Woensdag 3 juni 2015 Borrås Gard 20 km

It’s raining cats and dogs. Kortom hondenweer. Ik moet lachen. Van Noorwegen zie ik in de tijdschriften en in de etalages van reisbureau’s altijd fjorden met diepblauwe lucht, mensen zwemmend in natuurwater en in berichten over Scandinavië verhalen over het landklimaat met warme zomers, waar de zon niet onder gaat. Ik heb thuis zo’n Noors grasdak op mijn stal gewild, maar dat ging niet, omdat het daarvoor veel natter moet zijn. Een groendak lukt in Nl. alleen, als het dak vrij vlak is, men droogteplanten er op zet, zoals sedum en van tijd tot tijd sproeit. Dat zegt al wat over het klimaat. Op de wandelpaden zie ik nooit een kip, laat staan een mens. In elk gastenboek ben ik zo ongeveer de eerste dit jaar, die er in schrijft. Langs de vele wateren en fjorden en in de tuinen liggen vaak bootjes, maar ik heb nog niet één op het water gezien. Zouden Noren alleen in de zomervakantie leven? Ongetwijfeld hebben ze een groots buitenleven in de winter met skieën, schaatsen, nordic walking enz. Maar waar is die bejubelde zomer?
Onze gastvrouw van afgelopen nacht vertelde dat een op het erf wonende oom was gestorven. Huidkanker, melanoom. Paar weken geleden ontdekt. Nu kastje wijlen. Een week geleden bij een andere herberg hetzelfde verhaal. Ik lijk wel Magere Hein met de zeis. Waar ik kom worden mensen begraven. Misschien dat ik daarom niemand zie.
Hoe dan ook, Francien en ik trotseren het natte weer, evenals vele hoogtemeters en lopen, weer zonder iemand te ontmoeten, naar onze avondbestemming.
Tosca vond de vacht van een das of jonge veelvraat, waarmee ze enige tijd verguld was. Omdat we vandaag de hele dag over de weg liepen, moest ik haar veel aan de lijn houden. Dan trek mij ook maar omhoog. Ze moet goed moe zijn s’ avonds, anders wordt ze lastig: blaffen, bijten in van alles.
Franciens oog is nu maximaal gezwollen en “sjolkeblauw” (als een schort). Wij noemen dat een “pupsaug”. Haar bovenbenen beginnen gevoelig te worden en de hengsels van de rugzak trekken fors aan haar schouders. Ja, pelgrimmetje spelen heeft wel wat weg van masochisme.
Weer sneller dan verwacht aangekomen in het buurtschap Borrås, vroeg ik een
landbouwer waar we moesten zijn. Bij mij, was zijn antwoord. Het was pas 16 u. Goh, wat kan die Francien lopen.
Hij leidde ons binnen in een ruim, houten huis, helemaal alleen voor Francien en mij. In de woonkamer was plaats voor meer dan 20 man. De houtkachel had de hele ruimte al verwarmd. Zijn vrouw had al koffie klaar gemaakt toen ze ons het erf zag opkomen. Handdoeken, dekbedden, alles was er. De appels, paprika, tomaten en koffie en melk kun je gebruiken verdutste zij ons in het Noors. Y quanta cuesta? 100 kr. P.p. (12 E). Francien dacht dat ze veel meer konden vragen. Maar heel slim hield ze het bij het denken alleen. Over vrouwelijke intelligentie (contrdictio in terminis) het volgende:
Ik heb mijn Franse nichtje Amélie, toen ze 13 j. oud was, eens de volgende anekdote verteld: een vrouw werd aangereden, kwam in het ziekenhuis en moest een levensreddende schedellichting ondergaan. Toen de schedel was geopend, zag men niets anders dan een draadje, lopend van links naar rechts. De chirurg knipte het draadje door en weet je wat er gebeurde? Neen! De oren vielen er af. Hevig verontwaardigd reageerde Amélie met de opmerking, dat ik zelf maar één draadje had. Waarop ik me verdedigde, dat het dan wel een hele dikke draad was. Genoeg over genderverschillen.
In het huis is geen verwarming maar wel een houtkachel, die voor ons dus al aangemaakt was. Iin het plafond zat een gat, waardoor de warmte ook de slaapkamer in kon. Voor wifi moesten we het huis uit en 40 m. verder naar de woning van de verhuurder gaan. Wel weer wat lastig. Zij sprak alleen Noors, hij een paar woorden Engels. Dus voor een gezellige verbale communicatie hoefden we er niet heen. Tosca lag buiten, droog onder het afdak van het houten portiek. Vannacht mag ze mee naar binnen, voor de buitendeur.
Morgen 24 km. naar Markabygda.