Donderdag 13 aug. 2015 Kuonovuoppi nog steeds, 10 km. voor Kautokeino

Koud. Een graad of 9 en flinke wind. Prima om te wandelen, want met dit weer zijn er geen gevleugelde beestjes. Maar ik wil doorgaan met het precies verder uitwerken van mijn route naar de Noordkaap. Nog twee weken wandelen. Waar is eten te krijgen? Waar zijn overnachtingsmogelijkheden? Zijn er wegen, binnenweggetjes of moet ik weer” trampele” over ongebaande, hier altijd natte paden? Is het vlak of bergachtig? Hoeveel eten meesjouwen? Ik wil gemiddeld rond de 25 km. per dag lopen. Maar wat doe je als de volgende hut op 30 of 35 km. afstand ligt? Voor een keer, allé, maar als dat twee of drie keer zo is?
Bij goed weer en als ik voor niet te veel dagen proviand hoef te dragen gaat dat nog, maar anders… Dus een hoop gepuzzel.
Gisteren bij de plaatselijke Turist Information Sentrum wisten ze niets. Het zogenaamde VVV werd gewoon gerund door de receptioniste van een (duur) hotel. Zij wist een en ander over de stad, in feite dorp (3000 inwoners) Kautokeino, maar voor de rest lijkt het hier met kranten dichtgeplakt. Goede landkaarten, 1:50.000 of 1:100.000, zijn niet te krijgen. Hooguit 1:400.000 en die had ik al meegenomen van Nl. Wel moeilijk plannen zo. Het zijn nog 360 km. Naar de Noordkaap.
Na een ochtend uitvogelen met ondeugdelijke kaarten en eindeloos veel gegoogel, merendeels in het Noors, dat ik dus niet goed begrijp, heb ik de eerste helft van de resterende route min of meer in kaart gebracht. In Nederland had ik een site gevonden, die het traject Kautokeino- Noordkaap, 360 km., indeelde in 14 etappes met fraai klinkende, onuitspreekbare namen, zoals Slubboskaiddijavri en Leaibevuotna. Die namen lijken op elke kaart anders te worden gespeld en de helft ervan vind ik niet op internet. Moeilijk plannen dan. Die route staat op geen enkele kaart, gaat weer door de rimboe, waar nooit een toerist komt, hooguit een verdwaalde jager. Ook moeilijk lopen dan. Geen camping, geen winkel. Daar heb ik onderhand genoeg van. Ik verander mijn route, maar daar ben ik dus al gisteren de hele avond tot één uur ’s nachts en vandaag (nu is het alweer 15.20 u.) mee zoet. Ik ben koud van het stilzitten. Als ik naar buiten kijk moet ik denken aan Anne Frank, opgesloten in haar achterkamer in A’dam. Ik zie een fietser hier stoppen. Loop naar hem toe voor een praatje. Is hier koffie te krijgen, vraagt hij? Niemand thuis. Dus fietser nokt onverrichterzake af. In de tuin liggen twee fietsen. Misschien kan ik met Tosca een rondje rond de kerk maken. Alle banden leeg! Vanochtend reed een camper het erf op. Toen ze deze onverzorgde, levenloze zooi zagen, draaiden ze gelijk weer om, zonder uit te stappen en en maakten rechtsomkeer. Terwijl ik me even terugtrek in de keet hier tegenover, voor een sanitaire stop, komt Tosca met een rendiervel aangesleept, gevonden in een openstaand hok iets verderop, vol met rommel en prullaria, die waarschijnlijk nooit meer gebruikt worden. Rondom Mikkels huis staat hoog gras. Naast de voordeur, de enige toegang, staat het gras veel dichter, groener en hoger, met hele bossen vogelmuur en tussen. Teken van sterk verhoogde stikstofgift. Hier mietert hij waarschijnlijk zijn afvalwater, urine- emmer en wat dies meer zij, overboord.
Waar leeft deze man van? Deze zaak loopt toch totaal niet. Van af en toe culinair hoogstaande samikookkunst in een tent, voor een verdwaald koppel toeristen, kun je dit toch nauwelijks draaiend houden. Nou ja, het draait ook niet. Doet me nadenken. Slow food, slow life, organic food, geen stress, immer die Ruhe. Heerlijk? In zekere zin. Maar het betekent wel marginaal leven, niet jezelf waar maken. Altijd moeten vragen en ‘dank je’ moeten zeggen. Zonder hard werken kom je niet ver. Moet dat dan? Moet je om iets te bereiken het hebben van geluk? Bullshit! Geluk is fraai voor het moment, maar met dat alleen bereik je niets. Daarvoor moeten de handen uit de mouwen. Maar O.K., ieder zijn keus.
Halverwege hier en Noordkaap zal ik in het stadje Alta komen. Daar hoop ik Rudie met de camper te treffen over een week of zo. Rudie wil mijn aankomst op de Noordkaap vastleggen “op de gevoelige plaat”. Morgen, 13 aug. vertrekt hij uit Nl., geloof ik. Vanavond eens afspraken met Rudi maken. Buiten, 100 m. hier vandaan, op de grindweg, want alleen daar is telefonisch bereik.
‘S avonds komt buurman Manfred uit Bonn zijn opwachting maken. Had een grote pan heerlijke vissoep bij zich, die hij weer van Noorse bewoners in de keet naast de zijne had gekregen. Intussen komt hier toch een beetje bedrijvigheid. Ik schat Manfred vijftig. Is docent business administration. Wandelt sinds gisteren nu twee weken een deel van de 800 km. lange Nordkalottleden. Had vorige jaren ook al stukken ervan gewandeld. Ooit nam hij een sabattical year, eigenlijk zoals ik nu, om een wereldreis te maken. Heeft zijn vrouw lief volgens het principe: wie zijn vrouw lief heeft laat haar thuis. Belde haar in mijn bijzijn via skype, zodat zij en ik ook even contact mochten maken. Wie süss! Manfred vertelde dat hij vandaag, zijn eerste dag, hele stukken tot zijn knieën in het moeras wegzakte. Hij had zijn wandelschoenen maar uit- en zijn plastic waadschoentjes aangetrokken. Leuk voor onze zoemende vriendinnetjes. Je moet hier maar gek voor zijn, gaf hij toe. Omdat Manfred in tegengestelde richting van mij loopt, betekent dit, dat mijn eerstvolgende wandeldag ook weer door dit moeras gaat. Nou, mij niet meer gezien. Ik ben intussen muggen- en moerasmoe. Ik ga lekker over mijn vandaag uitgeplozen grindpad naar het noorden lopen. Moerassen zijn voor geesten, dwalende zielen van overledenen, trollen en heksen. En waren het nog süsse Heksen, dan ware het nog te overwegen, maar niets in minder waar. Ik geloof ik word een beetje wandelmoe. Maak mezelf maar wijs dat de allerleukste weken de twee laatste zullen zijn. Keep on smiling ( bis).