guard dogs on my way
Hier pas ik niet tussen met paard en hond
http://
Gevaarlijk
Hier is niet op het voetpad te komen
Romeinse mijlsteen aan Via de la Plata
Nog eens de Romeinse mijlaanduiding
Besneeuwde berg in achtergrond in Sierra de Gredos, 2600 m hoog
Dreigende joekel
Ik ben Tosca, jullie vriend
Leon uit zijn wei gehaald in Casas de Caceras. De gastvrouwe, of haar man dan, had gratis krachtvoer gegeven aan Leon. Gelukkig, want hij moet toch afzien. Bij de wei van Leon sprongen ook een paar kale greyhounds op en neer, uiteraard blaffend, aan een touw van een meter of 2 lang. Geen beschutting, koude, heldere nacht. Zo is het om hier hond te zijn. Vandaag gewandeld naar herberg aan Lago Tajo, het stuwmeer aan de Taag, ongeveer 22 km.
Weer uitgerust en opgewekt op weg gegaan. Goed wandelweer: koel en na de middag kwam de zon lekker door. Aan een onderhemd en flanellen overhemd had ik genoeg. Weer mooi landschap met enorme vergezichten, heideachtig, veel muurtjes als perceelafscheiding, grote rotsen overal in het veld verspreid, kuddes schapen, geiten, koeien en overal weer die kolossale honden. Ze boezemen ontzag in door hun postuur en hun zware blaf, maar voor de rest zijn het maar angstkeutelen. Als je ze benadert grommen ze wat verschrikt of wijken achteruit. Ik dacht, hoe komen mijn Tosca en ik langs die monsters? Tosca speelde la belle indifference en dat werkte: ze keek gewoon de andere kant op, waggelde met haar kont en ik dacht aan de Girl van Ipanama, het lied van Astrid Gilberto, over een meisje dat op het strand werd nagekeken door alle mannen: When she walks she sways so gently and When she talks she speaks so softly and When she passes all men say aaaaaaaah. Tosca . Later probeert Tosca met ze te spelen, maar daar vinden ze zich weer te goed voor.
Een vroege boer met zijn zoon stopt zijn auto op de veldweg. En, Santiago? Nee, de Noordkaap. Ik hun uitgelegd in mijn beste Spaans. Lukt al redelijk en ik voelde me een hele Piet, dat dat weer was gelukt. Een helemaal kaalwitte wervelkolom van een runderkadaver, weer gieren, kwikstaartjes, dat zijn vogeltjes waarvan bekend is, dat ze hun baltsdans bij voorkeur uitvoeren op een koeienflat (wist je niet, hè), de bij ons zeldzame klauwier of is het een klapekster op een elektriciteitskabel, kievieten, maar vooral enorm veel leeuweriken. In de jaren 50, toen ik kind was, hingen die overal in de lucht, continu fluitend in het voorjaar In Nl. zijn ze ongeveer verdwenen. Hier wemelt het er van. Vaak zie ik de hop. Weinig roofvogels. Een paar Romeinse mijlstenen gefotografeerd, een foto van het landschap, met in de verte, nauwelijks zichtbaar, mijn einddoel voor morgen: een wit stadje aan de horizon: Cañaveral. Waarschijnlijk ga ik nog verder. Het ruikt hier sterk naar lavendel. Net of ik in bed lig tussen gewassen lakens. Dus prettige associaties. In de verte besneeuwde bergen van de Sierra de Gredos, tot 2600 m hoog. Daar moet ik ook nog doorheen. Op de heenweg was het daar hondenweer. Brrr. Wat gefilmd met de camera van Rudi.
De mijlstenen doen me denken, dat mensen vroeger ook reisden zoals ik. Alleen toen waren er pleisterplaatsen en wegen voor paarden. Nu moet ik vaak over levensgevaarlijke wegstukken. Zie foto.
