Woensdag 12 aug. 2015 een wifiplek in Kautokeino

Vanochtend word ik weer door Mikkel naar Kautokeino gebracht. Ik wil, net als gisteren, weer neerstrijken in de plaatselijke café. Maar de waardin wil niet dat ik Tosca in de buurt van de café laat. Want gisteren had iemand haar gebeld over Tosca. Dat Tosca zielig was, zo vastgebonden, alleen, of dat ze had geblaft of Joost mag weten wat ” veur ‘ne sjtr..nts”. No problem, zeg ik en denk: stik de moord, tut!
Ik loop naar het samimuseum, vraag of ze wifi en koffie hebben, betaal entrée en vind daar een tafel en stoel, om verder te werken met internet. Ik wil vandaag mijn blog van afgelopen week nog helemaal bijwerken en de verdere route naar de Noordkaap uitwerken. Daar heb ik nog wel een dag of meer voor nodig.
Intussen is huisbaas Mikkel al 2 d. aan het wachten op hernieuwde aansluiting op wifi, in de hoop, dat ik dan langer bij hem blijf. Tosca ligt buiten, naast het museum, lekker op een mat, onder een afdak. Net wat ze nodig heeft, denk ik. Zij moet ook bijkomen. Na een paar uur werken vertrek ik uit het museum en loop met Tosca naar de plaatselijke jeugdherberg, omdat daar wat te eten is te krijgen. Ik eet er mijn vanochtend gemaakte boterhammetjes op, bestel nog wat extra, werk nog wat op de I-pad en ga terug naar het museum, om ook aandacht te schenken aan de sami-cultuur. Mensen om mij heen in het dorp spreken allemaal de volstrekt niet te volgen samitaal. Sommigen zijn traditioneel gekleed en overal hangen foto’s over het verleden. Zo zo krijg ik toch al wel een en ander mee over deze cultuur.
Ik vraag me af, of ik Ton en Eric nog tegenkom. Uiterlijk vandaag zouden ze toch bij mijn logeerplek moeten aankomen. On verra.
Terug in het samimuseumpje komt een behulpzame jongere man me uitleg geven. Ik vraag hem een cd met de karakteristieke sami-zang op te zetten. Het is onze laatste, zegt hij, dus ik kan de cd niet verkopen. Jammer. We praten over de toekomst van de samicultuur, hun taal, hun klederdracht, de rendierhouderij etc. Hij ziet als grote bedreiging de eigendomsrechten. Eigenlijk behoort het land aan ons, zegt hij, maar in het verleden heeft de regering zich alles toegeeigend. Als er mijnen worden geopend, kunnen we met onze rendieren naar de eigendomsrechten van de grond fluiten. Overal het zelfde liedje. If you cannot beat them, join them. Maar dat betekent wel einde samicultuur, want wiens brood men eet, diens woord men spreekt.
Na het museum loop ik nog even naar de jeugdherberg van Kautokeino om daar nog wat te wifi-en, maar de woonruimte is daar gesloten. En wie komen daar aan? Ton en Eric. Zo te zien goed moe. Ze zouden bekijken, of ze hier in de jeugdherberg of op een van de campings zouden inchecken, om een dezer dagen van hier in Kautokeino naar een vliegveld te gaan. We zien je nog!? Ik vraag me af waar dan en wanneer. Ik had hun willen uitnodigen om samen naar de pizzeria te gaan, maar eerst moesten ze ergens onderdak vinden. Dan maar alleen naar de Italiaan.
De pizzeria bleek gesloten en stond te koop.
Avondeten bij een tankstation. Is hier heel normaal. Mikkel gebeld of hij mij terug wil rijden naar mijn keet. Kleren in de wasmachine. Daarna buiten te drogen gehangen. Mikkel belooft me, dat hij om 20 u. weer aansluiting heeft op internet. En inderdaad. Kan ik vanaf nu mijn verdere reis in mijn keet uitwerken, ook al om met cineast Rudie afspraken te kunnen maken over waar we elkaar treffen. Vandaag dus een rust- en regeldag. Niet zo bijzonder.