27 november 2014. Villavante , hostal Molino Galochas, iets meer dan 20 km. op de eerste dag van de Camino Frances, de Frankrijkroute

Hospita Mercedes en ik

Het is nu donderdag 19.57 uur. Weer rond de 20 km. zit er op. Alvorens dit te schrijven heb ik eerst jullie berichten gelezen. Doet me heel goed en stimuleert me ook om door te zetten. Want de laatste paar namiddagen/avonden slaat de onzekerheid toe. Schrik niet. Het wandelen gaat perfect. Ook lopen de dieren als machines. Onvoorstelbaar, net auto’s. Als je maar op tijd voer bijtankt. En ’s nachts buiten staan lijkt ze weinig te doen, al ben ik daar steeds erg bezorgd over. Dus waarom onzeker? Ik heb nu dus de zuid-noordroute (Via de la Plata, 1000 km.) af en zit op de west-oostroute (Camino Frances) die naar/van Santiago/Frankrijk leidt. Van die Via de la Plata had ik een gedetailleerd boekje met alle herbergen, met telefoonnummers. Maar van deze route, de Via Frances, heb ik alleen een grove lijst met plaatsnamen. Via internet zoek ik dan naar een herberg voor de dag er na, maar als ik laat in de avond bij een albergue aankom, is er geen tijd voor het zoeken van onderkomen ‘sanderendaags, of als er ‘savonds in de herberg geen wifi is, dan moet ik maar onderweg proberen een onderdak voor de volgende dag geregeld te krijgen. Dat is geen doen, want ik heb de tijd nodig om te lopen. En het geregel kost erg veel tijd, omdat Leon tussendoor vaak moet vreten. Ik weet nl. nooit of hij de komende nacht weer moet gaan doorbrengen in een stal of binnenplaats, waar misschien weer niks te vreten is. Ook is de netwerkdekking van de telefoon belabberd, zodat ik vaak geen onderdak bespreken kan. Of het Spaanse antwoord aan de telefoon is onverstaanbaar. Dat geeft een erg onprettig, onzeker gevoel.
Zo kwam ik dus gisteren aan in de stadsherberg van Astorga, de noordelijkste en dus laatste stad van de Via de la Plata (heb ik, geloof ik al x keer gezegd. Komt zeker door het 2e glas gratis rode streekwijn tijdens mijn avondeten). Maar goed, toen in Astorga iedereen naar bed ging om 22 u., sloop ik door een kelderdeur, die ik van binnenuit kon openmaken, naar de straat, waar mijn huidige schat Tosca opgerold in een hoek lag op zijn bed van een plastic zak met daarop karton. Ik legde Tosca vast in de fietsenkelder. Daarna nog googlen naar herbergen voor morgen. Hopeloos! En mijn dierbare blog kwam door tijdgebrek in de verdrukking. Ik moet toch dagelijks alles allemaal even van me af schrijven. Morgenvroeg om 7 u. zou het personeel van de herberg weer komen opensluiten. Dus ik moest ruim daarvóór op om Tosca weer buiten vast te leggen. Weer een te korte nacht. Zou Leon zijn touw niet te strak om de boomstam hebben gedraaid, zodat hij nier meer kan liggen uitrusten of niet meer grazen kan? Of zijn benen verstrikken in het 10 m. lange touw? Na 22 u. toch nog maar even gaan kijken naar hem, 15 min. van de herberg af, op een onbebouwd perceel met wat gras. Alles schijnbaar O.k., alleen werd mijn nachtelijke escapade opgemerkt door een naburige waakhond, die luid en lang alarm sloeg.
De pelgrims in de herberg lopen al weken allemaal de zelfde kant op, richting Santiago. Dus daar ontstaan duidelijk kameraadschappen. Omdat ik de andere kant op loop ben ik overal een uitzondering, en ook zonderling. Niet altijd echt gezellig, maar dat wist ik van tevoren.
