Vrijdag 7 aug. Saraelvhytta Ongeveer 25 km

Het zou volgens Øyvind mooi weer worden vandaag. Afgelopen nacht, toen ik even wakker werd: regen. Later in de nacht nog of weer regen. De rugzak lag buiten onder mijn regencape. Hoopte dat het niet lekte. Tent in en uit was goed voor 10- tallen muggen, die hun poort naar de vermeende hemel wisten te passeren. Een voor een afgemaakt. Desondanks werd ik toch weer meerdere keren wakker tgv jeukende tenen, die ik buiten de slaapzak laat overnachten, of vingers. Die verstekelingen dan weer opgezocht en kapotgemaakt. Probleem daarbij is, dat Tosca helpt, wat mij weer zorgen baart voor het tentdoek. De krengen steken door de kleding heen. Vanochtend toen ik wakker werd jeukte mijn nek nog flink en zag ik weer drie muggen. Lijkt wel een wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Als je strak tegen het tentdoek ligt, welke kans groot is met Tosca samen in de te kleine ruimte, dan steken ze probleemloos door het doek. Als ik aan hun kant zou staan, zou ik het knap vinden. Gek, dat ik maar een hoogst enkele zwaluw hier zie. Voer zat voor ze. Of is het nog geen lente genoeg? Onze lentebloemen, zoals de ratelaar en orchideeën staan nu hier in bloei.
Vanmorgen in de regen de tent opgeruimd en nat ingepakt. Ook toen waren de plaaggeesten al volop aktief. Vertrokken voor een lange dag door de bergen. De hele ochtend bewolking en mist. Dat maakt het extra moeilijk om de weg te vinden. De route is wel redelijk gemarkeerd met steenmannetjes (steenhoopjes). Een pad is er nauwelijks en grotendeels helemaal niet, omdat de route weinig bewandeld wordt en omdat overal stenen en moeras is, waar moeilijk één vast pad in is te maken. Het parcours gaat zwaar omhoog en omlaag. Dit gaat echt tot aan mijn maximum. Dodelijk vermoeiend. Steeds weer moet ik even pauzeren.
Tot overmaat van ramp ging Tosca er tussenuit op een onbewaakt moment. Ze rook rendieren. Ze was niet meer te zien. Ik liep gewoon door, van tijd tot tijd roepend, zodat ze me terug kon vinden. Na 20 min. kwam ze terug. Later hoorde ik van Ton en Eric, dat Tosca, na haar rendierjacht, een paar km. terug was gelopen naar ons kampement, om mij te zoeken en daarna weer mijn route was gevolgd. Hoe ze me terug kon vinden en hoe ze het überhaupt allemaal volhoudt! Ze lijkt wel op Margret Thatcher, the iron lady.
Later trok de bewolking op en toen ik in de middag in het majestueuze Sielmadal kwam, brak zelfs de zon door. Prachtige ruige natuur. In dit smalle rivierdal, eigenlijk een canyon, dat een natuurreservaat is, zouden zelfs nog beren zitten. Of zouden de Noren mijn vraag verkeerd hebben begrepen. Ooit, in Tsjechië, vroeg ik aan een autochtoon: gibt’s hier im Wald noch Beren? Oh ja, viele: Waldbeeren, rote Beeren, schwartze Beeren!
Tenslotte arriveren we bij ons dagdoel, Saraelv. Een oerlelijk hutje. Nee, daar voelden Ton, Eric en ik ons te goed voor. Tenminste, dat voelden we ons nadat we op een bord zagen staan, dat een paar km. verder nog een andere hut lag, bij een informatiecentrum over het Reisa-natuurpark. Dat beloofde wat. Dan nog maar een paar km. extra uit de lege lichamen geperst.
Het huttencomplex was inderdaad prachtig aangelegd. We gingen de mooiste hut binnen en vonden daar een dame, die veel leek op tante Sidonia van Suske en Wiske. Ze leek enigszins ontsteld (goed gespeld hoor!) over Tosca. En onze markante koppen spraken blijkbaar niet tot haar verbeelding. Sommige mensen hebben ook weinig fantasie. Maar, alras kwam de beheerder aangestieveld. Hij wees ons een ander onderkomen op het terrein. Een prachtige hut met aansprekend grasdak. Heel mooi, echter zwart van de muggen. Ze kunnen me “de poekel herunter” (de rug af), maar ik ga slapen in de niet gebruikte sauna, besloot ik na enig rondkijken. Het leek daar redelijk muggenvrij. Ik had buiten de waard gerekend. Eerst 1,5 uur muggenvervolging. Het begon te schemeren. De verdelging ging voort bij kaarslicht. Onverrichterzake. Zo vergaat je wel de lol in Lapland. Tenslotte ben ik maar “mit de mismood in” (mismoedig) op mijn rendiervellen gaan liggen, half in de slaapzak, muggennet en -hoed op, in de hoop, dat ik met dat voortdurend gezoem om mijn hoofd een beetje slapen kon.