Zaterdag 8 aug. 15 Nedrefossehytta 29 km

Hope-hopeloos, die verrekte kl…- muggen. Mijn muggenarm veronderstelde sauna leek wel een muskietenfokkerij. Na één uur jagen dunde de voorraad plaaggeesten uit, maar steeds wisten nieuwe mij weer te vinden. Ik stak twee kaarsen aan en wachtte in mijn slaapzak, als levend aas, tot de roofdieren mij gevonden hadden. Vervolgens maakte ik ze plat. Maar het bleef duren. Na een paar uur was de kaars opgebrand en moest ik het maar opgeven. Ik deed mijn muskietengaashoed op en probeerde te slapen. Maar ze staken door het gaas heen. Omdat de slaapzak te warm was, stak ik schouders en armen buiten de slaapzak, flanellen hemd nog aan. Maar ook deze hindernis werd probleemloos door de Lapse piraten genomen. Na een paar uur sluimeren stak ik uit nieuwschierigheid nog eens een kaars aan: weer net zoveel muggen als in den beginne. Vele tientallen, overal. Weer een vernietigingsronde gemaakt. De ruitjes en alle wanden zaten onder de vlekken van Tosca’s en mijn bloed. Het hielp allemaal geen zier. Vanochtend bij het wakker worden, zat de ruimte weer tjokvol ongedierte en ik onder de jeukende bulten. Zelfs mijn lippen waren opgezwollen.
Waar moet dat heen, hoe moet dat gaan? Heel slecht geslapen dus. Vandaag een zeer lange tocht, 29 km., door moeilijk terrein. Ton en Eric hadden ook begrepen, dat ze in hun hut niet konden blijven: stikheet van de kachel en barstens vol muggen. Zij hadden in de loop van de avond besloten toch maar de tent op te zetten, in de regen. Omdat hun nacht ook te kort was geweest, besloten ze vandaag maar 9 km. te lopen, tot de eerstvolgende hut, de Sielmahytta. Een mooie hut met een grasdak, gelegen aan de andere kant van de Sielmarivier. Met een bootje moest je erheen roeien, de rivier over. Foto. Echter, mijn voedselvoorraad was dusdanig uitgekiend, dat ik me dergelijke korte trajecten niet durfde te veroorloven. Dan zou ik voor de laatste dagen geen eten meer hebben. Ik wilde vandaag nog eens een extra 20 km. verder komen, bij de Nedrefosshytta. Als ik dat maar haal, met mijn slaapgebrek, gebrekkige voeding en mijn pijnlijke ribben, die mij regelmatig dwingen om even te stoppen.
Het was redelijk koel, wat wind, regelmatig een regenbui. Voordeel was, dat het als uiterst muggenrijk bekend staande traject wat dat betreft enigszins meeviel. Onder het lopen plaagden ze weliswaar wat. Zolang je maar niet stilstond, want dan vraten ze je op als een school piraña’s. Wat nìet meeviel was de rest van de route: eigenlijk was er geen pad. Je moest gewoon pal langs de steile rivieroever blijven lopen. Vaak over honderden meters 1-2 m. grote rotsblokken, op en neer, over vele beken en riviertjes. Een paar keer passeerde ik een stroompje, balancerend over een berk, die over de beek was gevallen. Nu niet uitglijden. Halverwege de berk verloor ik een keer mijn evenwicht: een reuzensprong en ik haalde het net tot aan de natte turfoever aan de overkant. Dat is ook al niet alles op mijn 64ste, met een rugzak van nu zo’n 20 kilo. De varens waardoor de nauwelijks zichtbare route liep, waren schouderhoog en door de regen zijknat. Foto. Dus ik ook. Mijn broek was een dweil, die tegen mijn benen plakte. Het water sopte mijn kousen nat en vandaar liep het in mijn schoenen, zodat die de dodenmars “floten” bij iedere stap. De rotsen waren nat en daarom glibberig. Het paadje, voor zo ver aanwezig, liep vaak rakelings over de rand van de afkalvende oever, 2 m. boven het water, modderig, schuin en glad. Zo schoot het natuurlijk niet op. Tosca moest ik los laten, maar die was natuurlijk van tijd tot tijd “de klitse op” (er vandoor), zodat ik 5 of tien minuten doorliep, al roepend en fluitend op mijn geliefde. Met gevoel voor affectie kwam ze tenslotte toch iedere keer wel weer opdagen.
