8 november 2014. Grimaldo 20 km.

Oude, zieltogende, maar wel gestripte kurkeik

Oude, zieltogende, maar niet gestripte, quasie pelgrim

Nog een, nu met dieren, zodat je ziet, dat ik de foto niet van internet haal

Matras er af, Tosca er op bij Lago Tago

Schraal, maar nu wel wat groen, landschap

Uitgestrekte, nauwelijks bewoonde Extremadura (3xZwitserland) met “vechtstierras”

2000 j. oude, Romeinse schapen

Bruggetje uit 1400 en pony uit 2010, ten zuiden van Canaveral

En toen was het zaterdag 8 nov. 2014 via Cañavaral naar Grimaldo.
Vandaag maar een dikke 20 km. gepland, dus ik had helemaal geen haast. Wat gefilmd, foto’s gemaakt, genoten van het weer (t-shirtje), prettig landschap, met muurtjes, Romaans bruggetje vóór Cañavaral, bloemenweien, kurkeiken, enorme vergezichten en woestenij zo ver je kunt kijken. De Veluwe en de Mechelse hei zijn er niks bij. Vaak geuren van lavendel, in de dorpen windvlagen, ruikend naar mediterrane jasmijn, die nu voor de 2e maal bloeit en de heerlijke geur van bloeiende sinaasappel. Doet me denken aan een reis toen ik 14 j. oud was. Mijn vader wilde met Pasen naar Sevilla om getuige te zijn van de boetetochten daar en de feestelijkheden in de heilige week. Broer Jack en ik mochten mee. ook ome Jean werd meegevraagd om te kunnen afwisselen met rijden. Daar voor het eerst de heerlijk reuk van sinaasappelbloesem geroken en nooit meer vergeten.
Hier en daar nog groepen van dat halfwilde Spaanse vechtstierenras tegengekomen, maar meestal zijn het toch dezelfde vleesrassen als bij ons, of kruisingen met Limosines, Charolais of wat daar op lijkt. Dus oude rassen sterven ook hier uit. De oude wereld is niet meer, ontdek ik steeds weer. Back to basics is geworden tot Vooruit in de toekomst. Kurkeiken worden meestal niet meer van hun bast gestript, kilometers olijfboomgaarden zijn massaal overwoekerd met brem- en andere struiken, afscheidingsmuren worden niet meer onderhouden en brokkelen af. Runderen hebben allemaal grote, plastic oornummers in en kadavers moeten worden opgehaald, allemaak zoals de EG voorschrijft. Het gierenbestand schijnt daardoor flink terug te lopen, maar in deze eindeloze ruigte zullen die grote zwevers allicht nog wel een vermist stuk hemelend vee weten te vinden. Tosca heeft geen enkele moeite meer met de afstand, sleept met gevonden botten, stukken schapenvacht, die zijn overgebleven van een kadaver of, bij gebrek aan beter, met stokken. Ook Leon schijnt zijn 50 à 60 kilo bepakking moeiteloos mee te zeulen, over rotspaden met veel los gesteente, stijl berg op en af, over greppels en beken, langs angstaanjagende stieren en immuun voor de massa’s opdringerige rotkeffertjes. En dat met een minimum aan vreten, de nacht buiten aan een touw in de regen. Ik hoop dat hij dat zo volhoudt, maar het is een taaie, die Ijslander.
Vandaag kwam ik steeds Norbert uit Hamburg tegen. Ik had hem dagen eerder al ontmoet in een herberg, maar dacht toen, dat het een erg gesloten, bijna stervende Engelsman was, ergens in de 40. Hij lijkt continu aan het eind van zijn Latijn, sleept zich vooruit, amechtig hijgend, mankend en met een blik als de stervende Christus. Hij waarschuwde voor zijn eigen gesnurk. Van anderen had ik dat ook al over hem gehoord. Gelukkig maar. Kan ik daar direct rekening mee houden bij aankomst in de herberg in Grimaldo. Iedereen