Woensdag 11 febr. 2015 Matougues 28 km

Je houdt het niet voor mogelijk. Wat moest eindigen als een lekker ontspannen dag, mooi weer, boekingen voor morgen en voor overmorgen geregeld, pakte anders uit. Onder het avondeten was alles nog rozengeur en maneschijn. Me rot gelachen aan de tel. met W.v. van de gymclub. Hij vertelde ook nog een verhaal over een man, die thuis kwam bij zijn blonde vrouw met een bos bloemen. Ik geloof dat ik de rest maar vergeten ben, al moest ik er vannacht, ondanks de intussen ontstane misere, en ook vandaag nog om lachen. Wat bleek dus gisteravond. Ik had inderdaad geboekt voor woensdagavond in een B&B bij Engelsen, in Juvigny, mooi op mijn route, 28 km. verderop. Echter, gisteravond kwam ik er achter dat er nog een ander Juvigny blijkt te bestaan, een paar honderd km. hiervandaan. En daar had ik dus geboekt. Dat is me al eens eerder overkomen, nl. in Z-Frankrijk, bij de Abbeye de Solignac. Nog tot dinsdag middernacht liggen zoeken naar alternatieven voor woensdagavond. En als ik dan dinsdagnacht wat vind, dan kan ik toch pas woensdagochtend vanaf 9 u. daarheen bellen, dus vroeg vertrekken kan ik wel vergeten. Trouwens, waarheen? Of zou ik een rustdag nemen en dan in alle rust verder zoeken? Maar ik heb nu al geboekt voor overmorgen, donderdag dus en ik heb allerlei afspraken lopen voor volgende week. Tja, zoals een vorige assistente me leerde: shit happens. Een mens moet geplaagd zijn. Dus onder het ontbijt vanochtend maar weer koortsachtig zoeken naar een logis voor vanavond. In paniek de schouderengelen Lil en Bri ingeschakeld, want die spreken vloeiend Frans. Eureka! Toch nog zelf iets gevonden. Wel bijna 30 km. verder, maar een kniesoor die daarop let. Bij boeren. Dieren welkom. Hè hè, kan ik weliswaar laat, maar wel gerust op pad.
De hele dag weer langs het Marne-lateraalkanaal gelopen: lekker vlak, geen verkeer, prachtig weer. Een kapotte das in het water. Stom, dat die kanaalwanden loodrecht zijn, kilometers lang. Als paard, hond of mens er in valt, kom je er nooit meer uit. Verschillende Nederlandse vrachtboten gezien, o.a. een uit Wanssum en een uit Nijmegen. De bootsvrouw maakte een foto van Leon, denk ik. Ik hoor nu ook bij het rondtrekkend volk, zoals avonturiers, roma, kermisvolk, of toch een vrome pelgrim? De voorbijgangers kijken me vorsend aan. Onderweg wat korte ontmoetingen: een fietsende dame met de bekende vragen; een toeschouwer bij een sluis. Werk je dan nog? Ja, part time, zei ik. Patron of ouvrier? (Baas of werknemer). Eigenlijk patron, antwoord ik, maar de assistente aan de receptie is eigenlijk de baas. Zij maken voor mij het werk. Ik geloof niet dat hij het begreep. Zal me ook worst wezen. Tot ik aan de overkant van het kanaal een tent zag staan, met een fiets met overdekte kinderzit er achter en voor de tent een kleine nep-leeuw. Qu’est ce que c’est qu’est ca? Juzzes, heb ik dat goed geschreven? Hij riep wat, maar ik verstond het niet. In plaats van naar de overkant te zwemmen, liep ik 100 m. verder over de brug, naar de vreemdeling toe. Nu was het mijn beurt om te vragen: waar gaat de reis naar toe? Naar Dakar! Van waar? Vanaf Calais. Hij had al 500 km. er op zitten. Hemelsbreed nog zo’n 8000 te gaan. De grote kunstleeuw was zijn mascotte. Koffie? Vroeg hij. Uiteraard. Hij had een tent voor wel 4 personen en een reusachtige matras. Schaf je je een zwarte harem aan, vroeg ik hem. Misschien, hoopte hij. 110 Kg bagage, 40-60 km. per dag. Waarom dit avontuur? Zo maar, zegt hij. Leuk zei ik, dat er nog meer gekken in de wereld zijn dan ik. Intussen had Tosca zijn brood geroofd en samen met Leon waren ze zich er aan tegoed aan het doen. Ik bood hem mijn kaas aan, maar hij wilde niet. We hebben beide gefilmd. Bon courage en weer door. Eigenlijk had ik wat haast, want door het zoeken tijdens het ontbijt naar een avondonderkomen was ik pas laat op weg en de afstand is groot. Maar dit soort aparte mensen, daar moet je toch even bij stilstaan.
De kathedraal van Chalon en Champagne kreeg ik helaas niet goed in beeld en ik had ook geen zin, om daar weer een uur omheen te gaan lopen, alleen maar omwille van een foto.
Om 16.45 kwam ik aan bij mijn boerderij: chambres d’hôtes van Nicole en Jacques Songy. Leon staat in een aparte box naast de stieren. Heeft fijn hooi. Tosca ligt daar vlakbij, lekker op haar deken, waar morgen wel weer een paar nieuwe gaten in zullen zitten. En ik ga verder met zoeken naar onderkomens voor de komende dagen en het plannen van de meelopers. Dalijk eten met de boerenfamilie. Is misschien wel leuk.
Het avondmaal was wel gezellig. Maar daarna begint weer de continu aanwezige problematiek: iets vinden voor vrijdagavond. Voor donderdag heb iets gevonden ten zuiden van Reims, in Verzy. Maat voor vrijdag vind ik direct noordelijk van Reims maar niks: of te duur, of ze nemen niet op, of geen dieren toegestaan, of er is niets in het dorp. Ik zocht in Courcy, Brimont, Berméricourt, Loivre, Orainville, Pontgivart, allemaal niets. Nog verder lopen haal ik niet in een dag. En meer naar oost of west is weer een te grote omweg. Hier gaat toch echt veel meer vrije tijd in zitten dan me lief is. Om over de te korte nachtrust en de onzekerheid maar te zwijgen. Sjön wah!