Donderdag 22 jan. 2015 Marcigny bij St. Pierre-le-Moûtier

ads/2015/01/Har-ponyanddogtrip-2014-2015-541-kopie-kopie.jpg”> Geen uitwijkmogelijkheid, slecht zicht in een bocht[/caption]href=”http://www.ponyanddogtrip.com/wp-content/uploads/2015/01/Har-ponyanddogtrip-2014-2015-543.jpg”> Een te smal voetpad over brug[/caption]Er was sneeuw voorspeld voor vandaag. Inderdaad een paar vlokjes, maar grijs was het wel. Geen zon gezien. Een paar keer was ik in de verleiding om van mijn zelfgezochte straatweggetjes af te wijken, en de officiële Santiagoroute te volgen, maar als ik dan de drab zag op de onverharde St. Jacques -route, bleef ik toch maar bij mijn eigen plan. Ik nam de ietsje grotere verbindingsweg. Dat schiet nl. meer op dan de kronkelpaadjes, al is het misschien minder mooi. Maar met dit weer kan je sowieso niet van mooi spreken. Een nadeel van de verharde weg was, dat ik Tosca bijna steeds aan de lijn moest houden en dat vraagt enorm veel geduld. “Volg” wil er maar niet goed in. Jonge hond, door het minste geringste afgeleid. Ik heb eens geschat: elke halve minuut een fikse ruk aan de riem en commando “volg”, 5 uur lang. Dat is 5 x 60 minuten maal 2 = 600 keer “ho” en “volg”. Nou en? Tijdens mijn voorbereiding voor de beklimming van de Mont Blanc een paar jaar geleden, trainde ik met D en D elke week een uur zwemmen. Dat waren ongeveer 1800 keer de armen krachtig door het water halen in één uur. Dus dat zwemmen won, qua inspanning. Het is dan ook niet de inspanning, maar de ergernis. En dan nog het opzij trekken, als Tosca steeds voor mijn voeten loopt, en als een auto nauwelijks plaats maakt voor ons. Ik loop altijd links van de weg. Zoals al eens eerder gezegd, maak ik me breed, zodat het tegemoetkomend verkeer flink moet uitwijken. Bij bochten of bij heuvels, en zeker bij vangrails en bruggen, is dat vaak goed oppassen geblazen, vooral als ter hoogte van mij 2 auto’s elkaar tegemoet komen en passeren. Dus de gedachte, dat ik heerlijk een jaartje kuier, zonder zware rugzak, vergeet het maar! Zie foto’s. Verder nog een foto gemaakt van een gedenkplaat voor gevallenen in de 2e W.O. , omdat een Amerikaanse vriend van mij een boek heeft geschreven over het verzet in Frankrijk tijdens de jaren 40-45.
En dan weer die constante zorg over slaapplaatsen. Voor zaterdag vind ik nog niets en dat moet eerst geregeld zijn, omdat ik dan pas weet hoeveel km. verder ik mag plannen voor zondag.
Onderweg nam ik een koffie in Le Veurdre. Weer zo’n leuk plaatsje. In de bar was alleen de potige krullebol van een waardin en een man, die zichzelf voorstelde als een beroemdheid: vriend van o.a de prins (of is het princes?) van Monaco, om er maar een te noemen. Hij scheen presentator te zijn (geweest?) van een of ander circus, dat o.a. optrad in Luik. Hij wilde geld doneren voor Mama Alice, wilde me helpen aan overnachtingsadressen, gaf me een kaart waarop hij stond te presenteren in het circus, of voor de tv, omhelsde me, wilde me thuis uitnodigen, schudde nog een paar keer zijn borrelglas vol, kuste me en met bon courage, zoals meestal, namen we afscheid. Toch een leuk half uur gehad. Intussen had ik Leon en Tosca buiten 2 x moeten verplaatsen, omdat ze de doorgang naar een slagerij hinderden. Ik waarschuwde hun niet mijn dierbare lastposten te slachten!
Onderweg werden de zenuwen van Tosca weer eens extra geprikkeld door een kapotte vos. Gisteren al een kapotte das. Allemaal hoogst interessant voor mijn lastige geluk.
Ik kwam al om 16 u. aan op mijn adres. De waardin was niet thuis, maar de gite was open. Na me geïnstalleerd te hebben, begon ik direct te bellen voor onderdak: weer hopeloos slechte ontvangst met mijn telefoon. Zelfs de sms-jes kwamen niet door. Geen wifi, dus ook geen mogelijkheid om via internet adressen te zoeken. Dit is toch waardeloos. Ik ben Jozef van Maria niet. Die vonden ook geen onderdak, maar daar was het wel minder koud dan hier! Zo blijf ik hartstikke afhankelijk van anderen. Goed, wordt t.z.t. zeker beloond. Dus overmorgen komen Sonja, haar vriendin Brigitte en B’s man Jos en ik heb nog geen onderdak. In mijn gîte een berichtje achter gelaten voor mijn nog geheime, ongetwijfeld heel mooie hospita. Dan maar van het huidige gehucht Marcigny lopen naar het stadje St. Pierre-le-Moûtier. Eindelijk hier een café met wifi gevonden, na op 3 plaatsen nee te hebben gehoord. Dalijk in het donker terug.
En dan vanavond maar weer eens overleggen met mijn steun en toeverlaat, schoonzus Lil, in Rognes – la Provence.
Morgen zit ik bij echtpaar Henri in Sermoise sur Loire, even ten zuiden van Nevers. Voor zaterdag zoek ik iets ten noorden van Nevers, tussen Guérigny en Prémerie.