Pinksterzondag 24 mei 2015 Engelshus, gemeente Dovre 10 km.

Geen Dovrefjell, toch muskusos

Afstand naar Nidaros, mijn pelgrimsoord in Trondheim

Met mijn huisbaas en – bazin naar de zondagdienst in Vollheim

Kerk Vollheim helemaal bekleed met stenen platen

Naast mij de huisbazin

Op bezoek in huis van hospita en hospess, met hun kinderen

Typische brievenbus met grasdak

De Dobrefjell in de verte is niet erg verlokkend

Vandaag rustdag. Ik hoef maar 10 km. Ik wil helemaal geen rustdag, maar ik moet wel zó plannen, om maandag in de laatste winkel, dat is in Dovre, boodschappen te doen, vóór ik maandag de verlaten hoogvlakte opga van de Dovrefjell. Kijk maar eens op internet. Cool, hoor, maar ook koel. Ik zie al dat Tosca’s voer vanavond opgaat. Dat regelen en plannen blijft toch een van de grootste lastposten. In het reisgidsje staat “hele jaar geopend”. De laatste paar weken al meerdere malen meegemaakt dat dat niet het geval was. Of in de gids staat: in dorp restaurant of snackbar aanwezig. Maar er staat niet bij dat die om 7 uur dicht is e.d. Dus maar extra proviand mee leuren, maar dat is ook niet je dàt op die glibberige bergpaadjes. Als pelgrimmetje proberen ze je te genezen van je idealen, lijkt het wel. Back to basics wordt straks weer retour naar God in la douce France. De afwisseling, dat is het leuke. Altijd God de Vader in Frankrijk zijn lijkt me ook sleur worden. En met deze overdenkingen ga ik nu inpakken, kijken of ik bij het restaurant, lees tankstation, koffie kan krijgen en dan verder gaan op mijn korte route naar Engelshus. Ik word in Engelshus verwacht, dus dat stelt gerust. Och, bedenk net, dat het tankstation hier bij de camping, waar je dus eten kunt krijgen, pas om 11 u. open gaat. No problem, vandaag toch maar 10 km., dus dan maar vertrekken zonder ontbijt.
Thuis is de extended family aanwezig bij door mij verlaten Sonja. Tja, dan is zo’n houten hut in de halve wildernis ook niet steeds even romantisch. Een hond die blaft naar alles wat beweegt, vooral langskomende trimmers, kinderen, maakt me ook niet echt ontspannen, vooral niet op een camping. Van de andere kant, er zijn ergere dingen.
Doet me denken aan Peru en Mama Alice. Het loopt niet meer zo hard met donaties. Ook begrijpelijk, want het nieuwe is er van af. Toch hoop ik, dat we die 10.000 E nog bereiken voor ik terug ben van de Noordkaap. Voor op mijn site staat een hoofdstukje Mama Alice en daar staat hoe men kan doneren.
En wat de eenzaamheid betreft: Ik heb plezier aan de sms-jes, telefoontjes, reakties op mijn blog en op facebook. O.k., nu op naar het tankstation, c.q. restaurant voor KOFFIE!
Het tankstation heb ik maar overgeslagen. Ik ben toch zó in Engelshus. De route was zoals vorige dagen: afwisselend klipgeit spelen, grazige boswegen, gravelpad en stukjes gewone verharde binnenweg. Binnen een paar uur was ik er, veel te vroeg. Een oud boerderijcomplex, waar de familie van de vrouw des huizes al 20 generaties woonde. Waar gaat de reis verder heen, vroeg mijn gastvrouw. Morgen 4 dagen over de machtige Dovrefjell, antwoord ik. Dat gaat niet, zegt ze, veel te veel sneeuw. Of je moet al over de autoweg lopen. Nou, daar heb ik slechte herinneringen aan. En hier ook geen rivier met lekker ruikende voorjaarsbloempjes, dartelende bevertjes en ottertjes, of andere