21 nov. 2014. Roales del Pan 25 km.

Jong koppel brengt mij hondenvoer in Albergue

Vrijdag 21/11
Het is 16.50 u, Roales del Pan en ik zit hier aan een halve meter bocadillo in de kantine van het plaatselijke zwembad, de kantine tevens funktionerend als gemeenschapshuis, café, samen met 4 kaarters, die zich enorm opwinden en een kantiniėrė, die te oud is voor de megastrakke broek, die ze aanheeft. Het zwembad is niet in gebruik, anders nam ik wel een duik.
Over de dag valt niet veel nieuws te melden. Het meeste wordt herhaling. Ik had afgelopen nacht in Villanueva de Campean dus veel te chique gelogeerd in de posada van een dame. Gisteren vroeg ze wat ik wilde voor avondeten. Ik zei, dat ik nog veel kant en klaarpakjes had en die wilde opmaken. Dus ik zat aan de glanzend geboende tafel, ik nog lekker smerig, met een aluminium zakje oplosvoer, waarin ik heet water goot. Ze kon het niet aanzien. Je bent afgevallen, zei ze. Hoe weet u dat? Zie ik aan je kleren. Mijn fleece jasje is gewoon uitgelebberd van alle spullen die er in zitten, dacht ik, maar och, geen discussie nu. Nijmegen en Maastricht gisteren was al discussie genoeg. Komen we op terug hè Jan K. Ha, ha. Moet je me wel niet(!) opeten. Zegt de hospita vanmorgen: niet om u te kwetsen, maar een volgende keer gebeurt dat niet meer, zo armoedig eten hier. Dat haalt het niveau van de posada naar beneden. Ik dacht nog, zou ik haar zeggen dat I am the lizard king, I can do everything ( James Brown, geloof ik). Maar ik dacht, dat ze net iets te jong was voor mijn quotes van de idolen van de 60-er jaren. Nou ja, toch hartstochtelijk afscheid genomen, na Tosca en Leon bevrijd te hebben van onder hun afdak.
Leon had behalve wat maiskolven en wat droog brood geen pienso (Sp. voer) gehad en verrekte natuurlijk van de honger en rukte de hele dag mijn schouder net niet uit de kom. Als je dan bedenkt dat mensen al naar de dokter gaan met schouderpijn, omdat ze hun troetelkeffer hebben uitgelaten. Ik zwem tijdens deze tocht weliswaar niet meer, maar door Leonke blijf ik groeien, in de breedte. Tosca blijft even uitgelaten en aktief als altijd. Vangt een muisje en loopt daar een halve dag mee. Bij zijn vorige eigenaar werd hij alleen aan de riem uitgelaten tot op de hoek van de straat. Nu loopt ze zeker 20 km los per dag. Heeft ontdekt dat vee heel leuk op te jagen is, dat een kip te pakken is, als je een volgende keer wat beter durft, dat die collegahonden/wolvenkillers hier eigenlijk best wel een beetje bang voor haar zijn en dat kleinere honden voor haar floep hebben en dat je bij gebrek aan konijnen ook heerlijk achter mussen kunt aanrennen. Dus voor haar is dit de reis van haar leven. Harrie, dierenbeul, zeiden ze toch een paar maanden geleden.
Het rotste is elke dag de momenten van onzekerheid. Hoe kom ik, for havens sake, door Zamora heen? Maar ik ben ook wel weer heel benieuwd naar deze oude cultuurstad. Steeds gemengde gevoelens dus. Nederlands gezegde: Londen en Parijs zijn ook niet op één dag gebouwd. In Spanje zeggen ze dat over Zamora: een andere stad en Zamora, zijn niet gebouwd in una ora. Mooi weer vandaag. Hele dag gelopen met opgestroopte mouwen. Makkelijk pad, alleen, de dame van de posada had geïnformeerd bij mijn einddoel van vandaag, Montamarta, 36 km verder, of de herberg geopend was. Neen dus. Dan maar slapen in Zamora, maar dat is maar een kippenendje en bovendien kan ik daar nooit Leon kwijt. G..miljaar (verdraaid). Dan maar de tent opzetten vanavond, of gewoon buiten slapen. Maar dan wel vroeg stoppen, want Leon heeft een etmaal bijna niks gegeten, alleen wat ik hem hier en daar laat happen langs de weg. In dit kale landschap is geen boom te zien, om hem aan vast te maken. Mijn tent zou al van kilometers afstand zichtbaar zijn. Dus kamperen is niet erg aanlokkend. Eind van het liedje is dat ik belde naar de gemeente in Roales del Pan en kreeg toegezegd dat ik in de plaatselijke refugio (minder niveau dan een herberg) terecht kon. Perfect, zelfs met douche, maar dan zonder warm water! Tosca smokkel ik ‘snachts wel binnen. Ik ben daar toch alleen. Leon staat vastgebonden aan een paal op een grasveld aan de rand van het dorp en wordt vanavond nog eens omgeplaatst en terwijl ik dit typ ligt Tosca buiten op de stoep opgerold te rusten. Toch weer zo’n 25 km. afgelegd, al was ik van plan er 10 meer te doen.
