Woensdag 26 nov. 2014 Astorga 25 km.

image

Hoefsmid bij albergue. Volgens hem is Leon niet ouder dan 6. Volgens oud mannetje gisteren minstens 12 j.
Spoorbrug. Voor Leon geen probleem Spoorbrug. Voor Leon geen probleem
Astorga, eind van de Via de la Plata. Zo’n 1000 km. heb ik er al op zitten. Eigenlijk tijd voor evaluatie. De eerste weken in Andalucië vond ik het zwaarste: bloody hot, de Via de la Plata begon pas 200 km. ten noorden van mijn startplek Tarifa, nl. in Sevilla, dus moest ik in het begin zelf maar de weg zoeken, geen herbergen, praktisch geen gras voor Leon. En vooral mijn onzekerheid of die dieren dat aankonden. De aanwezigheid van mijn 2 broertjes de eerste week, en van Paulien en Rob de 4e en 5e week, maakte gedeelde vreugd dubbele vreugd en gedeelde smart halve smart. De week voor de kerst komt cineast Rudi me met de auto vergezellen en Constance te voet. Tussen kerst en nieuw komt zoon Servé een week. Dus de nabije toekomst ziet er weer goed uit. Ik lig alweer een week voor op mijn programma.
Nu in Astorga komen de Via de la Plata vanuit Z-Spanje en de santiagoroute vanuit Frankrijk bij elkaar. Het is dan ook al direct gezellig vol in de herberg. Van over de hele wereld volk. Omdat ik steeds op de dieren ben gericht, heb ik minder tijd voor socialiseren. Bij het inchecken in de pelgrimsherberg hield de oudere man daar me heel enthousiast God-weet-hoe-lang aan de praat over van alles en nog wat. Maar ik had nog een heel programma af te werken. Eten kopen, avondeten maken, sms-en beantwoorden, mails lezen/beantwoorden, route uitzoeken voor morgen, eventueel even Astorga bekijken, voor sluitingstijd, 22 u., nog even met Tosca wandelen naar paardje Leon, die 10 min. lopen hiervandaan staat vastgebonden. Volgens mij heeft Leon zó veel krachtvoer gevreten gisteren en vandaag, dat zijn buikje wat bol staat. Hij poepte ook wat vaker en had vanavond nauwelijks honger. Ik dus weer direct bezorgd. Maar Leon liep vandaag goed, de keutels zagen normaal uit en vanavond leek alles weer rustig. Trouwens, volgens de smid was hij geen 12 j., hooguit 5-6, zoals mij ook was verteld bij de aankoop. Was trouwens grappig, die smid. Heb je hier in het pelgrimsonderkomen electriciteit?, vroeg hij. Ja, in de keuken. Alejandro legde een hoefijzer op het aanrecht, een beetje uitstekend, en flext met een snerpend lawaai de ijzers bij. Ik mocht het ijzervijlsel opruimen. Dat verbeterde mijn humeur vanmorgen alweer. Want gisteravond had ik de pee een beetje in. Alle onzekerheden over alle afspraken, nieuwe ijzers nodig, hoe moest ik Tosca binnen gaan smokkelen in die drukkere herbergen na Astorga? Maar het is weer allemaal onder controle. Dat is ook het onzekere avontuur wat ik ook wel een beetje zocht. Maar van back to basics, mijn beginkreet, ben ik al sterk terug gekomen. In een moderne maatschappij kun je niet leven, zoals men dat deed 10-tallen, honderden jaren geleden. Je wordt afgeschoten, figuurlijk dan. Dat ik het wel probeer, basaal te leven gedurende een jaar, is eigenlijk een stunt, maar kan ik niemand adviseren. Niettemin, we gaan door op de ingeslagen weg.
Het lopen is heerlijk: heerlijke rust, opgestroopte mouwen eind november, een enthousiaste hond en een trouw paard. De twee eigenschappen die eigenlijk ook bij een partner horen, nietwaar? In de verte is Astorga in zicht. Jammer, want we lopen net zo lekker! In de verte ligt sneeuw op de bergen. Omdat de hoefsmid vanmorgen pas om 10.30 u klaar was, kon ik pas om 11.15 u vertrekken, 25 km., dus ik had vandaag geen tijd om te filmen. Jammer. Leuk was dat we over een oude spoorbrug moesten lopen, over metalen dekplaten. Maakte een hels kabaal en dat paard doet of het de gewoonste zaak van de wereld is. En ik verkeerde in de onzekerheid of een trein me tegemoet kon kpmen als ik midden op de brug stond op de rails. Tja, je gaat maar een keer dood! Nou, morgen een nieuwe route, de Camino Frances, verandering van avontuur en ik heb er nog zin in. Vooral, als je bedenkt, dat ik hier aan een eettafel zit, waar een Koreaanse met een Fransman probeert te converseren in het Engels, terwijl een Engelse probeert Frans te spreken. Wel gezellige sfeer, eten, wijn, bier, thee.

