Dinsdag 20 jan. 2015 Charenton-du-Cher 28 km

Oude huisbaas van vanochtend. Je mag zelf kiezen rechts of li?

Huisbaas nog in kamerjas, met zoon

Hub, had jij niet vroeger ook zo’n beeld in de tuin, of was het Ans zelf?

Mooi kerkje onderweg

Lunchpauze links naast kerkje, zicht op Saint-Amand-Mortrond, halfwegdoel van vandaag

Hoewel minder dan in Spanje, leeft hier ook wel het Santiago-gebeuren, hier Saint Jaques genoemd

Vele km. gewandeld langs kanaal. Ook gefilmd

Nog eens, sluis

Stichtelijk boek op nachtkastje in Charenton

Gisteravond kwam de bij zijn vader inwonende zoon even hallo zeggen. Ik schatte hem rond de 50. Hij zat wat in de serre te rommelen. Tosca sloeg direct aan. Ik zei, entrez en dat deed hij. Wat gepraat over zijn ezel: een kruising tussen de bijna uitgestorven, langharige Poitou-ezel en een hier regionaal voorkomend ras: voor de geïnteresseerden. Altijd wel wat te ouwbetten, al is het over een ezel. Als het maar gezellig is.
Vanochtend näeske poetse, sjwatte koëte! (Z-O- Limlands voor neusje snuiten, donker sputum). Dat belooft niet veel goeds! Bleek gewoon t.g.v. de smerige kachellucht. Maar goed, dat ik geen koolmonoxidevergiftiging heb opgelopen voor die 9 E.
Weer bijtijds op, want de komende dagen zijn lange tochten. Ik moet een beetje vooruit lopen op mijn schema, om wat rustiger aan te kunnen doen, als in het weekend het damesbezoek arriveert, om me een week te vergezellen. De huisbaas hield me op. Ik schat hem ver in de 70. Zijn echtgenote is enkele jaren geleden overleden. Hijzelf had vorig jaar een hartoperatie. Zo begint soms het gesukkel. 9 E voor de overnachting en voor ontbijt 3,25 E. Voor paardenwei en huur fiets, wat ik het waard vond. Mm! 20 E totaal goed? Goed! Toen kwam hij nog met een fotoalbum over pelgrims. Kom, beste man, ik wil nu gaan. Interessant was wel een pelgrimskoppel met een jong kind op papa’s rug en een ezel er bij. De huisbaas, “zeg maar Paul”, wilde nog foto’s maken, maar hield het apparaat hartstikke scheef. Ik wilde er niets van zeggen. Straks op de foto zal hij mij wel een schuine pelgrim met mank, scheef paard, vinden. Zijn intussen wakker geworden nageslacht, de zoon dus, heb ik ook maar even vereeuwigd (foto). Tosca sliep binnen in een hal, Leon had een grazige wei.
Weer mooi weer, maar koud. Een vos rende midden door een gehucht. Ook hier veel witte, grote reigers, veel groter dan die hier veel voorkomende kleine koereigertjes. Die grote witte zie ik in Nl. pas sinds een paar jaar. Ook veel distelvinken hier, nog altijd een van de mooiere vogeltjes, vind ik. De wouw, die ik in Spanje zoveel tegenkwam, zie ik nog maar zelden. Wel veel buizerds, zoals bij ons. Een paar keer platgereden vuursalamanders, groot, zwart, met gele strepen op de rug. Bij ons heel zeldzaam, hier gewoon platgereden. Of is het een platte variant? Nauwelijks een auto, laat staan mens, tegengekomen. Tosca kon zich volop uitleven. De bebloede schuurplek van Leon gaat goed door een andere manier van bepakken. En zo gingen we na bijna 3 uur lopen, 10 km. verder Saint-Amand-Montrand binnen. En wie stopt daar? Mijn huisbaas. Een lach op zijn gezicht. Ik was de aluminium drinkbak van Tosca vergeten. Inderdaad, die had ik Tosca buiten gegeven, toen ze daar een poos op mij moest wachten. Ik laat haar vaak een paar uur in de kou wachten, om haar daar aan te wennen voor als ze weer eens een nacht niet binnen mag. Nou, dat is toch wel weer heel aardig. Vive la France! Vive la République!