En dan nog even Zamora. Na Salamanca ben je niet meer zo gauw onder de indruk. Ik maakte een paar foto’s, een kort filmpje en toen op naar de Plaza Mayor.
Midden daarop liet Leon het enige visitekaartje dat hij heeft achter. Ik zag het natuurlijk toevallig niet en liep dus door. Daarna was ik de weg kwijt. Tosca in één hand, Leon in de andere, de route lezen in het boekje, bril op af, poseren voor voorbijgangers die een foto wilden van de vrome pelgrim. Dat gaat niet allemaal tegelijk. Buen camino. Si, si, gracias. Leon begreep niet steeds dat je voor een voetgangersstoplicht moet blijven stilstaan. Welke kant op? Gewoon de grote doorgaande, drukke winkelstraat, recht naar het noorden. Moet goed komen. Ik kreeg er lol in en begon nonchalant te fluiten. Tot, op een hoek, we stonden weer te wachten voor een zebra, Leon weer hoge nood kreeg. Hij is ook maar gewoon een paard. Komt een man met veel misbaar me iets toeschreeuwen over de zich even ontspannende kringspier van Leon. Ik zeg: lo siento (het spijt me). Toen pas zag ik dat de schreeuwlelijk een karretje bij zich had en van de vuilnisophaaldienst was. Goh, wat een opwinding. Pepe, van Asterix in Spanje, was er niets bij. Politie was het enige wat ik verstond. Ik dacht, voordat die hier zijn, ben ik al de stad uit. Maar ik had buiten de waard gerekend. Drie politieauto’s waren nodig om mij wat verder tot stilstand te krijgen. De eerste agent hield mij aan, de 2e die waarschijnlijk wat hoger in rang was, vroeg mijn identiteitsbewijs. Ik zei, houdt me niet te lang op, want ik moet nog 18 km. naar Montemarte en het is al 14 uur. Moet ik aan mijn collega vragen, zei de overheodsdienaar. Dat was de nr. 3 in hierarchie. Die moest weer bellen naar zijn baas, de 4e dus. Een voorbeeld van hoe de Spaanse belastingbetaler 4 man betaalt, voor wat één kan doen. Heb ik hun maar niet uitgelegd. Waar woon je? In herbergen, oeuf (ei), dacht ik. Ik ben geen landloper, je ziet toch dat ik een woordje over de grens spreek, ik heb een bril! en ik was toevallig geschoren en gedoucht in de pousada. Ik zei, maak geen problemen. Over 20 min. ben ik de stad uit. Goed dan, jammer, hadden ze alweer geen boef gevangen.
En ook nog een leuke ervaring vanavond. Ik ging boodschappen doen in de plaatselijke winkel van Sinkel. Hebt u pienso (hondenvoer). Nee, dat hadden ze niet. Ik wilde net mijn nachthemd aantrekken (?) en… daar werd op de deur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt. Nu past dat wel in deze tijd van het jaar. Een jong koppel bracht mij alsnog, na winkelsluitingstijd, een gratis zakje hondenvoer, geregeld door mevr. Sinkel. Trots liet de “hij” op zijn mobieltje foto’s zien van hun husky: 1 j., 28 kilo, blauwe ogen. Die zal het wel warm vinden in de zomer. Ik wil een foto van jullie, zeg ik. Hij nam gretig zijn kans waar om de olé guappa, nou ja, te omarmen voor de foto.
Om terug te komen op eerder: de onzekerheden zijn voor mij het moeilijkst. Waar slaap ik? Vind ik voer en beschutting voor de dieren? Houdt Leon dit vol? Het lijkt van wel. Zelf heb ik lichamelijk nergens last van. Ik zou, geloof ik, wel 40 km per dag probleemloos af kunnen leggen, maar dat gaat niet, want Leon bepaalt het tempo en 40 km. halen we met Leons tempo niet tijdens daglicht. En eenzaam ben ik niet, want ik ben constant bezig met de dag te overleven: de route plannen, vinden, kijken waar je je voeten zet in de pratsch (modder), op tijd Tosca aanlijnen als we langs een kudde of langs bewoning komen, zorgen dat Leon doorloopt en niet steeds vreet, af en toe een sms lezen, de tijd in de gaten houden, plannen in wel gehucht eten te kopen. Constant bezig. ‘S avonds eten maken of kopen, mijn blog bijwerken, Leon omzetten. Geen tijd over. Geen eenzaamheid, al was gezelschap van mijn hermanos (broers) en later Plien en Rob zeer aangenaam. Nu moet ik daar weer 1 mnd. op wachten.