Woensdag 21 jan. 2015 Lurcy-Levis. 28 km

Omdat het al laat in de avond is houd ik het kort. Nachtvorst gehad. Na het enigszins karig ontbijt bij de oude dame in Charenton direct naar de bakker gegaan om bij te tanken. Geld pinnen en en route. Mooi weer, zelfs aangenaam rond de middag. Gedeeltelijk de gewone kleine asfaltweggetjes genomen, gedeeltelijk de gemarkeerde Santiagoroute. Deze laatste zal prettig zijn in de zomer, maar ik heb een opname gemaakt van hoe die route er in de winter soms bij ligt. En mijn schoenen zijn niet echt goretec. Onderweg geen grote gevaren, behalve indrukwekkende charolaisstieren, heerlijk voor Tosca om die even de stuipen op het enorme lijf te jagen. Een snelle koffie kon er nog wel in. Korte pauze

.
Al vroeg, nl. om 4 u., aangekomen in Lurcy-Levis. Na een paar keer vragen waar mijn chambres d’hotes was wist ik nog niets. De straat dan? Niemand ooit van gehoord. Dan Brigitte, die mij verwachtte, maar even bellen. Eerst moeten dan de dieren worden vastgebonden, midden in het centrum van het dorp, op het plein bij het gemeentehuis. De vrouw aan de andere kant van de lijn was niet Brigitte en was al 2 j. geleden gestopt met verhuren. Nu gvd-nondemiljaar! U kunt in het gemeentehuis hier tegenover om hulp vragen, adviseerden een paar jonge ouders, die Leon waren aan het demonstreren aan hun kroost. Bonne idée. Oh, Brigitte, ja natuurlijk, reageerde de dames aan het loket al direct. Weer een pak van mijn hart. Je zou zeggen, dat ik intussen eelt op mijn ziel moet hebben, maar dat is niet zo, althans niet wat betreft die onderkomens. Gelukkig. Na 15 min. was ik ter plekke. Dieren hebben het goed. Leon in een weitje, Tosca in een schuur. Of ik mee at. Ja, graag, maar ik eet als een wolf, zei ik. Eerst zijn we samen inkopen gaan doen met haar auto met achterin haar enorme bernersennenreu. Ik fijn samen gegeten met Brigitte en haar vriend Patrick. Tenminste weer eens wat aanspraak. De oude dame gisteren articuleerde zo slecht, dat ik haar moeilijk verstond. Maar constant ge-hmd en oui, oui. Dan leek de conversatie net echt. Patrick adviseerde me wijn in de soep. In zijn streek, Auvergne, noemt men dat chabrot. Brigitte vond dat de smaak van haar soep daardoor niet tot zijn recht kwam. Ze vechten het maar uit. De tongen werden los en het werd een gezellig diner. Soep, die stijf stond van de vermicelli. Ook nu had ik natuurlijk van tevoren al een homp brood met kaas gegeten, als voorgerecht. Nu red ik het wel tot morgen. Vanavond nog de overnachting geregeld voor vrijdag. Nu nog de zaterdag, als Sonja en vriendin Brigitte komen. Morgen is een nieuwe dag, oe de muuës nog nieks a gedoeë hant! Ca va bien, oladeladio!