Donderdag 4 juni 2015 Markebygde (Levanger ) 21 km.

Prima geslapen, maar elke keer dat je je omdraaide in bed hoorde je de continue regen striemen tegen raam en dak. Rob de Nijs zong 40 j. geleden
” zachtjes tikt de regen tegen ’t zolderraam, ’t ritme van de eenzaamheid…” Ik dacht: keihard keilen buien tegen het herbergdak, belofte voor de nieuwe dag…
Na rustig ontbijt en langzaam klaar maken voor de tocht door Noorwegens prachtige natuur, in de hoop dat intussen de regen zou stoppen, vertrokken we ten lange leste maar. Terwijl de ene bui na de andere over ons neerplensde, prijsden we ons zalig dat we de wind (meestal) in de rug hadden, dat het soms heel even wat minder goot, dat we alles wat we omhoog moesten ook weer bergaf zouden gaan en dat die 30 gr., die voor komend weekend voor Nl. voorspeld was, ook niet alles is op zo’n tocht als deze. En, door de regen en de kou waren er geen muggen. Wat boften we toch. Francien merkte op dat er in deze bossen nauwelijks vogels waren. Ongetwijfeld zaten er in de meren wel veel vissen, maar die zie en hoor je niet. Waarschijnlijk toch heel mooi! Af en toe kwam zelfs even de zon door. Na enige uren lopen door de heuvels/bergen, over een grindweg door de bossen en langs meren, vonden we het tijd voor een pauze. We installeerden ons op de overdekte waranda van een buitenhuisje aan de oever van het meer. Een prachtige plek, vooral als het mooi weer is. Foto’s. Tosca kwam ons een bloempot met bloeiende plastic plant brengen. Heel attent.
Een paar uur verder kwamen we een jong koppel van in de 50? tegen, met grote rugzakken, dat hun regenkleding aan het ordenen was. Het eerste pelgrimskoppel sinds de 700 km. vanaf Oslo. Ze dachten dat we Nederlanders waren. Of ze dat zagen aan Franciens blauwe oog ( normaal heeft ze bruine) of aan onze vet-coole chill-uitstraling, who knows. Nu blijkt dat toen wij gisteren het onderkomen bespraken voor komende nacht, die twee landgenoten juist daar waren. Jullie staat nog een verrassing te wachten, zeiden ze. Tja, dan vraag je natuurlijk niet direct: wat is dat dan?
We lunchen in een gammele oude schuur, tussen de rotzooi, maar droog en uit de wind. Tosca zoekt een plekje op een dot oud hooi.
In de nog steeds stromende regen, met soms opklaringen van even wat minder regen, kwamen we al om een uur of drie aan in Markebygde, een waarachtig kerkdorp. Ons onderkomen is het parochiehuis. We vroegen ons af wat de verrassing was. Dat de kachel aan was? Dat er een grote gebedsruimte was? Een kleine gebedsruimte was voor ons voldoende geweest! Een schoenendroger? Ook al niet zo exceptioneel. Een piano? Hadden we niet zo veel behoefte aan. Eten in de ijskast was gratis. De beheerder leidde ons rond: wc, badkamer, bed en … een halfvolle pan met eten, die aan de sporen te zien helemaal vol was geweest. Wat een verrassing! Scheelt me (?) weer een poos koken en een hoop poen. Ha, ha. Maar… geen wifi, geen radio, geen tv, geen spelletjes, wel een preekstoel. Dus toch back to basics: wat moele (praten) om de tijd vol te krijgen.
Francien vertrekt morgen om 8.15 naar de trein. Ze hoopt gebracht te worden door de beheerder. Hij zou zien.
Inmiddels is het weer een paar uur later. De beheerder spreekt weer bijna geen woord Engels, maar we begrepen, dat hij Francien morgen naar de trein zou brengen. In de kast hadden we nog koekjes gevonden en frisdrank en in de ijskast fruit. Wat hebben we het weer goed. Tosca ligt uitgeteld op de mat binnen de buitendeur. Wel een opname (interview) gemaakt voor de film. En zo komen we aan het eind van deze natte dag.
Francien gaat morgenvroeg naar huis (1200 km?) en ik ga naar Stiklestad (maar 40 km.), de stad waar de heilige koning Olav is gesneuveld zo’n 1000 jaar geleden. ‘S kijken of ik er levend doorheen kom.