frivoliteiten om als afleiding van de verschrikking van de autoweg te fantaseren. Ze sprak erg gebrekkig Engels, dus stelde ik voor, nadat ze me had rondgeleid door mijn nieuwe, oude woning, dat ze voor mij koffie zou maken en dan zouden we alles verder bespreken. Prima. De oude woning, maar goed volledig ingericht, in oude stijl, met alles er op en er aan, staat geheel tot mijn beschikking. Alleen geen wifi. Tosca heeft een antieke, houten schuur om uit te rusten van het de hele dag omhoogtrekken van het baasje.
Ik douche, was mijn kleren uit, in de hoop dat die droog zijn voor het avondeten. Juzzus, 16 u., klop op de deur, “dinner is ready”. Mij best, maar dan rammel ik om 10 u. vanavond weer van de honger. Haar aanbod voor ontbijt, dat ik had afgewezen, want ik had nog een broodje voor morgen, heb ik bij nader inzien toch maar aangenomen. Dan is dat resterende broodje voor vanavond, in geval het diner niet toereikend is voor me. En mijn kleren zijn nog lang niet droog. De volgende droogperiode is tot 18.15 uur, want dan mag ik mee naar de kerk. Kom ik daar ook nog eens, nu als pelgrim zelfs. “Slivvenier” ( OnzeLieveHeer) zal wel van zijn troon vallen als Hij dat ziet. Hoop ik dat Hij niet zijn kaak breekt, zoals Francien is gebeurd, die mij volgende week komt begeleiden.
Maar wat nu? 4 Dagen Dovrefjell te voet ontoegankelijk. Spijt of gelukkig? Wil ik de eerste zijn die dit avontuur overleeft, of wil ik de laatste zijn die de Dovrefjell niet heeft gehaald? Het is niet verantwoord dit te doen. Doet me denken aan de Jeti, de Verschrikkelijke Sneeuwman in Tibet: nooit heeft iemand hem gezien en zij díe hem gezien hebben zijn niet teruggekeerd. Vertaald naar de Dovrefjell: nooit heeft iemand hem gepasseerd onder deze weersomstandigheden en die dat wel hebben, zijn onvindbaar. Mijn hospita adviseert me de trein te nemen in Dombas en dan per trein over de Dovrefjell naar Oppdal aan gene zijde te gaan. Maar waar ligt Dombas? Staat niet in mijn routegids. En mogen honden mee? Hoe is de dienstregeling met Pinksteren? Hoe laat ben ik dan in Oppdal? Dan moet ik vandaag nog bellen voor een onderdak in Oppdal. En zus Francien? Daarmee heb ik in Oppdal afgesproken, maar pas volgende week zaterdag. Je ziet, het geïnfrastruktureer is intensief en erg tijdrovend. Ik betuig naar mijn gastvrouw en – heer mijn spijt, dat ik dan ook niet de muskusossen zal zien. Dat weet je niet, zegt ze. Laatst zijn er nog 4 overreden door de trein, dus als je geluk hebt… Het geluk is met de dommen/ gekken, dus alle kans dat ik ze toch zie!
Nu heb ik nog dochter Marieke hier in Noorwegen wonen. Niet lang “helle” (moeilijk doen), Marieke bellen. Binnen een minuut had ze het antwoord gevonden ( wat een slimme meid. Lijkt wel haar moeder): morgenmiddag, Pinkstermaandag, 3 treinen naar Oppdal en een hond geen bezwaar. Lijkt wel contactadvertentie. De Noorse Bahn concurreert met de busondernemingen met de slogan: gezocht reizigers, één hond geen bezwaar. In de bus mogen die nl. niet mee. Iets dergelijks wel vaker gehoord, ha, ha. Nu opschieten ke’eleman, want dalijk is het zo ver; gaan we naar de kerk. En passant zouden we dan ook langs het treinstation rijden. Hiep, hiep. Ik leg uit dat ik RK ben opgevoed. Oh, onze Filippijnse schoondochter ook, zegt ze. Meteen het fotoboek er bij van hun bezoek aan de Filippijnen en de bruiloft daar. Dus zelfs een boerenzben mee geweest met mijn gastheer en – vrouw naar hun kerk. Het relaas volgt later, want nu ben ik gevraagd koffie bij hun te komen drinken.