Ik liep lang langs een kanaal. Kun je niet verdwalen, geen bergen, schiet lekker op. Broer Jack heeft zijn familie al lang geleden uitgenodigd, om met zijn vrouw Gaby en hem te gaan zeilen over de Franse kanalen. Dan moeten er toch niet van dit soort sluisjes, eigenlijk watervallen, zijn. Door andere prioriteiten van iedereen, ook van hem intussen, is het plan nog niet gerealiseerd. (Foto). Voor Rudie: wel filmopname gemaakt. Onderweg weer een sms, altijd een positieve verrassing. Zeker voor een lonely ranger als ik nu ben. H en E uit Vijlen. Heel leuk, dat bekenden/patiënten ook meeleven. Ik herinner me nog goed, E, dat ik als jonge dokter op kraamvisite bij je kwam. En dat je de griep had met hoge koorts tijdens de bevalling. Hoe je het hebt klaar gekregen! Maar ja, je had geen keus. Ik nu ook niet. A gezegd, dan ook durch, wah. Moet weer denken aan de moderne opvatting van opvoeding en van leven: ‘leuk’ is het toverwoord. Een constante staat van gelukzaligheid. Dat is het ideaal. Dan moet je toch al minstens yoga zijn! Ha, ha, maak me niks wijs. Ga maar eens kijken in India. De nodige bedelaars zijn maar priester geworden, om met meer gezag hun bedelcenten te kunnen afdwingen. Negativisme van mij? Misschien, maar je moet met alle positiviteit niet de realiteit uit het oog verliezen. Het eeuwige geluk is alleen in films, net als de eeuwige liefde, de continue opofferingsgezindheid enz. Daarvoor hebben we martelaren en heiligen nodig. Pas moi alors. Afzien en doooor.
En zo kwamen we tegen 5 uur eerst in Saint Pierre-les-Etieux en vervolgens in Charenton-du-Cher. Waarom hebben die Franse plaatsen zo vaak samengestelde namen? Misschien omdat veel namen op meerdere plekken voorkomen? Alweer een soort kasteelboerderij. Mme. Mativon, ze lijkt rond de 80, verscheen aan het bovenraam. Ze was wat ziek, zei ze. Toen ik binnenkwam zocht ze op een totaal verkeerde plaats naar de lichtknop. Ziek, nerveus, of Alzheimer light? Ze leidde me langs de kamer van het zojuist genoemde bovenraam naar mijn slaapkamer. Ik gluurde even door haar openstaande deur naar binnen. Blijkbaar woonde ze daar ook: naaimachine, een onbeschrijflijke zooi. Een studentenjongenskamer is er niets bij. Dus toch een beetje gedesoriënteerd in plaats. Misschien ook in tijd en persoon. Dat merk ik over 10 min., wanneer ik geacht word me te melden voor het avondeten. Ik heb maar eerst een paar sneden brood met (nootjes)chocolade naar binnen gepaaf (gegeten), want een oude vrouw eet meestal niet veel meer dan een kip eet. En als ze ziek is, niet meer dan een zieke kip.
We zijn weer een uur verder: 20.17 u. En mijn vermoeden is bewaarheid. Allemaal restjes. Dunne soep, die ik 2 x heb opgeschept. O.a. foi gras, restjes kip, een paar opgewarmde aardappelen, groente. Nadat ik een restje kip had genomen, werd de rest van de Kip weggezet. Je kunt zien, dat deze dame de oorlog heeft meegemaakt, of was hier nog het Vichy-regime? Restjes zijn het lekkerste. Dat heb ik vaker gehoord! Lijkt wel de Hollandse schuifkaas: met elke hap wordt de kaas een stukje opgeschoven. Als de snee op is, wordt het plakje kaas weer teruggelegd in de koelkast. Doet me denken aan dat, laten we maar zeggen Schotse stel, dat bezoek kreeg. Er werden 2 stukjes vlees in huis gehaald. De kinderen werden geïnstrueerd: als wij vragen, wie wil er vlees, zeggen jullie: “wij niet”. Zo kwamen de lapjes vlees terecht op het bord van het bezoek. Na het eten vielen de kinderen uitgehongerd op het toetje aan. Pats, pats, wie geen vlees eet krijgt ook geen toetje. Een van die kinderen lijk ik wel. Morgen petit dejeuner is ook inbegrepen bij de prijs. Ik bereid me al voor op 2 verkadekoekjes, of 2 droge bisquitjes met een theelepel jam. Gelukkig is hier tegenover een bakker, heb ik al snel gezien. Selectieve perceptie! O.k. Zo kannie wel weer. Moet de route van morgen gaan uitzoeken, me schoon krabben en naar bed. Douchen is eigenlijk niet nodig. Ik zweet niet met dat kalme gedrentel en als ik al ooit transpireer, kan ik dat gewoon van me af te kloppen! Echt waar? Op mijn nachtkastje een kerkboek over het huwelijk, goedgekeurd door pastoors en bisschoppen! Zie foto.