Gite en avondeten gedeeld met John, de Portugese Fransman met huwelijksproblemen
Ons beider proviand gedeeld en gezellig gegeten
Vrijdag.
Om 6 uur op, 7 uur in het donker op stap. Omdat ik in het donker toch de route niet vind door veld en bos, begin ik maar over de grote weg, de N21. Daar zal het eerste uur hopelijk weinig verkeer zijn en dan schiet ik goed op met mijn 30 km. te gaan. Voor 17 uur moet ik op het gemeentehuis van Flavignac de sleutel ophalen van de gemeentelijke pelgrimsherberg. Als ik dat maar haal. Gonnie en Nieks aanbod om zo nodig de sleutel op te halen voor mij had ik gelukkig achter de hand. Maar al snel begon de ellende: vrachtwagens die rakelings passeerden, vangrails aan weerszijden van de weg waar ik noodgedwongen tussen moest lopen. De weg is hier levensgevaarlijk. Dus maar de eerste de beste zijweg in. Met behulp van mijn gps wist ik de richting wel te vinden en ben ik over allerlei tertiaire weggetjes, los van de officiële route, toch in Les Cars? gekomen, en wel om 13 uur! Gemeentehuis dicht tot 14 uur! Ik zag iets bewegen binnen. Gelukkig werd ik toch binnengelaten, ik, de zielige, totaal verregende pelgrim, de broek onder de modder. Ik kreeg de sleutel en ging op zoek naar de pelgrimsherberg. Hier in de refuge weer geen wifi natuurlijk. Kan ik dus ook geen adres zoeken voor morgen. Waardeloos! Eens kijken wat we daaraan kunnen doen. Als dat zo doorgaat zie ik het niet meer zitten. Maar hopen dat dat straks anders is. Ik terug naar het gemeentehuis om een stempeltje in mijn pelgrimspaspoort te laten zetten. Zonder stempeltjes mag je de volgende pelgrimsrefuges niet in. Of zij mij kon helpen aan een adres voor morgen. Nee dus. Ook geen wifi. In de 2 bars evenmin. Tenslotte wel in de gemeentelijke bib. De bibliothecaresse wilde wel bellen naar een vriendin, die in de toeristische sector werkte, maar ze werd ook constant in beslag genomen door bibliotheekbezoekers. Misschien morgen maar op de bonnefooi iets zoeken, maar verdorie, het is winter en morgen is weer voor de hele dag regen voorspeld. Word ik wel een beetje moedeloos van. Op het gemeentehuis hoorde ik, dat vannacht nog een pelgrim in de refuge zou komen. Ik hoop dat dat geen problemen geeft voor Tosca, want die mag eigenlijk niet binnen. Ze ligt nu toch binnen, in het halletje van het pelgrimsonderkomen, terwijl ik heel de kleine ruimte van het onbewoonde herbergje in beslag had genomen en toen vertrok naar de bib, waar ik nu zit te typen. Hoop dat zich weer een oplossing aandient. Ik schrijf dit zo uitgebreid, zodat men weet, dat dit geen echte loltrip is. Ik voel me intussen een echte pelgrim, vol ontberingen en onzekerheden, hoewel ook dat maar relatief is, realiseer ik me. De bibliothecaresse is nu voor mij aan het bellen. Dadelijk retour naar de herberg.[/caption]In mijn “herberg” teruggekomen klopt even daarna iemand aan. Dat moet die andere pelgrim zijn. Hij was al eerder aan de deur geweest, waar ik expres de sleutel op had laten steken, zodat hij binnen kon, maar was terug gedeinst voor mijn Tosca. Ik ben John, zei hij, Fransman, maar van oorspronkelijk Portugese ouders. We deelden ons avondeten. Ik vertelde over mijn tocht, John over de zijne. Hij wilde zijn huwelijksproblemen voorlopig ontlopen en had besloten om te gaan pelgrimeren naar Santiago. Hij sliep al in een kerk, had een keer dag en nacht doorgelopen, vroeg vaak in een bar, of iemand hem wilde huisvesten. Uit de verhalen die hij me vertelde concludeerde ik dat zijn vrouw een ander had. Oh nee, verzekerde hij mij. Waarop ik weer zei: en jij stopt een poos met je werk, om in kerken te slapen enz., allemaal omdat je zoveel vertrouwen hebt in je partner. Interessant, om te horen hoe anderen zich er door slaan. Maar ik kan iedereen verzekeren, dat het lopen van de Santiagotocht in één ruk geen peulenschil is. Velen leggen de route af in delen. O.k. Prima. Maar in één keer is “geen sinecure”.
Mooie opknaphuisjes onderweg
Kop op Harry, laat je niet kisten.
