Woensdag 22 juli Van Abisko naar de Lappjordhut 26 km

Van Abisko moet ik 17 km over de weg wandelen van oost naar west, voor ik het pad bereik, dat verder naar het noorden leidt, naar de Lappjordhut. Ik besloot dat asfaltstukje met de bus te doen. Ik stap uit de bus en krijg de rugzak, vanwege het gewicht, niet eens op mijn rug gehesen. Dan maar de rugzak op de grond, ervoor gaan hurken, maar ik kom niet omhoog. Hoe moet ik hiermee door die bergen komen? Vandaag hoef ik nog maar 9 km, waarvoor overigens wel maar liefst 5 uur wordt geteld in mijn gids, dus dat belooft wat voor wat de begaanbaarheid van het terrein betreft. Maar morgen wordt het 25 km. Met veel hoogtemeters te overwinnen, over een pas. Geen gelamenteer, vooruit met de schuit. Uiteraard lukt het om de ballast op zijn plaats te krijgen, en maar ju. Honderd meter omhoog over steile, stenige paden, honderd meter omlaag, keer op keer op keer. Schuifelend, om niet uit te glijden. Want als je hier ongelukkig wat overkomt, dan ben je nog niet weg. Nergens een berijdbaar pad in de verre omtrek, telefonisch geen bereik. Geen mens die zo dom is hier te wandelen. Het viel wel mee met de muggen. D.w.z. het barstte ervan, maar geen hele wolken tegelijk en dan ben ik al tevreden. Je went aan veel. Wel nogal wat horzels, voor het eerst. Tosca begint na 9 maanden langzaam het commando “langzaam” een beetje te begrijpen. Bergaf màg ze niet trekken en na wel 10.000 maal “langzaam”, gevolgd door een of meerdere niet altijd zachtzinnige rukken aan haar halsband, begint ze het wat door te krijgen. Maar ik heb genoeg van mijn eigen geschreeuw. Als het in verband met de rendieren verantwoord lijkt, laat ik haar bergaf los. Maar bergop moet ze weer aangelijnd, om mij te trekken. Maar ook daar wordt ze slimmer in. Ze trekt bergop gewoon veel minder, ondanks mijn ook al duizenden malen uitgesproken commando “hop, hop”. En daar baal ik weer van, want nu moet ik bijna helemaal op eigen kracht die venijnige hellingen op. Ik voel weer die pijnlijke ribgewrichten, die ik kreeg van als een gek hagen knippen thuis. Dat lijkt op hartpijn met druk op de borst, en noopt tot even rusten. Erg onprettig. Wat een kapotmakerij. Waren we maar alvast daar. Toch ook mooie momenten onderweg, zoals een paar mooie bloemenweien, vol orchideeën. Foto.
Afijn. om 14 u. kwamen we aan bij de Lappjordhut. Een gerieflijke houten hut, met houtkachel, die niet nodig is, want alles is droog, water halen met een emmer uit de beek, er is een gaskookstel met gas. Tosca en ik waren aan het eind van ons Latijn, aten wat en vielen direct twee uur in slaap. Toen ik wakker werd om een uur of 4, kwamen juist de drie wandelaars binnen die blijkbaar al eerder waren aangekomen, want ik had bij mijn aankomst hun spullen in de hut zien liggen: een jongeman met twee jongedames. In deze hut is het verboden voor honden. Daarvoor is de hut hiernaast bedoeld, werd mij verteld. Ik had in die buurhut, 50 m. verder, door het raam gekeken en dacht dat het een houtopslag was. Niet goed gekeken. O.K. Regel is regel. Ik verhuisde een keer of drie mijn spullen op en neer van de ene hut naar de andere. Juist toen ik voor de derde keer in de hut van die drie was, kwamen de man en een van zijn vriendinnen binnen in hun niemandalletje, met, voor de show, een te klein handdoekje voor zich. Ze hadden zich in de beek gewassen. Ik had natuurlijk aan die andere juf kunnen aanbieden om samen met haar het zelfde te gaan doen, want zij was wrsch. nog niet schoon. Maar ik wilde Tosca niet jaloers maken.
En morgen? 25-28 km. afhankelijk van welke gids men raadpleegt. Ach Schreck, lass nach! Die 9 vandaag waren al een crime. Positief blijven. Na te hebben gegeten en gerust gaat het wel weer goed. Zou ik nu, om 17 u., avondeten hier, want nu heb ik gas en ketels in de hut, en daarna nog een paar uur doorgaan? Dan moet ik wel slapen in de krappe tent met Tosca, dus slecht slapen. Het is ook maar de vraag, of ik een goede tentplek vind: vlak, uit de wind, nabij water, liefst zachte ondergrond. Dan hoef ik morgen niet meer zo ver, maar ik ben dan wel minder uitgerust. In deze hut zijn twee slaapkamers. In één liggen andermans spullen. Misschien ook wel weer gezellig, als die vanavond terugkomen van hun dagwandeling. Tja, wat is wijsheid? Ik kan ook gewoon hier in de hut blijven en dan eventueel de lange etappe van morgen in tweeën delen. Maar dan moet ik mòrgen tenten. De weekroute duurt dan 1 dag langer, maar nu ik nog veel bagage heb, kan ik beter kortere etappes lopen en als de bagage (eten en voer) minder worden, kan ik nog altijd een paar dubbele etappes doen, als ik dan tenminste weer genoeg proviand heb. Zo zie je, het is hier anders dan gezellige dagtochten op vakantie. Ik voel het als survivelen, in ieder geval voor iemand op mijn leeftijd. Die echte survivelers die doen dat één of twee weken. Ja, dat kan ik ook. Die teren gewoon wat in op hun eigen lichaamsvet, hebben het een paar nachten wat koud en dan weer heerlijk naar de vertrouwde luxe. Niet klagen man, dit is toch wouw!! Niet leuk, echt niet het goede woord, maar wouw! Kom, niet je tijd verdoen. 17.37 u. Avondeten maken.