Reacties

  1. Mooi zo Harrie positief blijven bekijken allemaal ,en dan komt het weer op vier pootjes goed ,en aan een kant is het ook spannend als het niet zo van een leien dakje loopt heb je ook wat te melden ,dan alleen over het weer .
    Nou Harrie hou je taai en weer de gr Harrie,Marlies.

  2. Paul Heijnen zegt:

    Mooie evaluatie met alsconclusie dat je plan lukt en gelukkig ooknog motivatie om door te gaan .
    Fijn dat Leon weer beslagen is. De komende etappes zullen wel lukken, alhoewel oppassen dat de herbergen niet vol zijn,dus proberen er op tijd te arriveren.
    Op naar de Pyreneen !
    Zet h’m op!
    Groetjes. Paul & Anne.

  3. Frans Alleleijn zegt:

    Dag Harry,

    Het avontuur wordt steeds groter. Dingen die je van te voren niet bedenken kon, kom je nu tegen. Lekker improviseren. Daar houd je wel van, volgens mij. Geniet van de tocht en de Pyreneeën, die er straks aankomen, zijn voor jou peanuts!!!!! Volg je met belangstelling.

    Groetjes,

    Frans Alleleijn

  4. 1000 km in zo een korte tijd , wat een prestatie…en een alweer een week voor op schema ik vindt het knap. Gelukkig dat Leon geholpen is door de paarden ANWB, met slechte bandjes kom je nergens.

  5. Louk Dubois zegt:

    Harry
    Fijn om dit alles te horen.
    Heel ontroerend.
    je
    Louk Dubois.

  6. Harrie Huijben zegt:
  7. Dag Louk, lees jij dit ook al? Je ziet, ik volg een beetje je voorbeeld. Ook dat heeft me geïnspireerd. Gr.
  • Harrie Huijben zegt:

    Dat ik 1 w voor lig, komt niet door het snelle,lopen, maar omdat ik bij de voorbereiding van tocht reservedagen had ingeprogrammeerd. Die dagen heb ik gelukkig niet nodig gehad. Maar tot nu toe gaat het alles bij elkaar nog volgens plan. Al gaat het niet allemaal v e leijen dakje. Moet ook niet. Anders is het geen uitdaging. Gr

  • Harrie Huijben zegt:

    Hoi Frans, alles is peanuts, ware het niet dat ik de verantwoording voor die dieren had op me genomen. Ik noem dat de moeilijkheidsfaktor. Die moeilijkheidfaktor bepaalt voor mij veel van deze tocht. Dat is ook de uitdaging. want ik lees net in de reakties dat er wel 200.000 per jaar n Santiago stievelen. En ik wil het weer net even ìets anders. Gr.

  • Harrie Huijben zegt:

    Nyrepeeën, here we come! Gr

  • Harrie Huijben zegt:

    Ik was al niet zo sappig, maar ik word hier inderdaad steeds taaier. Als ik nòg taaier word, krijg ik misschien evenveel bekijks als mijn dieren. Gr

  • Geef uw mening

    *