Zaterdag 16 mei 2015 Brottum 36 km , B&B Johannesgarden

De dag wordt begonnen met een lekkere douche. Lekker, die douche, maar de stank die uit de waterafvoer kwam was niet van de lucht. Ik herkende die van vroeger, mijn hbs-tijd: de stank van stinkbommen, H2S, rotte eieren, die het lokaal vulde als weer eens een onderwijzer werd gepest. De stank werd geassocieerd met lol uit de pubertijd, dus het was niet alléén negatief. Tosca vond het ook om te “kotsen”, want ze braakte alles uit van gisteren: de vermalen en verteerde reeënpoot, haar avondeten, alles, om het direct daarna weer allemaal op te eten. Waarschijnlijk had ze zin in warm eten. Ik dweilde de alweer schoongelikte vloer en vertrok maar gauw.
Kille start, maar nog droog. Dat duurde niet lang. Na een paar uur begon het heel fijn te miezeren en dat hield de rest van de dag aan. Vele hoogtemeters moesten worden overwonnen, in ieder geval de nodige honderden, op en neer. Vaak over rustige asfaltwegen, maar ook vaak via grintwegen. Veel wegen tussen dorpen zijn niet geasfalteerd, maar gaten zijn er nauwelijks in die wegen. Ik zag in de verte een eland, weer zonder gewei, vlak bij een geïsoleerd huis. Ik probeerde een foto met de zoom van de camera, maar betwijfel of het iets is geworden. Mijn 2e levende eland. Ook nu van ondefinieerbare sexe. Ik had er al een aantal meer gezien, maar die stonden als reliëf gedrukt op de putdeksels van de straten. Die tellen niet mee, vind ik.
Vanmorgen, na een paar uur lopen, nam ik een paar koppen koffie bij een motel. Daar kon ik meteen mijn blog van gisteren via wifi op de site zetten. En weer verder door een bijzonder fraai berglandschap. Huizen zijn leuk gekleurd. Meestal rood of wit en geel, maar ook blauw en groen kom ik tegen. Ik zie nogal wat plaatsen waar machines en auto’s worden gerepareerd. Opvallend vaak staan daar oldtimer auto’s, maar ook oldtimer tractoren en andere machines. Het lijkt wel een nationale hobby, die antieke auto’s, al zie ik ze bijna niet op de weg. De route vind ik maar zeer matig gemarkeerd.
Het land is werkelijk schitterend en doet me vaak denken aan Zwitserland en ook aan Canada, BC. Maar ja, vandaag 6-9 gr, regen. Door een ruit zou het prachtig zijn, maar als je met Raynaud-vingers (koude vingers), zoals ik, er door moet, waardeer je toch weer de luxe van een auto of verwarmde woning.
Vaak kies ik de weg via mijn gps-kaart, om dan meestal uiteindelijk toch wel op de bedoelde Olavsroute weer ergens uit te komen. Maar het loopt dan soms wat onzeker. Gezien het lange traject van vandaag en het slechte weer, heb ik geen zin in omlopen. De grootste dennenboom in de verre omtrek, zo’n 500 jaar oud, de Tokstad-den, werd gepasseerd. Ik was niet zo heel erg onder de indruk van de boom. Als je Douglasdennen in Canada en sequoia’s hebt gezien, is deze niet zo indrukwekkend. Waarrschijnlijk groeien ze hier ook maar heel langzaam. Wel boeiend is de hele geschiedenis rondom de boom. Zie foto.
In een tankstation is het tijd voor een baguette en een hotdog met een kop koffie: 15 E. Noorwegen is wel een erg duur land. Vanaf het tankstation bespreek ik een campinghut voor vanavond. Lekker goedkoop volgens mijn boekje. En in de gemeenschapsruimte van een camping is meestal wel wifi en verwarming.
Ik maak een foto van het kerkje van Ringsaker en kom even voor 6 u. aan bij ” camping” Brottum. Even schrikken: een aantal kleine houten mini-tuinhuisjes met daarin 2 of 4 stapelbedden, in vrij deplorabele toestand, en verder niets. De sanitaire voorzieningen zien er erg shabby uit. Verwarming zie ik nergens en het is niet warmer dan 6 gr. Bovendien zijn de prijzen hoger dan in mijn boekje staan. Zou ik nog een uur doorlopen? Daar is een B&B, maar wel weer nog duurder. Maar ik heb de campinghut al besproken en de beheerder zou ook speciaal voor mij wat te eten kopen. Ik besluit eerst de beheerder te bellen, dat ik er al ben en dan zie ik wel verder. Helaas vergeten een foto te maken van de campinghut.
Toch eerst maar eens geïnformeerd bij het B&B zo’n 3 km. verder. Die zouden pas open gaan op 1 juni. Maar je weet nooit. Een vriendelijke dame zegt dat mijn bedje is gespreid en warm op me ligt te wachten. Er is verwarming, eten in voorraad, wifi. En de prijs die ze noemt ligt onder die van de “camping”. Nou, dan is goede raad niet duur: ik bel de camping af. Zei dat ik het niet haalde, de afstand te groot was. Leugentje om bestwil, noemen ze dat. Het was ook absoluut geen prijs-kwaliteitverhouding. 3 Kwartier later kwam ik aan bij Johannesgarden. Niemand thuis, maar dat wist ik al van de telefoon. Maar erger was dat ik schrok van het hok, dat me nu gepresenteerd werd. Een bed, met een halve meter ruimte ernaast, ingekapseld in 4 houten wanden, zodat je het een hut kon noemen. Geen verwarming, geen douche, geen water. Zie foto. Niemand in de ernaast liggende woning. Het was al 7 uur. Toch maar terug naar de campinghut? Opens zag ik een verborgen bordje dat wees naar een pad. En daar, 200 m. verder was een juweel van een hut, met alles er op en er aan. Zelfs sofa’s, proviand, keuken, noem maar op. Lekker gekookt. Een blik met zoiets als Irish, of van een ander land, stew. Daar een half pak spaghetti dat ik in een la vond, aan toegevoegd en het buikje was weer vol.
En wen-t-’t kuusjke zat is lèt ’t zich ( als het varkentje voldaan is, gaat het liggen).