Dinsdag 10 febr. 2015 naar la Chaussée sur Marne ongeveer 21 km

Vandaag was een fijne dag. De dame die me vanavond ontvangt leek blij te zijn met mijn komst, of beter, met mijn boeking. Dan lijkt het einddoel van de dag prettiger om naar toe te lopen, dan wanneer je een stuk chagrijn aan de telefoon hebt gehad.
Droog weer voorspeld, niet te koud, dus kon ik een laagje kleding minder aan. Gisteravond flink gebunkerd, vooral cruditées, hoofdgerecht flink stuk kip met erwten, wortelen en frites, bak sla, cake na en daarbij veel brood en boter. Goed geslapen, zoals altijd op deze tocht. Tosca laat ik vanaf mijn arrivé rond 4 uur tot het avondeten buiten in de kou, meestal op een matje. Als het regent, dan onder een afdak. Rond 20 u. mag ze naar binnen en afgelopen nacht zelfs met permissie de slaapkamer in. Laat ik haar eerder naar binnen, dan slaapt ze direct in en begint ze in de nacht, uitgerust, te donderjagen. Ze wordt dan kort vastgebonden in een hoek waar niets kapot te bijten is, in dit geval onder de wastafel.
Na het ontbijt, dat ik, hoewel het ruim was, tot het laatste kruimeltje opat, zoals altijd, ruim gebruik makend van boter en jam, haalde ik Leon: 20 min. heen, 25 min. terug, net als gisteravond. Dat is 2 x drie kwartier, dus 1,5 uur, zoveel als een kwart van mijn dagwandeling. Proberen ze een arme grijsaard levensmoe te krijgen? Mooi mislukt dan!
Een groot deel van de route liep langs een kanaal. Dat is lekker vlak, geen verkeer op het pad, dus Tosca kan los en het schiet lekker op. Ik kwam door een dorp waar wonderlijk genoeg 2 café’s open waren. Dus me opgepimpt met caffeïne. Nou, dat helpt. Langs het kanaal neergestreken op een grazig plekje met gras voor Leon en brood met kaas voor mij en brood met boter voor Tosca. Nu liep dat kanaal door de rimboe, maar uitgerekend daar waar ik zat parkeerde een auto. De man maakte een praatje, ging 100 m. verder hout hakken, maar kwam na 15 min.weer bij me met een mysterieus flesje drank. Ik dacht al aan Sneeuwwitje en de boze stiefmoeder, al heb ik geen zwart haar ( vond ik altijd vreemd voor een Sneeuwwitje) en dit was duidelijk geen stiefmoeder. Gelukkig dronk hij eerst zelf. Gemaakt van mirabellen, zei hij. Het procedé werd me uitgelegd en leek erg op gewoon destilleren. Lekker, maar verdomd sterk. Ik accepteerde fatsoenshalve het flesje en bestudeerde, na stiefvaders vertrek, het etiket: hartstikke giftig concentraat conserveermiddel! Zou ik dit avontuur niet overleven, dan word ik, dank zij het conserveermiddel, in ieder geval weken of maanden later nog gevonden. Tot overmaat van ramp kwam ik daar vlak bij ook nog een paar gedenktekens tegen voor overledenen. Dus misschien was dit toch een geheimzinnige gevaarlijke dwaas?
Van het kanaal met sluizen heb ik een foto gemaakt voor broer Jack, die er al lang van droomt eens over die kanalen door la douce France te zeilen, waarschijnlijk met buitenboordmotor.
Langs het kanaal en trouwens op veel plaatsen waar ik liep zag ik veel kalkgraslanden. In Nederland voornamelijk of alleen in Z-Limburg voorkomend en vooral bekend wegens hun zeer veelsoortige flora. Maar hier stikt het van dergelijke hellingen. Of die dan ook bloemvriendelijk worden beheerd is de vraag, maar potentieel is hier zat op (is dat Limburgs?: meer dan genoeg).
Vandaag heb ik me in gedachten eens bezig gehouden met de planning van alle bezoek van de komende paar weken. Als de bezoekers dit lezen, weet dan, dat ik van plan ben vanavond en morgen een planning te maken voor de komende week à 10 d. Morgen ben ik in ieder geval in Juvigny. Voor donderdag moet ik nog iets regelen, maar denk ik aan Verzenay of Mailly-Champagne en voor vrijdag aan Berméricourt of Pontgivart.
Intussen zit in in de bar/hotel/restaurant waar ik ook onderdak heb. Tosca mag vannacht binnen en Leon is ondergebracht bij een geitenboer 100 m. verder. Hij heeft een weitje, afdak, hooi en water. Een man in de bar, waar ik mijn blog zit te schrijven, bood aan me naar de supermarkt te rijden, 3 km. verder. Iedereen even vriendelijk. En zo hoort het ook!
En dan de grootste verrassing: mijn 49 emails, die de laatste maanden allemaal niet werden verzonden, blijken vanavond opeens wel te worden verzonden. Dus, beste ontvangers, mochten jullie een email van mij krijgen, let dan even op de datum, want het kan geschreven zijn in nov. of dec. 2014, dus mosterd na de maaltijd. Maar mijn emailadresboek heb ik hier niet, dus veel mensen kan ik toch niet bereiken. Wel jammer.
Vanavond even contact gehad met een vertegenwoordiger van mijn illustere gymclub, die en petit commitee me binnenkort een paar dagen komen begeleiden. Ik zeg niet wanneer, om inbraken te voorkomen. De vertegenwoordiger, kortweg W.v (elke overeenkomst met bestaande personen berust op lauter toeval), vertelde over Jantje, die tegen de dikke buik van mamma tikte en vroeg. Mamma, hoe komt dit? Mamma vertelde wat over een ooievaar, waarop Jantje vraagt: waarom heb je de ooievaar binnengelaten, terwijl er zo veel mooie mannen in de gymclub zijn? Nou ja, zoveel?