Is ook niet makkelijk.
Als je op een boot zit weet je dat je waar je ook bent altijd een dak boven je hoofd hebt en dat maakt dat avontuur in zekere zin simpeler. Bij jou is dat anders: dagelijks onderdak voor jezelf en je metgezellen vinden in een periode dat je echt een warm en droog dak boven je hoofd nodig hebt.
Succes!
Hartelijke groet, Marie-José en jan
Harrie er komt altijd uit een of andere hoek wel weer iets opdagen wat je weer nieuwe moed geeft ,er zijn toch altijd mensen die je toch weer op weg helpen ,dus dit komt ook weer goed morgen is er weer een dag ,en anders blijf je toch een dagje over .
Hou je taai de gr Harrie,Marlies.
Hallo Harrie,
Je hebt weer een paar zware, maar ook enkele leuke dagen achter de rug. Toch maar de moed er in houden. Er zijn deze dagen in Frankrijk ergere dingen gebeurd…We realiseren ons dat je je onderweg veel zorgen maakt, maar tot nu heb je altijd een dak boven je hoofd gehad. Het lukt wel!
Groeten uit Vijlen! Christiane en Frank
Hoi Harrie,
Als er geen WiFi is kun je toch ook ook gewoon bellen via oude draad telefoons en op zoeken in telefoonboeken die moeten toch in bars of gemeentehuizen cq bibliotheken of offic du Tour.aanwezig zijn.
Zou fijn zijn als bv steeds 3 nachten vooruit zou kunnen reserveren , avonds plannen en bellen ,zodat je morgens met een gerust gevoel kunt vertrekken en meer kunt genieten van je tochten ,maar een survival blijft het toch ,dat wilde je immers ook . Tevens je eigen uithoudingsvermogen testen ,je zelf op de proef stellen,jezelf uitdagen en…..kijk eens naar de teller van mama Alice,nu meer dan 5000 €!!!!!!.
Gewoon doorgaan tot thuis ga jedit wel afmaken , daarna maar verder zien. Voor ons het thuisfront ben je een Mega prestatie à h leveren!,,!
Groeten uit Vaals ,nu bar en boos weer hier en in Parijs grote ellende met barbaarse toestanden ,krijg er iets van mee?
Paul &anne
Harrie, houd vol! Ik heb hier overal verkondigd dat jij nog liever dood neervalt dan op te geven… ooit wordt het weer mooi weer en dan lach je om de gebeurtenissen nu.
Hé watje,
Begin oktober vorig jaar zag je allerlei beren op de pelgrimsweg.
Inmiddels blijkt dat al die problemen opgelost zijn door gewoon te beginnen, gewoon doen, dus.
Een probleem is er eigenlijk nog maar over: dagelijks binnen loopbare afstand onderdak vinden.
Tot nog toe is dat elke keer toch maar gelukt. Het is natuurlijk dagelijks ’n probleem, maar dat is dan ook de hoofd-uitdaging. De rest is wandelen met je amigo’s; altijd twee, soms meer.
Én dan de leuke, gevarieerde contacten én de reacties van enthousiastelingen, zoals ik zelf! ‘T geeft de burger (lees: pelgrims) toch moed, nietwaar?!
De dagen beginnen al weer te leggen, én over twee weken heb je weer (menselijk) gezelschap, én wat voor gezelschap!!!
Grof berekent nader je over ca. 3 weken de ‘frontiere de Belgique’ . Dan wordt het al een thuiswedstrijd.
Je ligt nog voor op schema. Dat heb je waarschijnlijk nodig voor het scandinavische deel… Maar wie dan leeft, dan zorgt.
CARPE DIEM!
Het blijft in een geval voor de (zielige) thuisblijven – ochèrrum – toch leuk om je ervaringen dagelijks te volgen; wat moeten we ook anders met dit weer in deze donkere dagen rond Kerst én Nieuw? “….”
Laat us mèh un p… ruuke. ( vertaling: laat ons maar fijn meegenieten).
succes verder!
Michiel
Beste Harrie
Die regen en vroeg donker hakken erin maar gewoon door buffelen.
komt goed zegt Ger altijd, en zal dus ook gebeuren.
grt. Maarten
We gaan gewoon door. Is de laatste dagen ook weer leuk
Damn right allemaal. Gaat vandaag gesmeerd. Gr
Wil je me dan dood hebben? N.b. Ik heb Kees vernoemd in mijn blog. Xxxxxx?????!!!!
Ja, stug doorgaan. Parijs krijg ik mondjesmaat mee. Gr
Ja, zal wel goed gaan. Ik heb verschillende talismannen in mijn rugzakken
Gaat vandaag weer lekker
Klopt!