Op de brug was het voetgangerspad naast de weg zo smal, dat het paard er nauwelijks tussen paste. Bovendien schuurde hij al snel een rugzak open. Dan maar lopen op de weg, tussen de vangrails over de levensgevaarlijke brug. Tosca voor, ik midden, Leon achter. Gelukkig is Leon net een machine. Het zwaarste vrachtverkeer, rakelings langs hem scherend, doet hem niks. Net zijn baas. Hum, hum. Maar Tosca had aan het begin van de brug een platte vos gezien op het wegdek en bleef daarheen trekken. Dan maar een zacht corrigerend tikje met de schoen en dat werkte beter dan mijn geschreeuw en getrek. Men mag vinden wat men wil, maar ik wil die 600 m. brug wel levend overkomen. Onze combinatie past niet tussen de afpaling van het voetpad langs de weg over de brug. Ik bind de dieren vast, zoek een lange stok waar ik het jasje op hang. Met paard en hond in een hand en de stok met jasje in de andere hand, hoog boven me wapperend, loop ik midden over de weg over de brug, aldus naderend verkeer waarschuwend voor onze aanwezigheid. Gelukt. En toen hield opeens het pad op. We keken 50 m recht omlaag, waar in de diepte een autoweg werd aangelegd. De autoweg was kilometers lang afgerasterd en we moesten toch naar de andere kant van de autoweg. Wat nu? Na lang omlopen is dat ook weer opgelost. Neen, ik hoopte
Levensgevaarlijke weg op brug over de Taag
wat terug te vinden van de wereld zoals die vroeger, veel basaler, werd bewoond. Maar dat is niet meer, heb ik intussen begrepen. Zonder auto, massacommunicatie etc. gaat het in West-Europa niet meer. Door die Romeinse mijlstenen van de Romeinse Via de la Plata, die ik loop, voel ik me toch een beetje verwant met die legionairs en handelaren van 2000 jaar geleden. En met Hannibal, die met zijn olifanten over de Alpen trok. Eigenlijk Harriebal. Doet me denken aan dat stiertje “Hannibal”, dat zich op een mooie maannacht niet kon beheersen, over de draad sprong naar een weelderig koetje. Zegt dat koetje: hoe heet jij? Hij: Hannibal, maar zeg maar Hannie, want de rest hangt in de prikkeldraad. Ja, Betty en Yvonne, ik weet het, jullie hebben ‘m al 10 keer gehoord, maar ik moet er om blijven lachen. Ha, ha. In de limbovariant is het in plaats van Hannibal Sjengbuul. Dat is Limburgs voor Hannibal. Gek hè, een heel ander woord.
Nu de beesten gauw verzorgen voor het helemaal donker is. Voor Leon heb ik wat haver op de kop kunnen tikken. Aangekomen bij de herberg bond ik Tosca alvast buiten in de cour vast om vervolgens met paard Leon een plek te zoeken buiten de omwalling, in het gras aan een riviertje. Aangekomen bij het riviertje hoor ik een man boos gillen vanaf de stadswal, dat ik niet mijn hond had mogen vastmaken op de binnenplaats van de herberg en dat mijn paard evenmin welkom was op deze plek. Wat een klojo! Dan haal ik Tosca maar weer op en loop gewoon door naar een volgende pelgrimsherberg. Daar was ik gelukkig wel welkom. Vannacht moet Leon het weer doen met een kale distelwei, vastgebonden aan een touw. Tosca ligt in het gras opgerold te rusten. Vannacht gaat ze mee naar binnen, nadat dat verboden werd verklaard bij de vorige herberg, een paar uur geleden. Dus ben ik aan die vorige albergue maar voorbij gegaan. Hier doet de waard voor mij de was en ik ben weer heel tevreden, dat we weer een geslaagde dag hebben gehad. Na een pizza, een glas wijn van een Fransoos aan de teek, een good night aan een vriendelijk loensende, hartstikke kapotte Engelsman, mijn administratie nog even bijwerken, Tosca vastbinden aan mijn bed (anders springt ze er in) en dan in Morpheus’ armen.
N.b. Via reakties krijg ik berichten van mensen die ik vaak heel lang niet gezien heb. Heel leuk. Wordt zeer op prijs gesteld. Werkt stimulerend.