Dus vroeg op. De dieren liepen prima, zoals altijd, ondanks het continue gefiezel (gemiezer) en het koude weer: hooguit een graad of 5. Veel gelopen over de weg, die gelukkig erg rustig was, met de cape aan. Nadeel van de muts op en daaroverheen de cape, is, dat je de auto’s minder goed hoort komen. Beetje gevaarlijk. Maar intussen hebben we geleerd, om, op mijn commando, alledrie achter elkaar te lopen: Tosca voor, dan ik en dan paardje Leon. Maar perfect gaat dat niet, want opeens kan Leon duiken naar een pol vers gras, of Tosca zeer afgeleid worden door een vogel, kat, of een of ander reukje. Ik heb me al aangeleerd, om bij een tegemoetkomende auto iets meer naar het midden van de weg op te schuiven, zodat de auto flink moet uitwijken. Op het laatst wijk ik dan toch meer uit naar de berm. Want je hebt van die idioten, die nog gevaarlijker rijden dan ik en dat wil wat zeggen!
In de namiddag kon de cape weer uit. Ik bond de dieren vast en nam 2 koffies con leche in een cafeetje en belde her en der voor een onderkomen voor de nacht. Dan kan alleen in mijn gebrekkige Spaans, want iets anders wordt hier nauwelijks of niet gesproken. Tengo un caballo (ik heb een paard). Over Tosca, mijn hond, rep ik niet meer. Die mag toch niet binnen. Welkom vanavond, zei ze en je paard ook. Leon nog even flink laten grazen voor we aankwamen, weer een biet gebietst, wat maiskolven geoogst. Ik heb nog voor een paar dagen krachtvoer, dat ik een paar dagen geleden gratis had gekregen van Pavo-Spanje, dank zij een geheime Nederlandse weldoenster, die bij Pavo-Nl. werkt en die Leon schijnt te volgen via facebook. Oladeladio!
De avond is weer veilig gesteld. Ik kwam aan bij Molina Galochas, een prachtige opgeknapte oude watermolen nabij de stad Leon.
Ik ben Mercedes, zoals de auto, zei ze en ik kreeg 2 zoenen als welkom bij Molino Galochas. En zo hoort het ook. Oladeladio, nog eens. Na die vrouwelijke agent die naar mij toe kwam gerend in Salamanca, maar met andere bedoelingen dan ik hoopte, was dit (pas) mijn 2e wat persoonlijkere bejegening door een Spaanse in 7 weken. Ja Harrie, papa wordt ouder. Dat betekent genoegen nemen met wat minder. Mercedes kookte voor me, deed de was en hielp me zoeken naar onderdak voor de komende 2 dagen, hetgeen lukte. Tosca kreeg van haar warme noodels met 2 stukken vlees. Geweldig! Mercedes deed haar naam eer aan. Tosca ligt op de mat, buiten in het portaaltje voor de voordeur en krijgt voor de nacht van mij nog een mantelpakje aan. Ik zit lekker voor de open haard, waarvoor mijn gewassen kleren hangen te drogen. Nog even kennis gemaakt met Mercedes’ vader, wat gemoeld over kinderen en kleinkinderen van ons beiden, een kalender van haar kleinkinderen bewonderd en dan mijn blog bijwerken.
Ik blijf nog steeds wat balen, dat veel van de herbergen zijn gesloten. Ik kreeg een internetlijst gemaild met onderkomens, maar daar zitten ook veel dure luxeparadors bij en chique hotels, en zoals gezegd, veel is dicht, om nog niet te spreken over mijn dieren. In dat regelen van een onderkomen gaat enorm veel tijd zitten. In de steden kan ik sowieso niet terecht met paard en hond. Ook zie ik de wegmarkeringen van de santiagoroute vandaag vaak niet, omdat ik in tegengestelde richting loop, door de dieren extra op het verkeer moet letten en omdat ik die muts + regencape aan heb. Dat, vooral de onderkomens, is wat mij allemaal flink benauwt. Dus wisselende gevoelens. Maar het lopen is lekker, ondanks de regen. Niet zeiken, het is tot nu toe gelukt, dus komt goed (hoop ik). En over enkele weken krijg ik alweer companie. Gezellig. Ik ga tevreden naar bed.

N.b ik zie dat sommige van mijn antwoorden op jullie reacties wèl, maar ook sommige antwoorden niet worden gepubliceerd. Ik beantwoord alle reakties. Als je mijn antwoord niet vindt, sorry dan. Dan heb ik iets verkeerd gedaan. Dat is geen oninteresse, maar het kost me net te veel tijd om een antwoord opnieuw te schrijven.