krijgt een identiteit op deze route: De snurkende Duitser, de zanikende Oostenrijker met rugpijn, de in Zwitserland wonende Hongaar, die bijna niet is te verstaan, de mafkees uit Nederland met zijn paard (of is het een ezel, vragen velen) en hond. Een man, bang voor Tosca, liet mij op zijn mobieltje zien, waarom hij schrik had voor zwarte Tos: zwijnenjacht, waarbij een aantal honden bezig waren met een wild varken, of misschien was het ook al kapot, en de ergste was die zwarte, wees hij. Inderdaad, net zoiets als Toscaatje. Daarom had hij het niet zo op haar staan. Of omdat hij zich misschien identificeerde met het varken?
Grimaldo heeft 40 inwoners, 2 cafés en 1 kerk en een stuk voor deze metropool ligt een poef! Zeker voor de pelgrims!
Nu ik weet dat Leon niet meer in paniek raakt, ’s nachts aan een touw, dat hij overleeft als hij vastgebonden in de regen (zoals massa’s andere paarden hier in Spanje) moet leven van een kale distelwei en nu ik weet, dat Tosca net zo gehard kan zijn als die kettinghonden hier, wordt mijn zorg over het slagen van mijn missie steeds minder. Een stukje zorg en onzekerheid over de dieren wordt minder en ik kan meer genieten, kan veel van de voorziene problemen aan. Ik heb al meer dan 400 km er op zitten, zonder me moe te voelen. Geen tape meer om mijn pootjes, eten wat de pot schaft, met veel vet/olie of suiker, om niet als skelet te eindigen in de muil van de hond van mijn opvolgers of in de snavels van de vele gieren, die het wel op mij gemunt lijken te hebben.
In afwachting van de komst van Paulien en Rob straks ga ik nu lekker bikken met Hamburgse Norbert. Een menu met 3 gangen, met daarna nog koffie, voor 9 E. Herberg is gratis. Hond mag stiekem binnen vannacht. Ha, wie doet me wat? Moet alleen de gordijnen, stoelkussens, kleedjes verwijderen, want anders vreet Tosca alles op. Dus een halve verhuizing voor het slapen gaan. Een Spaanse fietser, ook in onze zeer primitieve herberg, ging akkoord met Tosca binnen, als hij van ons zijn fiets naast zijn bed mocht zetten. Ha, wisselgeld! Verder hoor ik hier aan de bar maar constant caballo (paard) en perro (hond). Dus onze aanwezigheid maakt hier wat los. Leuk toch hè. Leon staat vastgebonden aan een lang touw op een mooi grasveld boven de herberg.
Juist onder het eten in het plaatselijk café verschijnen God en zijn aartsengel (had God er niet drie? Maar daar is hij dan ook God voor): Rob en Paulien. Even Norbert aan de kant geschoven, apart tafeltje genomen met Rob en Plien en wat bijgekletst. Ik nam de uit Nl. nieuw geïmporteerde regendeken voor Leon, regenzeiltje voor Tosca, Sonja’s camera en goedkoop nieuw mobieltje, met een lading mensenvoer, in ontvangst. Paulien en Rob gingen eten in een restaurant aan de overkant van de weg en we spraken af dat ik daar nog toetje zou komen eten. Met behulp van drankjes enz. werd er nog een hoop afgelachen. Paulien en Rob wilden graag de mooie stad Caceras bezichtigen, waar ik dagen geleden al de aardige, jonge Spaanse helaas niet verstond en met de straatgitaristen op de foto was gegaan. Ik was al 60 km. verder naar het noorden. We spraken af om elkaar over drie dagen, maandag, te treffen, een km. of 90 ten noorden van Caceras. Ik zal dan, zolang we samen zijn, wat kortere etappes lopen, zodat we wat meer tijd hebben voor gezelligheid. Comme si, comme ca, comme tralala.