Leuke mop Harrie. Nog nooit gehoord.
Gr. Erik
Hallo Harrie. 10X mop Hannibal gehoord? Denk wel vaker.
Maar, eerlijk gezegd mis ik je mopjes wel. Je verhalen zijn geweldig om te lezen.
Veel succes verder.
Harrie heb je naald en draad bij je of heb je iemand kunnen schachteren om het te maken ,zo ook je wasje maar dat mag ook wel want tenslotte hebben jullie dan een hele toer achter de rug met met obstakels ,dus dat ze dan een beetje met je meeleven is tich een mooi gebaar .
Hou je taai en benieuwd weer naar het volgende avontuur.gr Harrie,Marlies.
Harrie heb je naald en draad bij je of heb je iemand kunnen schachteren om het te maken ,zo ook je wasje maar dat mag ook wel want tenslotte hebben jullie dan een hele toer achter de rug met met obstakels ,dus dat ze dan een beetje met je meeleven is tich een mooi gebaar .
Hou je taai en benieuwd weer naar het volgende avontuur.gr Harrie,Marlies.
Nu begrijp ik waarom iedereen je Harrie noemt en niet meer Harriebal 😉
Ps. het is vandaag donderdag de 6e ipv vrijdag de 7e, dus het gevoel van tijd ben je al langzaam aan het verliezen…
Saludos aan los perros grandes, los campesinos y los Leon-werikken.
Suc7 met de trip door de ‘siërra nevada’!
Servebal
Wow Harrie,
Ondanks alle rotwegen heb je er al een behoorlijk stuk opzitten. Je bent al bijna ter hoogte van Madrid!
Op naar Salamanca! Héél veel succes.
Harrie heb je naald,en draad bij je of heb je weer iemand kunnen schachteren als net zo met je wasje maar goed zo hoort het ook de mens moet voor mekaar zorgen .
Ben weer benieuwd naar het volgende avontuur van jullie .de gr en hou je taai Marlies.Harrie.
Dag Harrie. Achter een glas Weizen je verhaal voorgelezen in ons stamcafé in Wijlre. We missen je mopjes onder de douche, maar durven ons wel nu te bukken. Het niveau van ons volleybal is gestegen sinds je vertrek. Tot in februari als we met een delegatie meelopen. Je sportievelingen van DDD
Harrie con sus pelotas en el alambre de púas.
Heb je mopje even vertaald, kun je daar ook mopjes tappen. X marietje
Hoi Harrie,
Voor het slapen moet ik altijd even jouw avontuur lezen , geweldig . Voor jouw hard werken en de elementen trotseren. Voor mij heerlijke avondliteratuur,.
Vanavond heerlijk gesport 6tegen 6 , ging goed vanavond , lange bijzondere rallies. Jef had je relaas al gelezen . Pas goed op jezelf ! Toi…toi…toi.
Paul & Anne.
beste harrie,
Heb vanmorgen allejezusvroeg mijn dochter Pauline en Rob bij de trein afgezet. Dus binnenkort heb je aangenaam gezelschap op je fantastische reis door Europa.
Heb veel bewondering voor de aktie en hoop dat Pauline en Rob je goed en aangenaam begeleiden op je fantastische reis en dat ze vol indrukken en welbespraakt weer terugkomen in òs sjunne Heële`!!! Veel succes allen.
Hallo Harrie,
Zit op vroege za ochtend babysittend de krant te lezen in Rdam, kleinkinderen proberen dat te voorkomen. Zie ik in de krant dat je grote held uit de jaren 70, Manitas de Plata is overleden. Hij is 93 jaar geworden, heeft 28 kinderen, talloze vrouwen (gehad), bevriend geweest met Birgit Bardot (ik hoop voor hem lang geleden). Je zult wel jaloers zijn. Misschien kun je naar zijn begrafenis gaan want dat moet ergens bij jou in de buurt zijn.