Ton en Eric waren al een paarhonderd meter vooruit. Ik haalde ze in, terwijl ze al in een bootje naar de Sielmahytta aan de overkant roeiden. Kom je ook?, riepen ze. Nee, ik wil door. Mijn voedselvoorraad is onvoldoende om tussenstops te maken.
Het dal van de Sielmarivier is een kloof met prachtige watervallen (foto’s), mooie rivierstranden. Het is een natuurgebied, waarin nog beren en lynxen en veelvraten leven. Ik zag vaak keutels van elanden en zowiezo van de overal voorkomende rendieren. Enige honderden meters hoge watervallen en constant dennen- berkenbossen met hoge varens. Foto’s.
Enkele km. voor mijn einddoel passeer ik een hut. Erg riant was die niet. De bewoners melden me, dat de Nedrefosshytta, waar ik heen wil, vol zit met kinderen. Tant pis. Mij een zorg. Als ik maar een fatsoenlijk bed heb en een kachel om alles te drogen. Na 9 uur “sjravele” (ploeteren) door de Lapse wildernis, want dat is het echt, kom ik doodmoe, nat tot op de draad en hongerig en vies, aan bij de Nedrefosshytta.
Er zijn 16 bedden, verdeeld over verschillende kamers. Eén was over voor mij. Een paar families, met enige kinderen en een chow-chow brachten er het weekend door. Met motorkano’s waren ze de rivier opgevaren. Ze hadden al van mij gehoord van Noorwegenwandelaar Øyvind. Of ik mijn wandelverhaal wilde vertellen. Gezellig in de woonkamer deed ik “kond” (met een d) van mijn reis. Daarna naar de sauna. Héérlijk. Kreeg van een vriendelijke Noor nog een gratis pils geserveerd in de sauna. Bloody hot en daarna de rivier in. Me lekker afgepoedeld, weelderige haardos geshampood. Kopje onder in de koude rivier. Wat een weldaad. Meteen mijn ondergoed een degelijke spoelbeurt gegeven. Mijn potje gekookt. Daarna ging de hele groep Noren buiten bij een kampvuur aan de zuip en aan de appelcake. Er was cognac, Bayly’s en zwermen muggen. Foto. Over de drank kan ik kort zijn. Gezellig en lekker. Ik was met blote voeten in mijn gummie waterschoenen. Door de gaatjes in het schoenendak wisten de serpentenvrouwtjes mijn onderdanen nog te vinden. Waarschijnlijk omdat ze lekker gewassen waren.
Dat volk hier is duidelijk meer muggenproof dan ik. Na mijn aandeel appelcake en cognac burgemeester te hebben gemaakt taaide ik af. Mijn blog bijwerken en omdat ik niet te laat de nacht wilde ingaan, gezien de nieuwe beproevingen van morgen.
Een van de moeders zat nog binnen met een paar kinderen. Terwijl ik mijn blog schreef in hun huiselijke sfeer, signaleerde ik een muis in de keuken. De kinderen, die intussen al in bed waren en nog wat lagen te kuiten, veerden natuurlijk op, vlogen bij deze buitenkans het bed uit. Nadat het weer rustig werd aan het kinderfront, nog wat gekletst met de Noorse mamma bij kaarslicht. Na het gemis van mijn twee Groningse wandelcollega’s van de laatste dagen, ben ik nu weer onderdeel van een huiselijke sfeer. Dus geen eenzaamheid, maar gezelligheid. Zoals al eerder gezegd: Europa heeft alleen maar aardige mensen!
En nu is het alweer veel te laat. Morgen staan me weer 30 km. “into the wild” te wachten. Maar dan heb ik ’s avonds wel weer elektriciteit en internet. En dat geeft de afgepeigerde burger moed. Ik kan wel zeggen, dat deze tocht gaat tot aan mijn grenzen, wat lichamelijke inspanning betreft. Het is inderdaad back to basics. Waar sport verbroedert, dient schrander (te worden) gevoederd. En dat gebeurt maar marginaal. Goede nachtrust is een must en ook die schiet er nogal eens bij in, vooral in de tent. Goh, wat zal ik de gemakken en luxe van thuis weer waarderen. Maar hier is weer geen stress. Ook wel heerlijk hoor.
Tosca samen met mij en drie anderen op de kamer. Ik hoop dat ze zich koest houdt.