8 Januari 2015. Coquille, ongeveer 18 km.

Gonnie en Niek aan het begin van de dag

Gonnie en Niek aan het einde van de dag bij B&B van Tina uit Wales

Donderdag.
Na een goed en gezellig ontbijt bij Menno en Jet afscheid van hun genomen. Een prima lunchpakket was me nog in de hand gestopt door Menno en Jet. Prima start van de dag, droog, Leon weer beslagen.
Intussen waren dus Gonnie en Niek, die enige tientallen km. hier vandaan wonen, gearriveerd. Met Gonnie de hele dag gezellig samen gewandeld. Gezellig met Gonnie leuk “geluncht” in een bushuisje vol spinnenwebben. Laatste uur regen juist toen Niek ons tegemoet liep. Gevolg was nogal wat soppen op de natte leempaadjes. Onderweg wilde de camera niet, dus helaas weinig foto’s van deze wandeling. Gonnie zou een paar foto’s mailen, maar de vraag is, of ik de komende dagen weer wifi heb.
In de namiddag bij B&B van Tina uit Whales aangekomen. Terwijl ik het paard verzorgde deden Niek en Gonnie nog wat inkopen voor me. Na me geïnstalleerd te hebben begon ik direct met een van de belangrijkste activiteiten van de dag, nl. het zoeken naar en bellen voor onderkomens. Nergens wat te vinden, of een antwoordapparaat, of gesloten. En dan als een donkere regenwolk na die telefoonmisère, geen reservering voor zaterdag te vinden en morgen 30 km te gaan, waarvan het begin in het donker.
Tot overmaat van ramp deed opeens de telefoon het niet meer. Paniek, want dan kan ik sowieso niets reserveren. Intussen waren Gonnie en Niek weer gearriveerd met een doos proviand. Tijdens de thee de wederzijdse telefoons opengemaakt. Hun Franse chip was kleiner dan de chip van mijn telefoon en werkte dus niet in mijn handy. Nog wat gekloemeld met die telefoons. Intussen verstreek de tijd. En aangezien ik morgen 30 km wil afleggen naar de refuge pélérin municipal van het dorp Savignac, baalde ik van alle tijd die we moesten steken in dat gekloemel met die telefoon. Om te reserveren moet men het gemeentehuis bellen. Ik dat gedaan. de juf begon te lachen. Nu heb ik dat altijd liever dan die ” iepekniepere” ( dat zijn “grieniezers”, vertaald knotterpotten). Maar u moet wel morgen vóór 17 uur bij mij op het gemeentehuis de sleutel op komen halen van de pelgrimsherberg. Ja hé, dan moet ik wel verdomd vroeg op, dus nu verdomd vroeg naar bed. En ik moet nog iets reserveren voor de zaterdagavond. Voor zondag is gelukkig iets geregeld in een chateau, waarvan ik het adres heb van collega Marietje. Dus morgen dan vertrekken in het donker. Dan zie ik de markeringen van de pelgrimsroute niet. Maar het moet. Basta! Na een paar testtelefoontjes naar Mijn Sonja en een paar kinderen, bleek dat stomme ding het dus wel te doen, alleen moest je soms even een meter of zo schuiven wegens het slechte netwerkbereik. Een pak van mijn hart. Dus voor niks een hele tijd “ge-udderd”. Nu nog de reservering voor zaterdag. Gonnie en Niek boden mij allerhande hulp aan, bv. om de sleutel af te halen op het gemeentehuis morgen, als ik het niet zou halen voor 17 uur enz.
Ten einde raad maar Lilian gebeld, mijn Frans schoonzusje die in de Provence woont, met de vraag of zij ook eens wilde meezoeken naar slaapadressen. Lil bleek een waarachtige mater de perpetua secursa.
Ik ben alle mensen die mij helpen zeer dankbaar, want zonder hun zou deze onderneming niet te doen zijn. Dagelijks zijn er momenten, dat ik denk, stop met de flauwe kul, vooral als weer van alles tegenzit, zoals nu weer met het niet vinden van onderdak voor morgen. Het lopen is niks. Het is de hopeloze infrastructuur die me nekt. De dieren gaan gelukkig weer goed en ik voel me lichamelijk prima. Maar leuk is anders. Dit is een overlevingstocht, een psychische uitputtingsslag, echter ook met momenten van triomferen. Ha, ha, blijf positief. Sweet dreams.