5 December 2014. Pakjesavond, Tardajos. 10,6 km.

Vannacht lekker geslapen bij de fietsende vader en zoon uit Barcelona en de schone historica (net als veel mensen hier ook al zonder baan). Geen gesnurk. Met een omhelzing afscheid genomen van de aardige herbergier. Tosca had mogen binnen slapen, maar omdat ze op het bed springen wil en omdat er een beschutte plek was op de binnenplaats, liet ik haar buiten, in haar hondenjas. Leon kreeg weer een mooi grasveld toegewezen, vast aan haar 10 m. lange touw. Oud brood gekregen van de herbergier, dat gevoerd aan Leon, in aanvulling op al dat verse, groene gras. Over het voer van Leon heb ik niet veel zorgen meer. Hij valt niet duidelijk af. Onderweg stoppen we vaak even bij plaatsen waar het gras weelderig staat. Dan vreet hij zich lazarus, waarschijnlijk in een half uur evenveel als waar een wild paard in de steppe, vele uren voor moet lopen. Er staan verschillende soorten gras, jong en oud, in de berm, vaak klaver, paardenbloem, takjes en twijgen en van alles waar ik de naam niet van ken. Sommige dagen brood er bij, maiskolven die spontaan uit het veld Leons mond invliegen en zelfs hier en daar een aardappel.
Vandaag is een korte wandeling. Ik zit in Tardajos, vlak voor de grote stad Burgos. Omdat het erg stresserend is om morgen, in de zaterdagdrukte, door Burgos heen te lopen, heb ik besloten, om halt te houden hier in Tardajos, de laatste herberg vóór Burgos, die nog open is. Dan één dag, nl. zaterdag, pas op de plaats te maken in Tardajos. In Burgos overnachten is met de dieren nl. geen optie. Ik wacht tot zondagmorgen en trek dan in alle vroegte door Burgos. Dan is er, hoop ik, weinig verkeer en slaapt men uit van de sinterklaasavond? Of is de sint dan in Nl? Hoe kan dat dan? Onbeantwoorde kindervragen. Tot Tardajos betekent, dat ik vandaag maar 10 of 11 km hoef te gaan, de dieren veel rust krijgen (en die zich dus vervelen). Zondag door Burgos wordt dan weer een heel lange dag. Vanmiddag en morgen, zaterdag, kan ik fijn bijtanken, rugzakken ordenen, mijn massa’s medicijnen?? controleren??(grapje), de was doen, route op internet nog eens controleren, nieuwe herberg bellen voor zondag, e-mails beantwoorden, inkopen doen etc. etc.
De dag begon kil. Laaghangende bewolking, in flarden over het veld zwevend, nevel in de dalen, daar doorheen af en toe wazig het licht van de zon. Hetzelfde landschap als gisteren: glooiend, graften, alles akkers, vaak kleinschalig, vaak uitgestrekt, doodstil, geen verkeer. Echt mystiek. Eenzaam, maar mooi, goed voor contemplatie (beschouwing). Je realiseert je, dat je alleen bent in je eigen vel en in je eigen gevoelswereld, net als ieder ander. Stap, stap, samen en vaak gelijk met Leon, die ook in zijn eigen pakzadel zit. Zijn prioriteiten lijken niet zo anders dan de mijne. Lopen moeten we, alleen staat bij hem het eten op een sterke 2e plaats. Door, door. Doorgaan of verzuipen. Doet me denken aan mijn paardrijleraar Jo: 1953, watersnood in Zeeland. Vader en moeder op het dak. Vader wijst moeder op een bolhoed die in het water heen en weer drijft. Zegt moeder: dat is opa. Gister zei hij: weer of geen weer, maar morgen ga ik het gras maaien.
Zo ook ik, soit, maar zondag door Burgos in Spanje, met Oud en Nieuw al in la douce France. Hoe douce is nog de vraag, want er schijnen veel minder herbergen te zijn. Tant pis (so what). Ik moet ook denken aan de autogene training van Schultze. Die liet slalomskieërs in gedachten al de slalom doen, zodat ze al een virtuele oefening hadden gehad, voordat ze in het echt moesten. Van mijn echt-genoten leerde ik dat dat zoiets is als de self fulfilling prophecy. Als je heel sterk iets gelooft, komt het ook vaak zo uit. Dus doe ik dat, geloof er in en het lukt. Echter, mijn pony heeft nooit van al die geleerde theorieën gehoord. Of het hem dan lukt? Qui sas, we zien wel. Zo mijmer ik maar wat voor me uit onderweg.