Buen viaje
Hubert
Hoi Harrie,
Zag gisteren een reportage over Manitas de Plata, hij is vandaag begraven in Montpellier waar hij in een bejaardentehuis zat.. Wat een mens hè, hij was geruïneerd en zei dat hij zijn hele leven voor de muziek en de vrouwen had geleefd!
Je houdt het nog steeds goed vol, ondanks alle tegenslagen en leuk, je krijgt binnenkort gezelschap.
We volgen je boeiende verhalen, misschien kun je wel een boek erover schrijven!
Courage Harzan, kusjes speciaal voor jou xxx
Hoi Harrie!
Nog een reactie van iemand die je al heel lang niet hebt gezien, maar die jou en vooral jouw liefde voor dieren, natuur en mensen niet is vergeten: Hannah de coassistent uit Noord-Holland.
Ik heb vandaag mijn eerste dag dienst op de eerste hulp in Bonifacio, Corsica. (Jaja ik ben huisarts in opleiding in Frankrijk!) Via tante Ineke jouw site gevonden en tussen de patienten door tijd om je verhalen te lezen. Zonet hardop om je mop gelachen.
Ik geniet mee van je avontuur!!!
Met volle teugen!
Hoi Hannah, wat hartstikke leuk dat je reageert. Ik denk nog vaker met veel plezier a je inspirerende aanwezigheid in Mechelen. Je bent me ook een aktieve globetrotter. Maak wat er van en hopelijk houden we contact. Veel gr., Harrie
Ja, sommigen zijn zo stom, om alleen hun verstand te gebruiken (ik ook wel een beetje. Daarom als reaktie deze stuiptrekking). Anderen zo stom om alleen hun gevoel te laten regeren, zoals mijn vroegere idool Manitas de Plata, de man met de zilveren handen. Zo te lezen had hij ook nog een gouden pik. Dat wist ik niet. Een beetje balans lijkt me toch het beste. Xx
Ik weet niet of mijn paard daar welkom is. Bovendien is dat een man, of wat er van over is. Ik ga niet n die begrafenis, want die BB ontmoet ik liever niet. Wie weet wil ze nog meewandelen. Moet ik nog een pakpaard aanschaffen. In dat geval moet ze ook maar buiten slapen. Ik ben niet sociaal tegen iedereen. Gr
Dag Paul, ik twijfel er niet aan, dat zij extra kwaliteit geven aan deze ervaring. Jebhoort er ongetwijfeld van. Gr., Harrie
Hoi Paul en Anne, volgens Jeu is het vollyen qua niveau omhoog gegaan sinds ik weg ben. Is Jeu dan ook weg? Het met de armpjes draaien zal wel in niveau zijn gedaald. Ha ha. Gr
Juzzus, Merie, je kon wel een Spaanse receptioniste zijn. Ik zit hier tussen de penuli agrari (boeren…). Voel me daartussen wel thuis. En niks/weinig boven een goede mop. Lupus pilum mutat, non mores (de vos verliest wel zijn streken, maar niet zijn staart, of zoiets). X
Durven jullie je nu wel te bukken onder de douche? Sjalom aleikum, De douche is geen moskee, nutterts.
Ja, ik zoek nog ee n volgzame, Spaanse schone, om me te verzorgen, maar tot nog toe hebben ze meer interesse voor mijn “burro” (ezel), waarbij ik dan niet weet , of ze het over mij hebben, of over Leon. Gr
Och, ik ga maar n Noorwegen. Jij naar Australië.dat is veel verder. Gr
HadieServé, keepmit cool, hombre, amigo. Gisteren uitleg gekregen over een Spanjaard, die de vent naast hem a d bar “cabron” noemde. Het ligt er aan hoe je hetvzegt, verklaarde hij. Wrsch zoiets, als dat jebje friend aanspreekt met, hé, hoe gaat het ouwe zak. Gelachen
Hoi ivi, ik moet het maar doen met mijn ouw wietze. In het Spaans versta ik die nog niet. Komt nog. Ouw muk ke’el! X
Ah,ndan kunnen wij nog een poos vooruit, Eric. Gr