Het is 20.13 u. ‘ s avonds. Ik ben mee geweest met mijn gastheer en – vrouw naar hun kerk, waar de confirmanten ( hernieuwing v d doopgelofte) vandaag worden toegesproken. Volgende week is voor hun de grote dag. Jammer, dat ik dat mis, want dan is iedereen in klederdracht. Het relaas volgt later, want nu ben ik gevraagd koffie bij hun te komen drinken.
Kwart voor tien al. Dan vlug. De kerk van Dovre is heel speciaal. Van hout, maar helemaal bekleed met grote stenen platen. Zie foto. Eerst bezoeken we het graf van mijn gastvrouws – heers op 11-jarige leeftijd overleden dochtertje. Altijd een emotioneel moment.
Binnen staan de koster, een grote, zware man en de priester de mensen op te wachten en verwelkomen. Ik steek de koster een hand toe, maar hij reageert daar niet op. Ongebruikelijk hier? Kom, zegt hij op overigens vriendelijke toon. Ik leid je rond. Een stenen doopvont uit 1100, een altaarversiering van hout met sierlijke krullen en bogen er in gesneden. Hij noemt dat barok. Met alle respect, maar ik denk, ga eens kijken in Katholiek midden- , zuid- en oost- Europa. Dan zie je wat echte barok en rococo is. Hetzelfde geldt voor de kunstig bewerkte houten preekstoel. Midden boven het gangpad hangt een houten zeilschip, zo van het type als waarmee onze nationale held Michiel de Ruijter de Spaanse armada versloeg. Weet je waarom?, vraagt de koster. Omdat het schip, een reis, de metafoor is voor levensweg. Dat sprak me wel aan. Ik zet het in mijn blog, reageer ik. Hiervan dan akte. Fotograferen helaas verboden. Ik vroeg me alleen nog af waarom op dat schip kanonnen stonden, bij schietgaten. Harrie, niet moeilijk doen.
Het viel me op, dat de Lutherse eredienst niet veel verschilt van de Katholieke. Wat meer armetierig gezang, waarbij, zoals ik gewend ben, niemand hardop durft mee te zingen. Een organist, die het gebrek aan participatie compenseert door zijn hele ziel en zaligheid te leggen in die pijpen.
De priester werkt met zijn rug naar het publiek, in kazuifel (jeugd, zoek maar eens op wat dat is!) zijn ongetwijfeld inhoudsvolle, maar toch door vorm overheerste litanie af, terwijl de 12 kandidaatconfirmanten hun slappe lach niet krijgen gemaskeerd. Tijdens de communie, staat men na enige twijfel op en stapt her en der, door elkaar, uit de banken, zonder de gedrilde discipline, die bij ons in de 70-er jaren gebruikelijk werd.
Bij thuiskomst komt het gezin van dochterlief op de thee met taart. We hadden een gezellige avond, ik mijn hoeveelheid nodige extra calorieën en de eenzaamheid was weg. De schoonzoon bood aan me morgen naar Oppdal te brengen, zodat de trein overbodig is. En daar zou ook een winkel open zijn, o.a. voor hondenvoer. Nu nog overnachting regelen en alles is weer palette. oon uit de outbacks van de Noorse bergen, vindt zijn veel kleinere geluk aan de andere kant van de wereld. Deed even denken aan zoon Servé en Peruaanse schoondochter Gisela’s fantastische bruiloft in Peru. “Het kan verkeren ” zei Breederode ( heb ik geloof ik al eens geschreven. Val in herhaling. Wat wil je van een oudere jongere?).
Het is 20.13 u. ‘ s avonds. Ik