Donderdag 6 aug. 2015 voorbij de Somashut gekampeerd. 23 km

Opgestaan in de Pitsujärvihut. De dames vroegen of we goed hadden geslapen. Ik matig. Ik vertrouwde hun toe, dat ik niet gewend was onder drie meiden te slapen. Eric had hun intrek gisteren niet meer meegekregen. We vertelden hem dan ook over alle spelletjes die we met zijn vijven zouden hebben gedaan terwijl Eric in dromenland was. Dolle pret.
Tosca verlost uit haar houthok. Van het rendiervel waren alleen snippers over. Net een verenkussen, dat kapotgescheurd was. Ze leek zeer tevreden.
We lopen verder en komen na enige uren bij de Kopmajokihut. Daar zat een vader met zijn tweelingbroer en drie kinderen te dubben wat ze moesten. Een van de zonen was aan de slingerschijt. Mij werd een consult opgedrongen.
Ik vertel Eric en Ton van dat jonge koppel, dat naar de dokter gaat. Vertel het maar eens. Dokter, we kunnen geen kinderen krijgen. Ga maar alletwee in het kamertje hiernaast. En u mevrouw, mag ontkleed liggen op de onderzoeksbank. Even later komt de dokter binnen, poedelnaakt en doet voor hoe het moet. En dit moet nu 3 x per week, drie maanden lang. Vraagt de man: Moet ik dan iedere keer meekomen?
Hij is 20 min. jonger, zei een van de vaders over zijn tweelingbroer. Ja, kun je wel zien, zeiden wij. Alweer dolle pret. Eric’s benzinebrander was kasjeweilen. De Finse vaders deden zich alle moeite om het ding te repareren, maar helaas. Zou ik die Fin vragen, of ik een van hun branders mag kopen, opperde Eric. De tweelingvader haalt Eric de woorden uit de mond: wil je een van onze twee branders kopen? Eric vindt dat hij een engeltje op zijn schouder heeft. Hopelijk niet dezelfde als ik, anders ben ik de mijne misschien kwijt.
We lopen verder. Ik val een keer. Niet leuk, maar… moet kunnen. Erger, ik val voor de tweede maal (maar niet onder het kruis, zoals een bekende historische figuur), en nu aan de rand van de rivier, net bij de laatste stap naar de wal. Broek halfzijdig nat. Een poos verder zie ik een ronde stenenformatie, 1 m. hoog. Dat moet de Fins-Noorse grens zijn. Terwijl ik een foto van de grensstenenhoop wil maken, springen van achter de stenen twee sinistere figuren tevoorschijn: ho, stop, grenscontrole. Hebt u iets aan te geven. Het waren Ton en Eric. Ja, antwoordt Tosca, een Limbo!
Na 15 km. lopen werd in de Somashut middag gegeten en omdat we morgen pas na 30 km. in de Saraelvhut aankomen, besluiten we vandaag nog een paar uur door te lopen en dan de tent op te slaan. Dan is het morgen niet zo hopeloos lang. De Somashut had geen gasfornuis. Dan maar de kachel aanmaken en daar op koken. Gezellig.
De buikjes waren nog maar net vol, of Tosca meldt een a.s. bezoeker. Zijn Noorse naam heb ik niet onthouden, maar het begon met een Ø. Later vind ik zijn naam terug: Øyvind. Een man, achter in de twintig schat ik, die onderweg was van Zuid-Noorwegen naar de Noordkaap. Had drie maanden vrij van zijn baan en liep in een tempo van 30 km. per dag, vaak door ongebaande grote natuurparken, zoals de Borgefjell in Noorwegen en de Sarek in Zweden. 25 Kilo op de rug, op geleide van kaart en kompas. Bikkeltje hoor: Facebook.com/alvispaatur. Iedereen in Noorwegen kent jou, zegt hij. Ik antwoord: waarom halen ze niet de tv er bij. Dan kan ik reclame maken voor Mamma Alice. Oh, you’re walking for charity? Hij ook. Hij liep voor de Noorse kankerstichting. Had al 7000 E bij elkaar getippeld. We nemen afscheid. Foto.

Het barstte van de muggen. Terwijl ik in de Somashut nog praatte met Øyvind vertrokken Eric en Ton al. Een paar uur later kwam ik bij hun kampement, aan een riviertje net voorbij een groot bergmeer. Ook ik zet de tent snel op, vlak bij de hunne. Tosca vluchtte voor de muskieten de tent in. Daarna ik ook. Foto’s muggen. Veilig in ons kleine binnenwereldje. Aan de buitenzijde van de binnentent gonst het van de honderden boze muggen, die o zo graag zouden willen. Iedere keer de tent in of uit wordt gevolgd door een kwartier slachterij van de ongewenste binnendringers. Voor tien uur ‘savonds viel het doek.