Een soort kraker. Omdat ik slecht wifibereik had, liep ik maar eens onverschillig een rondje om de motelbarakken, richting receptie. Eens voelen aan een andere deur: ook al open. Hier was een andere keuken, met allerlei spullen er in. Raar. Maar weer naar buiten en daar tref ik een wat donkerdere persoon, die net uit een van de barakken komt. Ik vraag: is de zaak hier geopend? Nee, zegt hij, maar ik huur hier langdurig, dus voor mij wel. Ik vroeg hem om de wificode en nestelde me in een stoel naast de receptie. Na het downloaden van alle foto’s keerde ik, nog net niet helemaal bevroren, terug naar mijn houten motelbarak. Alle electroradiatoren stonden daar overal aan (niet door mij gedaan), dus het was aangenaam vertoeven, zolang maar geen beheerder kwam. Lekker lang gedoucht. Terwijl de pizza in de oven stond te bakken, maakte ik mijn 4- persoons soepje klaar. Daarbij brood. Over de pizza nog de rest van de tsatzikisaus van gisteren. Een heel pak yoghurt na. En toen om de brand te blussen een pilsje. Wat kan een mens het toch goed hebben. Bijtijds in mijn tweepersoonsbed, met Tosca naast me, op de grond dan wel.
In de ijskast stond nog alcoholvrije cider voor mij, veronderstel ik, voor onderweg, en nog wat cola. Ik smeerde mijn gisteren gekochte tarwebrood en merkte dat één heel brood van gisteravond vandaag tijdens de lunch op zou zijn. Wat een “kuusj” ( varken).
Uitgerust sta ik op, ” ga mijn toilet maken”, of doen alleen vrouwen dat? Terug op mijn kamer zie ik dat mijn geliefde monster op mijn bril zit te knagen. Hopeloze moeilijkheidsfaktor die je bent, maar… Te laat, een glas is pleite en het montuur vervrongen.
Blij om zoveel Noorse goedheid vertrok ik goed gemutst verder noordwaarts. Weer griezelige klimpaadjes langs afgronden. Ruig, cool chillen, vet man. Ze maken mij niet wijs, dat die pelgrims vroeger dit soort escapades opzochten. Dit is gewoon toeristje vernachelen. Maar o.k., het was wel weer mooi. Twee keer een beetje oetgesjieveld/oetgeroetsj ( uitgegleden). Pas op Haike voor je kuitjes. Een aantal jaar geleden heb ik al mijn rechter-kuitspier gescheurd, waardoor die een andere contour heeft dan links. Vroeger ook al eens mijn neus gebroken en bij mijn sportclub mijn rechter re-elleboog. En ondanks mijn asymmetrie gaat het toch. Onderweg zie je nogal was husmannplasses. Dat zijn kleine pachtboerderijen op het land, in eigemdom van een heerboer. Het schijnt dat tot ver in de jaren 1800 de landheer zijn land regeerde als een vorst. Knechten en meiden moesten hem toestemming vragen voor hun huwelijk. Niet zelden wijdde de heerboer zelf de bruid in. Lijkt wat op het ” jus prima nocce”, van de vroegere Italiaanse dorpspastoor. Interessant, hè?
Ik zie weer kraanvogels (foto). Ik mis hier buizerds. Zouden die allemaal zijn afgedaald naar Nl? Een paar telefoontjes verdrijven enigszins de eenzaamheid. En zo stievelen we door. Ik kretsde en vedsde ( mooie woorden, vind ik, rende) die geitenweggetjes op en af en was, voor ik het in de gaten had, bij mijn einddoel, 15.15 u. Kom op kerel. Daar kunnen nog wel wat kilometertjes bij. Maar wat is de pest? Als ik vandaag doorloop passeer ik morgen Dovre, de laatste kans om boodschappen te doen, voordat ik 4 dagen zwerf over de Dovrefjell- hoogvlakte. Daar zitten wilde rendieren en muskusossen in de sneeuw, maar er zijn geen winkels. Dus ik moet vanaf Dovre voor 4 d. eten meesjouwen voor mijn troetel en voor mezelf. Niet echt leuk. En ik was vergeten dat morgen zondag is, dus de winkel in Dovre dicht. Dan blijf ik nu om 15.15 maar gewoon hier in Vollheim. 23 km. Is toch ook al netjes. Morgen slechts 10 km. naar Engelshus, dus morgen eigenlijk rustdag en dan overmorgen, maandag, langs Dovre voor inkopen en dan nog wat verder, om dan te overnachten in herberg Fokstugu Fjellstue bij Dombas.
Ik zet een stoel in de deuropening van mijn hut, in de zon en schrijf mijn blog bij. Lekker warm. Tosca voor me, op de houten waranda. Het uitzicht op de sneeuwbergen voor me geeft me dubbele gevoelens. Aan mijn tent heb ik daar niets. Komende nacht is een paar graden vorst voorspeld, vanochtend sneeuwde het en er staat een flinke, koude wind. Van de ene kant een uitdaging, van de andere kant wil ik hier niet het loodje leggen. Hé, telefoon. Noors. Dat zal de camping zijn van morgen, die niet opnam. Inderdaad. Kan ik komen? Ja! Blitz, geregeld. Ha, ha, dat gaat natuurlijk ook lukken, ke’ereleman (zo sprak mijn paardrij-instructeur Egid Crats.. me altijd aan).