Vrijdag 15 mei 2015 tot Pilegrimsherberget Konfirmantsalen bij Veldre bij Brumunddal ongeveer 24 km

Lijkt hier wel Z-Europa[/caption]

Deze dag is prachtig. Onbewolkt, geen koude wind meer.
Eerst een nieuwe camera kopen. Dat hield wel op, maar, wat moet dat moet.
Een magnifieke route, de eerste uren langs de oever van het Mjosameer. Heel in de verte zag ik nog net de witte hoogvlakte van de Dobrefjell, waar ik over enige dagen aankom. Ik hoop dat de weergoden me dan goed gezind zijn, want dan kan tenminste nog heel wat sneeuw smelten. Ik moet dan meerdere dagen wandelen op 1500 m. hoogte, eten meenemen voor Tosca en mij voor verschillende dagen. dus dat wordt een zware rugzak. Daarbij waarschijnlijk natte voetjes, die in de vermoedelijk onbemande, dus onverwarmde hutten, niet zullen drogen. Een afschrikwekkende uitdaging dus. op de Dovrefjellhoogvlakte leven muskusossen, die ook op de noordpool zitten. Mmm, ben benieuwd. On verra. Ik heb het tot hier gebracht, dus dat zal dan ook wel lukken. Maar ja, die omgekomen Amerikaanse trekker van de film Into the Wild dacht dat ook.
Het valt me weer op, dat ik geen enkele boot of surfer zie op het water. Wel liggen er her en der wat motorbootjes in minihaventjes, of bij mensen aan huis. Zeilboten nauwelijks. Waar zijn toch die vikingen? Alleen nog in boeken en films? Vreemd.
In een parkje in Hamar dacht ik even dat ik tegen Sonja aanliep. Fata morgana? Zie foto. Op de landtong de Domkirkeodden, bij Hamar, ligt de ruïne van de oude Romaanse kathedraal van Hamar. Er is een grote glazen constructie overheen gebouwd om verdere verwering te voorkomen. Foto’s. Op diezelfde landtong is een streekmuseum, het Hedmarksmuseum, waar mijn route precies doorheen loopt. Een klokkenspel uit 2004, waar ze trots op zijn, fotografeer ik. Elk uur wordt een andere melodie gespeeld. Foto’s.
Tegen het eind van de middag zweet ik zowaar nog een beetje. Ik houd altijd een tempo aan, waarbij mijn stofwisseling min of meer constant blijft. Dus zwe

ten doe ik nauwelijks. Wat zweten betreft: Zegt Jan tegen zijn vriend: Ik heb een nieuwe vriendin, een blondje. Antwoordt de vriend: Zweedse zeker? Ja, antwoordt Jan, een beetje, onder de oksels.
Ik zou bijna denken, dat ik me vergist heb in het Scandinavische weer, zó mooi.
In het stadje Blumunddal houd ik uitgebreid pauze. Ik moet weten of ik hier proviand ook voor morgen overdag en -avond moet kopen. Dus bij een tankstation, buiten in de zon, onder het genot van een warm broodje en een kop koffie, de boekjes even snel bestuderen. Blijkt dat ik niet helemaal op de route zit. Die route is in het boekje dat ik van Paul overnam uiterst sumier beschreven. Dus maar weer een stuk terug, vervolgens inkopen in een supermarkt en nu landinwaarts, weg van het meer, op zoek naar de weg naar Veldre. Veldre staat nergens aangegeven op borden, vind ik ook niet op mijn gps, dus dat kan wel eens een hoop gezigzag worden, heuvel op, heuvel af door het Noorse land.
Tosca vindt zijn zoveelste reeënpoot en vreet die het volgende uur bijna helemaal op. Foto’s. Het lijkt wel of die hier groeien. Dan hoeft zij ook niet haar kleine energiestoot van normalerwijze tussen de middag te krijgen. Ze moet ook niet te zwaar worden.
Een man komt langsgefietst, voortgetrokken door twee husky’s, die blijkbaar zo worden getraind. De dieren dragen hondenschoentjes. Ha, dat heeft mijn Tosca helemaal niet nodig.
Weer loop ik ergens verkeerd. Een paar km. extra dus, maar in dit fraaie weer is dat niet zo’n ramp, al moet ik zeggen dat zo’n rugzak wel zwaar wordt tegen het einde van de dag.
Nergens in de gidsjes staat een adres van de Pilegrimsherberget Konfimantsalen in Veldre, waar ik heen wil. Dan wordt het lastig zoeken. Maar ja, zonodig hebben we nog een mond. Eindelijk, rond 17 u. arriveer ik bij mijn herberg. De deur is open. Uiteraard moederziel alleen betrek ik het rode, houten, twee verdiepingen tellende gebouw. Natuurlijk bedden, dekens, keuken met voorraad proviand, douches, elektriciteit. Wat wil een mens nog meer? Wifi! Dat is er niet. Je kunt niet alles willen. Ik word geacht 12 E achter te laten plus geld voor de gebruikte etenswaren. Een prijslijst ligt in de keuken.
Na de gezelligheid van de voorbije dagen drukt de eenzaamheid wel enigszins, maar ja, wat wil de gewone man? Kijk naar de positieve kanten. Misschien lautert la solitude wel. Jezus in de woestijn! Catharsis. Daar houd ik het voorlopig maar op.
Ik film even, maak een paar foto’s, schrijf aan mijn blog, terwijl Tosca naast mij ligt te slapen, ga dadelijk de route voor de komende dagen bestuderen. Dan nog eten en vervolgens naar dromenland.