En dan kom ik Portugees Miguel tegen. De eerste zuiderling die goed Engels spreekt. Over 2 uur kom je 2 Nederlanders tegen, zegt hij tegen mij. Doe ze maar de groeten. Ik alle mensen die Nederlands uitzien in het Nederlands goedendag wensen, maar tevergeefs. Tot ik 2 uur later twee pelgrims ontmoet die zeiden: ah, Miguel, dat was een leuke vent. Maar ik heb hem niet gezien.
Als ik iemand tegenkwam vroeg ik steeds waar diee geslapen had, want dan wist ik, dat die herberg in ieder geval open was. Veel albergues zijn dicht, velen reageren niet op mijn telefoontjes. Vaak maakt mijn mobiel geen duidelijke verbinding en om dan te moeten doorlopen naar weer een volgend dorp als het donker wordt, met het risico dat ook daar alles dicht is, is de grootste frustratie van deze reis tot nu toe. Overigens Miguel ben ik niet tegengekomen.

Nu zit ik in de herberg van Tardajos te bloggen. Het lijkt wel een luxehotel. Geen gasten, eigen kamer met eigen badkamer/wc, beide met verwarming en warm water, op de badkamer een opklapstoeltje onder de douche en een invalidentoilet. Deze kamer vonden ze blijkbaar nodig voor mij. Geeft te denken. Een jongedame die me bedient. Zo hoort het ook. Misschien moet ik haar hulp ook vragen bij dat douchestoeltje. Volgens mij is ze in (al of niet blijde) verwachting. Ik wilde het haar vragen, maar ze verstond het niet OF wilde het niet verstaan. Laat maar, probeerde ik me er uit te redden en ik ben er niet meer op terug gekomen. Want wat een blamage als ze toch niet in verwachting was. Laat maar, maar ze liet tegelijk ook de bestelde cola achterwege. Daar ben ik wèl nog eens op terug gekomen.
Overal waar ik zit valt me steeds op, dat ze het hebben over olanda, caballo (paard), perro (hond). Mijn reis maakt dus wel indruk. Positief of negatief, dat is de vraag, maar dat zal mij een zorg zijn. Vandaag geen foto’s gemaakt. Komt misschien nog. Nu de was doen, boodschappen, paard brood brengen (staat 5 min. hier vandaan) op een grasveld naast een loods, waar ik eerst ben gaan vragen, of het goed was als ik hem daar vastbond. Tot later.
Debby, in geval je dit leest, ik heb je telefoonnr. niet, dus maar via deze weg van harte gefeliciteerd met je ???? ste verjaardag.
Een paar uur later. Voorlopig weer even alles paletti. Paard goede wei, brood gebracht, hond zijn mantelpakje aangedaan. Hij moet hier op de binnenplaats van deze oude watermolen blijven, buiten. Maar hij heeft lekker eten, ligt op zijn bedje èn … mijn invalidenkamer op de begane grond heeft een buitendeur naar de binnenplaats waar Tosca ligt. Ik geïnteresseerd gevraagd aan de dienstmaagd tot hoe laat ze moet werken. 10 à half 11 in de avond. Daarna sla ik mijn slag t.a.v. Tosca. Alleen oppassen dat ze me niet zien met Tosca, want ik geloof dat ook mensen, de dienstmaagd?, wonen in een deel van deze molen. Dus de komende nacht is ook weer geritseld voor Tosca. Zouden ze het morgen ontdekken, kunnen ze toch niets anders dan me er uit gooien. In dat geval is er in het dorp nog een hostal waar ik ook al ben gaan informeren. Ik was welkom, alleen, dan moet Tosca ook daar buiten blijven, maar dat is nu niet aan de orde. Blijft een beetje spannend.
Nog even en ik zal menselijk gezelschap op mijn tocht krijgen. Een paar echte mensen komen over een poosje meelopen. Kunnen we weer eens lachen. Door de herrie van die eeuwige tv zie! ik bijna niet wat ik schrijf! Tijd voor mijn eerste pilsje. Ik merk al, dat ik hier op nog meer (geestelijke) krachten kom. Mijn kleren zijn in de was, ook mijn jas (rijmt, voor de sint), en omdat het dorp 500 m. verder ligt, kan ik, zonder jas, in deze kou, niet daarheen om een bar te zoeken voor wifi en bier en gezelligheid. Hoeft ook niet echt blijkt een poosje later, want allerlei volk hangt intussen hier aan de bar en zit aan tafeltjes zich “inge te pitsche” (eentje te vatten). En wifi hebben ze hier ook. Ik begin me dus thuis te voelen.